راسخون - یار همیشه همراه : حکمت‌های نهج البلاغه

عضویت العربیة English

جمعه، 2 آذر 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )

حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108

امام علی علیه السّلام فرمودند:
یَقُولُ مَتَى أَشْفِی غَیْظِی إِذَا غَضِبْتُ أَ حِینَ أَعْجِزُ عَنِ الِانْتِقَامِ فَیُقَالُ لِی لَوْ صَبَرْتَ أَمْ حِینَ أَقْدِرُ عَلَیْهِ فَیُقَالُ لِی لَوْ عَفَوْتَ؛
کی خشمم را فرو نشانم آیا وقتی که از انتقام ناتوانم که گویند: صبر کن، یا زمان تواناییم که گویند: عفو کن؟
نهج البلاغه، حکمت 185

امام علی علیه السّلام فرمودند:
إِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَ إِقْبَالًا وَ إِدْبَاراً فَأْتُوهَا مِنْ قِبَلِ شَهْوَتِهَا وَ إِقْبَالِهَا فَإِنَّ الْقَلْبَ إِذَا أُكْرِهَ عَمِيَ؛
براي دلها سه حال است: اشتياق، ميل، و نفرت. آنگاه كه آنان را مشتاق و مايل يافتيد فكر و فرهنگ را وارد كنيد، كه چشم دل با خنجر اكراه و اجبار كور شود.
نهج البلاغه، حکمت 184

امام علی علیه السّلام فرمودند:
يَا ابْنَ آدَمَ مَا كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ فَأَنْتَ فِيهِ خَازِنٌ لِغَيْرِكَ؛
اي فرزند آدم، آنچه بيش از نيازت به دست آري، براي ديگران نگه داري.
نهج البلاغه، حکمت 183

امام علی علیه السّلام فرمودند:

انسان در دنيا هدف تيرهاي مرگ است، و چپاول شده اي است كه مصيبتها بدو پيشدستي كنند. با هر «نوشي»، «نيشي» هست، و آدمي به نعمتي نرسد مگر آنكه نعمتي را از دست دهد، و روزي را آغاز نكند مگر آنكه روزي را از دست داده باشد. پس ما ياوران مرگيم و جانهامان دستخوش تير اجل است، پس چگونه آرزوي ماندن دائم داريم در حالي كه اين شب و روز هر بنايي را كه بالا آيد بسرعت ويران كند و هر جمعي را بپراكنَد.
نهج البلاغه، حکمت 182

امام علی علیه السّلام فرمودند:
وَا عَجَبَا أَ تَكُونُ الْخِلَافَةُ بِالصَّحَابَةِ وَ لَا تَكُونُ بِالصَّحَابَةِ وَ الْقَرَابَةِ
و روي له شعر في هذا المعنى
نهج البلاغه، حکمت 181

امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَنْ أَبْدَى صَفْحَتَهُ لِلْحَقِّ هَلَكَ عِنْدَ جَهَلَةِ النَّاسِ؛
آن كه بي پروا از حق حمايت كند نزد مردم نادان پذيراي هلاكت شده است.
نهج البلاغه، حکمت 179

امام علی علیه السّلام فرمودند:
الرَّحِيلُ وَشِيكٌ؛
كوچ كردن به آخرت، نزديك است.
نهج البلاغه، حکمت 178

امام علی علیه السّلام فرمودند:
لِلظَّالِمِ الْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ؛
آن كه ستم آغاز كند فرداي قيامت انگشت ندامت گزد.
نهج البلاغه، حکمت 177

امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِّبْتُ وَ لَا ضَلَلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي؛
نه دروغ گفتم و نه دروغم گفتند، نه گمراه گشتم و نه گمراه كردم.
نهج البلاغه، حکمت 176

امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَا اخْتَلَفَتْ دَعْوَتَانِ إِلَّا كَانَتْ إِحْدَاهُمَا ضَلَالَةً؛
دو ادّعاي متناقض، حتماً يكي از آنها گمراهي است.
نهج البلاغه، حکمت 174

امام علی علیه السّلام فرمودند:
لَا خَيْرَ فِي الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ كَمَا أَنَّهُ لَا خَيْرَ فِي الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ؛
دو چيز تيره عقل است: دم فروبستن به وقتِ گفتن و گفتن به وقتِ خاموشي: در سكوت از دانش و حق، خيري نيست همچنان كه در سخن جاهلانه.
نهج البلاغه، حکمت 173

امام علی علیه السّلام فرمودند:
اللَّجَاجَةُ تَسُلُّ الرَّأْيَ؛
يك دندگي و ستيز، انديشه و تدبير را بي اثر كند.
نهج البلاغه، حکمت 170

امام علی علیه السّلام فرمودند:
ازْجُرِ الْمُسِي ءَ بِثَوَابِ الْمُحْسِنِ؛
با پاداش دادن به نيكوكار، بدكار را تنبيه كن.
نهج البلاغه، حکمت 168

امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَنْ أَحَدَّ سِنَانَ الْغَضَبِ لِلَّهِ قَوِيَ عَلَى قَتْلِ أَشِدَّاءِ الْبَاطِلِ؛
آن كه براي خدا به خشم آيد باطل را هرچه باشد در هم كوبد.
نهج البلاغه، حکمت 165

امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَنِ اسْتَقْبَلَ وُجُوهَ الْآرَاءِ عَرَفَ مَوَاقِعَ الْخَطَاءِ؛
آن كه به پيشباز نظرها رود و از افكار ديگران بهره ور گردد لغزشگاهها را دريابد.
نهج البلاغه، حکمت 164

امام علی علیه السّلام فرمودند:
كَمْ مِنْ أَكْلَةٍ تَمْنَعُ أَكَلَاتٍ؛
اي بسا شكمبارگي كه مانع سلامتي گردد.
نهج البلاغه، حکمت 162

امام علی علیه السّلام فرمودند:
قَدْ أَضَاءَ الصُّبْحُ لِذِي عَيْنَيْنِ
آن كس كه ديدگانش باز باشد حق را روشن يابد.
نهج البلاغه، حکمت 160

امام علی علیه السّلام فرمودند:
الْأَمْرُ قَرِيبٌ وَ الِاصْطِحَابُ قَلِيلٌ
رستاخيز نزديك است و همنشيني با ياران اندك.
نهج البلاغه، حکمت 159

امام علی علیه السّلام فرمودند:
الْإِعْجَابُ يَمْنَعُ مِنَ الِازْدِيَادِ
خودپسندي مانع رشد و ترقّي است.
نهج البلاغه، حکمت 158

امام علی علیه السّلام فرمودند:
مَنْ قَضَى حَقَّ مَنْ لَا يَقْضِي حَقَّهُ فَقَدْ عَبَدَهُ
آن كه حق گزار كسي باشد كه حقّ او را نشناسد، بنده او شده است.
نهج البلاغه، حکمت 155