که ترا من به دوست خواهم داد اي دل من ترا بشارت داد شاد باد آنکه تو بدويي شاد تو بدو شادمانه‌اي به جهان که کسي دل به دوست نفرستاد تا نگويي که مر مرا مفرست

ملک با راي تو قرار گرفت اي جهان را به جاي جم و قباد کارهاي جهان به کام تو گشت بخت در پيش تو به پا استاد نه شگفت ار ز فر دولت تو گفتگوي تو در جهان افتاد

در باز کند ناگه و گستاخ درآيد هر روز مرا عشق نگاري به سر آيد ره جويد و چون مورچه از خاک برآيد ور در به دو سه قفل گرانسنگ ببندم او شب کند از خانه به جاي دگر آيد ور شب کنم از خانه به جاي دگر آيم

با دولت پاينده و با بخت جوان باد چندانکه جهانست ملک شاه جهان باد همواره چنان شهرده و شهرستان باد تا بود ملک شهرده و شهرستان بود جان و تن او از همه بدها به امان باد چونانکه ازو عالمي از بد به امانند...

به فال نيک کنون سوي خانه روي نهاد يمين دولت شاه زمانه با دل شاد حصارهاي قوي بر گشاده لاد از لاد بتان شکسته و بتخانه‌ها فکنده ز پاي دويست شهر تهي کرده خوشتر از نوشاد هزار بتکده کنده قوي‌تر از هرمان...

که مه زود رو اندر طلب معبر اوست دل او وقت عطا دادن بحريست فراخ نتوان گفت که درهاي دگر جز در اوست نتوان گفت که درياي دمان را دگرست اين سرشتيست که در خلقت و در گوهر اوست از کريمي دل او سير شود هرگز...

از همه ترکان چون ترک من امروز کجاست ترک من بر دل من کامروا گشت و رواست سرو با قد بلندش نه بلندست و نه راست مشک با زلف سياهش نه سياهست و نه خوش همه کوشيدن آن ترک به مهر و به وفاست همه نازيدن آن ماه...

هر بلايي که هست عاشق راست من ندانم که عاشقي چه بلاست دو رخ لعلفام و قامت راست زرد و خميده گشتم از غم عشق اينهمه درد و سختي از دل خاست کاشکي دل نبوديم که مرا

هر روز به ترکستان عيدي و بهاريست گر چون تو به ترکستان اي ترک نگاريست نقاش بلا نقش کن و فتنه نگاريست ور چون تو به چين کرده ز نقاشان نقشيست باريک ميان تو چو از کتان تاريست آن تنگ دهان تو ز بيجاده...

حکم تو بر هرچه تو خواهي رواست اي ملک گيتي، گيتي تراست هر چه درين گيتي مدح و ثناست در خور تو وز در کردار تست نام چنين بايد با فعل راست نام تو محمود بحق کرده‌اند