حکمت‌های نهج البلاغه
به امام علی علیه السّلام عرض شد كه «عاقل» را براي ما توصيف نمایید؛ حضرت فرمودند:
هُوَ الَّذِي يَضَعُ الشَّيْ ءَ مَوَاضِعَهُ فَقِيلَ فَصِفْ لَنَا الْجَاهِلَ فَقَالَ قَدْ فَعَلْتُ يعني أن الجاهل هو الذي لا يضع الشي ء مواضعه فكان ترك صفته صفة له إذ كان بخلاف وصف العاقل ؛
عاقل كسي است كه از هر چيز به جا و به موقع استفاده كند. گفتند: جاهل كيست؟ حضرت فرمودند: بيان كردم. يعني جاهل كسي است كه كارهايش بيجا و بي موقع باشد. پس با بيان وصف عاقل، جاهل هم توصيف شده است چون وصف جاهل درست بر خلاف وصف عاقل است.
نهج البلاغه، حکمت 227
امام علی علیه السّلام فرمودند:
خِيَارُ خِصَالِ النِّسَاءِ شِرَارُ خِصَالِ الرِّجَالِ الزَّهْوُ وَ الْجُبْنُ وَ الْبُخْلُ فَإِذَا كَانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهُوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِهَا وَ إِذَا كَانَتْ بَخِيلَةً حَفِظَتْ مَالَهَا وَ مَالَ بَعْلِهَا وَ إِذَا كَانَتْ جَبَانَةً فَرِقَتْ مِنْ كُلِّ شَيْ ءٍ يَعْرِضُ لَهَا ؛
بهترين خصلتهاي زنان، بدترين اخلاق مردان است: «تكبّر»، «ترس» و «بخل». پس اگر زن متين و با وقار باشد حريم خويش نگه دارد و اجازه سوءِ استفاده از خود را ندهد، و اگر بخيل باشد مال خود و همسرش را حراج نكند، و اگر ترسو باشد در به روي هركس نگشايد.
نهج البلاغه، حکمت 226
امام علی علیه السّلام فرمودند:

آن كه به خاطر دنيا غمگين شود به قضاي الهي خشم آورده است، و آن كه از مصيبتي كه بدو رسيده زبان به شكوه گشايد از پروردگارش شكايت كرده است، و آن كه پيش ثروتمندي رود و به خاطر ثروتش بدو كرنش كند دو سوم دينش را از دست داده است، و آن كه در دنيا قرآن خوانده و پس از مرگ به دوزخ رود آيات الهي را به مسخره گرفته بوده است، و آن كه دل به دنيا باخته باشد سه بلا بر او وارد شود: اندوه، حرص دائم، و آرزويي كه هرگز بدان نرسد.
نهج البلاغه، حکمت 219
امام علی علیه السّلام فرمودند:
بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ وَ بِالنَّصَفَةِ يَكْثُرُ الْوَاصِلُونَ وَ بِالْإِفْضَالِ تَعْظُمُ الْأَقْدَارُ وَ بِالتَّوَاضُعِ تَتِمُّ النِّعْمَةُ وَ بِاحْتِمَالِ الْمُؤَنِ يَجِبُ السُّؤْدُدُ وَ بِالسِّيرَةِ الْعَادِلَةِ يُقْهَرُ الْمُنَاوِئُ وَ بِالْحِلْمِ عَنِ السَّفِيهِ تَكْثُرُ الْأَنْصَارُ عَلَيْهِ؛
سكوت فراوان و مراقبت در گفتار، شكوه و بزرگي آرد، و انصاف موجبِ گسترش دوستي و دوستان گردد، و بخشش ارزشِ آدمي را عظيم گرداند، و فروتني نعمت را تمام كند، و پذيرش محنت و بارِ ديگران سروري زايد، و عدالت در زندگي دشمن را هلاك سازد، و بردباري در برابر نادان، ياران را عليه او زياد گردانَد.
نهج البلاغه، حکمت 215