که ترا من به دوست خواهم داد |
|
اي دل من ترا بشارت داد |
شاد باد آنکه تو بدويي شاد |
|
تو بدو شادمانهاي به جهان |
که کسي دل به دوست نفرستاد |
|
تا نگويي که مر مرا مفرست |
رو بر دوست هر چه باداباد |
|
دوست از من ترا هميطلبد |
زير آن زلفکان چون شمشاد |
|
دست و پايش ببوس و مسکن کن |
از لب لعل او بيابي داد |
|
تا ز بيداد چشم او برهي |
نپسندد به هيچ کس بيداد |
|
زلف او حاجب لبست و لبش |
آفرينهاي خواجه داري ياد |
|
خاصه بر تو که تو فزون ز عدد |
خواجهي پاکطبع پاکنژاد |
|
خواجهي سيد ستوده هنر |
هيچ مادر چو او کريم نژاد |
|
عبد رزاق احمد حسن آنک |
بر بساط زمين قدم ننهاد |
|
آنکه کافيتر و سخيتر ازو |
دل او راد و دست چون دل راد |
|
خوي او خوب و روي چون خو خوب |
از دل پاک خواجه را استاد |
|
کافيان جهان هميخوانند |
که ندانست روزگار گشاد |
|
بستههايي گشاده گشت بدو |
بر بساط جم و بساط قباد |
|
از وزيران چو او يکي ننشست |
سخني را که او نهد بنياد |
|
فيلسوفي به سر نداند برد |
نرم گرداند آهن و پولاد |
|
به سخن گفتن آن ستوده سخن |
کو رسد راد مرد را فرياد |
|
راد مردان بدو روند همي |
هر که از پايگاه خويش افتاد |
|
زو تواند به پايگاه رسيد |
کار ويران خويش کرد آباد |
|
بس کسا کو به فر دولت او |
غمگنان را ز غم کنند آزاد |
|
خانهي او بهشت شد که درو |
هست پاداش خدمتي هفتاد |
|
نزد آن خواجه خادمانش را |
هيچ مادر چنو کريم نزاد |
|
هيچ شه را چنين وزير نبود |
که به شادي هزار سال زياد |
|
جمع شد نزد او هزار هنر |
هر دو خوانند خواجه را داماد |
|
پدر و مادر سخاوت و جود |
چون مغان پيش آذر خرداد |
|
پيش دو دست او سجود کنند |
به در کاخ او فرو استاد |
|
هر که او معدن کريمي جست |
لقب او خليفهي بغداد |
|
آفتاب کرام خواهد کرد |
تا به دي ماه سرد گردد باد |
|
تا به مرداد گرم گردد آب |
باغهاي چو بتکدهي نوشاد |
|
تا به وقت خزان چو دشت شود |
دشمنش مستمند چون فرهاد |
|
با دل شاد باد چو شيرين |
مهرگان فرخ و همايون باد |
|
روزگارش خجسته باد و بر او |