عضویت
العربیة
English
شنبه، 3 آذر 1403
( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادتهاى خالصانهاش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحتها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
مجموعه برنامه ها و مسابقات ماه مبارک رمضان (99)
اعمال روزانه ماه مبارک رمضان
اوقات شرعی مراکز استانها در سال 1399
ویژه نامه پرسمان کرونا
تولیدات صوت و فیلم پرتال فرهنگی راسخون
آینده اینجاست
عدالت برای همه
پرسش و پاسخ های موضوعی
سوالات خود را از مشاوران ما بپرسید
کلیپ تصویری | سرود ملی جمهوری اسلامی ایران با کیفیت بسیار بالا
مقالات
چندرسانهای
گالری تصاویر
مشاوره
پرسش و پاسخ
انجمنها
اخبار و تحلیل
احادیث
سبک زندگی
نرم افزار
موبایل
مشاهیر
پیامک
ویژه نامه
تولیدات فرهنگی
ادامه...
مسیر جاری
صفحه اصلی
موضوعات
احادیث
چهل حدیث
حیا
حیا
امام حسین علیه السلام فرمودند:
خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَکنْ فِیهِ لَمْ یکنْ فِیهِ کثِیرُ مُسْتَمْتِعٍ: اَلْعَقْلُ، وَ الدّینُ وَ الاَدَبُ، وَ الْحَیاءُ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ.
پنج چیز است که در هرکسى نباشد، خیر زیادى در او نیست: عقل، دین، ادب، حیا و خوشخویى.
حیاة الامام الحسین علیه السلام، ج ۱، ص۱۸۱
امام علی علیه السّلام فرمودند:
تسربلِ الحَياء و ادِّرعِ الوفاءَ و احفَظِ الإخاءَ و أقْلِلْ محادَثَةَ النِّساءِ يكمُلُ لَكَ السَّناءُ»؛
لباس حياء و زره وفا به تن نما، برادري را حفظ كن و با زنان كمتر بحث و گفتگو نما تا رفعت و بزرگي تو كامل گردد.
غررالحكم، ج 1، ص 352
امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَن لا حياءَ لَهُ فلا خيرَ فيهِ؛
كسي كه حياء نداشته باشد، هيچ خيري در او نيست.
تصنيف غررالحكم، ص 257، ح 5465
امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَن قَلَّ حياءُهُ قلَّ ورَعُهُ و مَنْ قَلَّ ورَعُهُ ماتَ قلبُهُ و مَنْ ماتَ قلبُهُ فقَدْ دَخلَ النّارَ؛
كسي كه شرم و حياء او كم شود، وَرَع و پارسايي او كم خواهد شد و هر كس پارسائي او كم شود قلب او مي ميرد و كسي كه قلبش بميرد، داخل آتش جهنّم مي گردد.
تحف العقول، ص 100
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحَياءُ يَصُدُّ عَنِ الفعلِ القبيحِ؛
شرم و حياء، انسان را از كار زشت باز مي دارد.
تصنيف غرر الحكم، ص 257، ح 5454
امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَنْ كساهُ الحياءُ ثوبَهُ خَفيِ عن النّاسِ عيبُهُ؛
كسي كه لباس حياء و پاكدامني به خود بپوشاند، عيوبش از مردم پوشيده خواهد ماند.
تصنيف غرر الحكم، ص 257، ح 5458
امام علی علیه السّلام فرمودند:
ثَمَرةُ الحياءِ العفِّةُ؛
نتيجه و ميوه حياء، عفت و پاكدامني است.
تصنيف غرر الحكم، ص 257، ح 5457
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحَياءُ من اللهِ سبحانَهُ نَقِي عذابَ النّار؛
شرم و حياء از خداوند سبحان، انسان را از آتش جهنّم مصون مي دارد.
تصنيف غرر الحكم، ص 257، ح 5456
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحياءُ مفتاحُ كلِّ خير ؛
حياء، كليد همه خوبيهاست.
تصنيف غرر الحكم، ص 257، ح 5453
امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَنْ لَمْ يَسْتَحْيِ من النّاسِ لَمْ يُستَحيِ من اللهِ سبحانَهُ؛
كسي كه از مردم شرم و حياء نداشته باشد، از خداوند سبحان نيز شرم و حياء نخواهد داشت.
تصنيف غررالحكم، ص 257، ح 5468
امام علی علیه السّلام فرمودند:
أحسَنُ الحياءِ استحياءُكَ من نفسِك؛
نيكوترين حيا، حياء و شرم از نفس خويش است.
تصنيف غررالحكم، ص 257، ح 5452
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحياءُ غَضَّ الطَّرف؛
حياء، چشم پوشي (از گناه و حرام) مي باشد.
تصنيف غررالحكم، ص 259، ح 5537
امام علی علیه السّلام فرمودند:
كَثرَةُ حياءِ الرّجلِ دليلُ ايمانِهِ؛
حياءِ زيادِ شخص، دلالت بر ايمان او دارد.
تصنيف غررالحكم، ص 257، ح 5446
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحياءُ قرينُ العِفافِ؛
حياء همنشين و همراهِ عفّت و پاكدامني است.
تصنيف غررالحكم، ص 256، ح 5433
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الايمانُ و الحياءُ مقرونانِ في قَرَنٍ و لا يفترقان؛
ايمان و حياء دو همراه و همنشيني هستند كه هيچگاه از هم جدا نمي شوند.
تصنيف غررالحكم، ص 256، ح 5438
امام علی علیه السّلام فرمودند:
الحياءُ خُلُق جميلٌ؛
حياء، اخلاقي زيبا و پسنديده است.
تصنيف غررالحكم، ص 256، ح 5434
امام علی علیه السّلام فرمودند:
أحسَنُ ملابِسِ الدّين الحياءُ؛
بهترين و نيكوترين لباسِ دين، حياء است.
تصنيف غررالحكم، ص 256، ح 5441
امام علی علیه السّلام فرمودند:
أفضَلُ الحياءِ استحياءُك من الله؛
برترين حيا، شرم و حياء از خداوند است.
تصنيف غررالحكم، ص 257، ح 5451
امام علی علیه السّلام فرمودند:
اعقَلُ النّاسِ أحياهُم؛
عاقل ترين مردم، با حياترين آنهاست.
تصنيف غرر الحكم، ص 256، ح 5439
امام علی علیه السّلام فرمودند:
ثلاثٌ لا يستَحي منهنَّ: خِدمةُ الرّجل ضَيفَه، و قيامُهُ عَن مجلِسِهِ لأبيهِ و معلّمِهِ و طَلَبُ الحقِّ و إنْ قَلَّ؛
در سه مورد حياء و شرم پسنديده نيست: 1) خدمت كردن به ميهمان؛ 2) برخاستن انسان از جا به احترام پدر و معلمشة؛ 3) و طلب حقّ اگر چه كم باشد.
تصنيف غرر الحكم، ص 69، ح 978
1
2
>