راسخون - یار همیشه همراه : سیره نبوی

عضویت العربیة English

شنبه، 12 آبان 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )

حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108

امام على علیه السّلام فرمودند:
مَا رُئِىَ مُقَدِّما رِجْلَهُ بَيْنَ يَدَىْ جَليسٍ لَهُ قَطُّ؛
هرگز ديده نشد كه پيامبراکرم(صلى الله عليه و آله) پاى خود را پيش كسى دراز كند.
بحار الانوار، ج 16،ص 236

امام على علیه السّلام فرمودند:
لايَقْطَعُ عَلى اَحَدٍ كَلامَهُ حَتّى يَجُوزَ فَيَقْطَعُهُ بِنَهْىٍ اَوقِيامٍ؛
پيامبراکرم(صلى الله عليه و آله) هرگز سخن كسى را قطع نمى كرد، مگر آنگاه كه بيش از حدّ حرف بزند (يا از مشروع، فراتر رود) آن وقت او را نهى مى كرد يا بر مى خاست.
سُنَنُ النَّبى،ص 18

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رسول الله صلى الله عليه و آله لايَجْلِسُ وَ لا يَقُومُ اِلاّ عَلى ذِكْرِ اللّهِ وَلايُوطِنُ اْلأَماكِنَ وَ يَنَهْى عَنْ ايطانِها وَ اِذا انْتَهى اِلى قَوْمٍ جَلَسَ حَيْثُ يَنْتَهى بِهِ الْمَجْلِسُ وَ يَأْمُرُ بِذلِكَ؛
نشستن و بر خاستن رسول خدا (صلى الله عليه و آله) با ياد خدا بود. در مجالس جاى مخصوصى براى خود انتخاب نمى كرد و از اين كار نهى مى فرمود. هرگاه به جمعى مى پيوست، هرجا كه خالى بود مى نشست و به اين كار نيز دستور مى داد.
سُنَنُ النَّبى،ص 16

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله، دائِمَ الْبِشْرِ، سَهْلَ الْخُلْقِ، لَيِّنَ الْجانِبِ، لَيْسَ بِفَـظٍّ وَ لا غَليظٍ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) همواره خوشرو، خوش خو و نرم بود، خشن و درشت خوى نبود.
مكارم الاخلاق، ص 14

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رسول الله صلى الله عليه و آله لايَذُمُّ اَحَدا وَلايُعَيِّرُهُ وَلا يَطْلُبُ عَثَراتِهِ وَلا عَوْرتَهُ وَلا يَتَكَلَّمُ اِلاّ فيما رَجى ثوابَهُ؛
پیامبرخدا (صلى الله عليه و آله) هرگز كسى را مذمّت نمى كرد، و در پى لغزشها و عيوب و اسرار ديگران نبود و سخن نمى گفت مگر آنجا كه اميد ثواب داشت.
سُنَنُ النَّبى،ص 17

امام على علیه السّلام فرمودند:
مَاانْتَصَرَ لِنَفْسِهِ مِنْ مَظْلَمَةٍ حَتّى يَنْتَهِكَ مَحارِمُ اللّهِ فَيَكُونُ حينَئِذٍ غَضَبُهُ لِلّهِ تَبارَكَ وَتَعالى؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) از ستمى كه به خود او مى شد انتقام نمى گرفت، مگر آن كه حريم الهى هتك شود، كه در آن صورت خشم مى كرد و غضبش براى خدا بود.
سُنَنُ النَّبى،ص 45

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ رسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يُقَسِّمُ لَحَظاتِهِ بَيْنَ اَصْحابِهِ فَيَنْظُرُ اِلى ذا وَ يَـنْظُرُ اِلى ذا بِالسَّوِيَّةِ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله)، نگاههايش را بين اصحابش تقسيم مى كرد و به اين و آن يكسان نگاه مى كرد.
اصول كافى ، ج 2، ص 671

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله اِذا اَكَلَ مَعَ الْقَوْمِ طَعاما كانَ اَوّلَ مَنْ يَضَعُ يَدَهُ وَاخِرَ مَنْ يَرفَعُها لِيَأْكُلَ الْقَوْمُ؛
پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) هرگاه در جمع مردم غذا مى خورد، اوّلين كسى بود كه دست به غذا دراز مى كرد و آخرين فردى بود كه دست از غذا مى كشيد تا ديگران بخورند.
سُنَنُ النَّبى،ص 166

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مازالَ طَعامُ رَسُولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله الشَّعيرَ حَتّى قَبَضَهُ اللّهُ اِلَيْهِ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) تا روز وفات خود، همواره طعامش نان جو بود.
سُنَنُ النَّبى،ص 49

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
ما صافَحَ رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله رَجُلاً قَطُّ فَنَزَعَ يَدَهُ حَتّى يَكُونَ هُوَ الَّذى يَنْـزِعُ يَدَهُ منْهُ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) هرگز با كسى دست نداد كه دستش را عقب بكشد مگر آن كه طرف مقابل دست خود را عقب ببرد.
بحار الانوار، ج 16،ص 269

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَأكُلُ اَكْلَ الْعَبْدِ وَ يَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ وَ يَعْلَمُ أنَّهُ عَبْدٌ؛
پيامبراكرم(صلى الله عليه و آله) مانند بنده غذا مى خورد و مانند بنده مى نشست و مى دانست كه بنده است .
بحار الانوار، ج 16،ص 262

امام باقر علیه السّلام فرمودند:
مَا اسْتَيْقَظَ رسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله مِنْ نَوْمٍ اِلاّ خَرَّ لِلّهِ ساجِدا؛
هيچ گاه پيامبرخدا (صلى الله عليه و آله) از خواب بيدار نشد، مگر اين كه سر به خاك نهاده، براى خدا سجده مى كرد.
مكارم الاخلاق، ص 39

امام باقر علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله كانَ اَحْسَنَ النّاسِ صَوْتا بِالْقُرْانِ؛
پيامبرخدا (صلى الله عليه و آله)، از همه مردم زيباتر و خوش آهنگ تر قرآن مى خواند.
سُنَنُ النَّبى،ص 311

امام كاظم علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله اِذا اَتاهُ الضَّيْفُ اَكَلَ مَعَهُ وَ لَمْ يَرفَعْ يَدَهُ مِنَ الْخِوانِ حَتّى يَرْفَعَ الضَّيْفُ يَدَهُ؛
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) هرگاه مهمان داشت، با او غذا مى خورد و دست از سفره و غذا نمى كشيد، تا آن كه مهمان دست از غذا خوردن بكشد.
سُنَنُ النَّبى،ص 67

امام باقر علیه السّلام فرمودند:
كانَ رسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَسْمَعُ صَوْتَ الصَّبِىِّ يَبْكى وَهُوَ فىِ الصَّلوةِ فَيُخَفِّفُ الصَّلوةَ فَتَصيرُاِلَيْهِ اُمُّهُ؛
هرگاه رسول خدا (صلى الله عليه و آله) در نماز، صداى گريه كودكى را مى شنيد، نمازش را سبكتر مى خواند تا مادر آن كودك «كه در نماز جماعت بود» به بچّه رسيدگى كند.
سُنَنُ النَّبى،ص 273

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
كان يبكى حتى يبتل مصلاه خشية من الله - عزوجل - من غير جرم ؛
رسول خدا -صلى الله عليه وآله - با اين كه بى گناه بود اما از خوف خداوند چنان در نماز مى گريست كه جانمازش خيس مى شد.
سنن النبى ، ص 32

امام على علیه السّلام فرمودند:
كانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله لَيَسُرُّ الرَّجُلَ مِنْ اَصحابِهِ اِذا رَآهُ مَغْموما بِالْمُداعَبَةِ وَ كانَ صلى الله عليه و آله يَقولُ: اِنَّ اللّه َ يُبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فى وَجْهِ اِخْوانِهِ؛
هرگاه رسول اكرم صلى الله عليه و آله يكى از اصحاب خود را غمگين مى ديدند، با شوخى او را خوشحال مى كردند و مى فرمودند: خداوند، كسى را كه با برادران (دينى) اش با ترشرويى و چهره عبوس روبرو شود، دشمن مى دارد.
رسائل شهيد ثانى، ص 326 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَا كَلَّمَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله اَلْعِبادَ بِكُنْهِ عَقْلِهِ قَطُّ، قَالَ رَسُولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : اِنّا مَعاشِرَ الاَْنْبياءِ اُمِرْنا اَنْ نُـكَلِّمَ النّاسَ عَلى قَدْرِ عُقولِهِمْ ؛
رسول خدا صلى الله عليه و آله هرگز با مردم به اندازه عقل خود سخن نگفتند و فرمودند: ما پيامبران مأموريم كه با مردم به اندازه عقل و فهمشان سخن بگوييم.
كافى، ج 1 ، ص 23 .

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
کانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله یداعِبُ وَ لا یقولُ اِلاّ حَقّـا؛
رسول اکرم صلى الله علیه و آله شوخى مى کردند ولى جز حقّ چیزى نمى گفتند.
مستدرک الوسائل، ج 8 ، ص 408

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
نَحنُ قَومٌ لا نَأکلُ حَتّى نَجوعَ وَ اِذا اَکلنا لا نَشبَعُ؛
ما قومى هستیم که تا گرسنه نشویم غذا نمى خوریم و تا سیر نشده ایم دست از غذا مى کشیم.
سنن النبى، ص 226