دهانى خوشبو
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذا قُمْتَ بِاللَّيْلِ فَاسْتكِ فَاِنَّ الْمَلَكَ يَاْتيكَ فَيَضَعُ فاهُ عَلى فيكَ فَلَيْسَ مِنْ حَرْفٍ تَتْلوهُ وَ تَنْطِقُ بِهِ اِلاّ صَعِدَ بِهِ اِلَى السَّماءِ فَلْيَكُنْ فوكَ طَيِّبَ الرِّيحِ؛
شبانگاه كه (براى نماز) برخاستى، مسواك بزن چرا كه فرشته اى نزد تو مى آيد و دهانش را بر دهانت مى گذارد و آنگاه هيچ حرفى از قرآن و نماز و دعا نمى خوانى مگر آن كه آن را به آسمان بالا مى برد، پس بايد كه دهانت خوشبو باشد.
وسائل الشيعة، ج 1، ص 357.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله اِذا اَفْطَرَ بَدَاَ بِحَلْواءَ يُفْطِرُ عَلَيْها، فَاِنْ لَمْ يَجِدْ فَسُكَّرَةٍ اَو تَمَراتٍ، فَاِذا اَعوَزَ ذلِكَ كُلَّهُ فَماءٍ فاتِرٍ وَ كانَ يَقولُ: يُنَقِّى الْمَعِدَةَ وَ الْكَبِدَ وَ يُطَيِّبُ النَّـكْهَةَ وَ الْفَمَ وَ يُقَوِّى الاَْضْراسَ... ؛
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله با حلوا افطار مى كردند و اگر حلوا نبود، با چيز شيرين ديگر و يا چند دانه خرما و اگر نبود، با آب گرم و مى فرمودند: آب گرم معده و جگر را پاك، دهان را خوشبو و دندان ها را تقويت مىكند.
كافى، ج 4، ص 152، ح 4.