حکمت‌های نهج البلاغه
امام علی علیه السّلام فرمودند:

اي مردم، از خدا پروا كنيد چه بسيار آرزومندي كه به آرزويش نرسد، و سازنده سرايي كه حسرت سكونت بر دلش مانَد، و گرد آورنده اي كه بزودي بگذارد و بگذرد، و شايد هم از راه باطل فراهم آورده و حقّي را باز داشته باشد، دست به حرام آلاييده و به خاطر جمع ثروت، پذيراي گناهان شده باشد، پس بار سنگيني به دوش گرفته و اندوهگنانه و حسرت زده بر پروردگارش وارد شده در حالي «كه دنيا و آخرت را از دست داده. و اين است زيانكاري آشكار».
نهج البلاغه، حکمت 336
امام علی علیه السّلام درباره سیمای مؤمن فرمودند:

شادمانی مؤمن در چهره و اندوهش در دل است. دریا دل و بلند نظر است و نفسش از همه رامتر. برتری جویی را خوش ندارد، و خودنمایی را زشت داند. اندوهش طولانی است، همّتش بلند است، و سکوتش فراوان است، دوراندیش است، اوقاتش با برنامه است، سپاسگزار و صبر پیشه است، دارای فکری ژرف است، به آسانی نیازش را نگوید و به کسی روی نیندازد، سازگار و نرمخوست. جانش از سنگ مقاوم تر است و فروتنی اش از بردگان فراتر.
نهج البلاغه، حکمت 325
امام علی علیه السّلام آن گاه که از نبرد صفّین به کوفه باز می گشت، به قبیله ای از «هَمْدان» برخوردند که بر کشتگانشان در صفّین بلند می گریستند و در این حال «حَرب بن شُرَحبیل شَبامی» که از بزرگان آنان بود به حضور امام رسید، امام به او فرمودند:

آن طور که می شنوم، زنانتان بر شما غالب آمده اند. چرا آنها را از این شیون باز نمی دارید؟ حرب در هنگام صحبت امام علی علیه السّلام پیاده بود و حضرت سوار، دوباره به او فرمودند: برگرد، که راه رفتن چون «تو» در رکاب چون «من» سبب فتنه و فساد والی، و ذلّت و خواری مؤمن است.
نهج البلاغه، حکمت 314