گذشته تابناک ایران با رمز و رازِ بسیار بر افق پهندشت این سرزمین می درخشد، و هر روز فروغ و گیرایی بیشتر می یابد. کهنه شدن روزگار با همه رویدادها و بیدادها نتوانسته است این روشنایی را در غبار فراموشی

گذشته تابناک ایران با رمز و رازِ بسیار بر افق پهندشت این سرزمین می درخشد، و هر روز فروغ و گیرایی بیشتر می یابد. کهنه شدن روزگار با همه رویدادها و بیدادها نتوانسته است این روشنایی را در غبار فراموشی

گذشته تابناک ایران با رمز و رازِ بسیار بر افق پهندشت این سرزمین می درخشد، و هر روز فروغ و گیرایی بیشتر می یابد. کهنه شدن روزگار با همه رویدادها و بیدادها نتوانسته است این روشنایی را در غبار فراموشی

گذشته تابناک ایران با رمز و رازِ بسیار بر افق پهندشت این سرزمین می درخشد، و هر روز فروغ و گیرایی بیشتر می یابد. کهنه شدن روزگار با همه رویدادها و بیدادها نتوانسته است این روشنایی را در غبار فراموشی

از گذشته رسم بود که مردم در نوروز به یکدیگر آب بپاشند، چنان که کریستن سن در کتاب «ایران در زمان ساسانیان» می نویسد: «در روز اول (نوروز) مردم صبح زود برخاسته، به کنار نهرها و قناتها می رفتند و شست و شو...

یکی از کارهای مرسوم ایام عید و بلکه پیش از آن، سبزه سبزه کردن است؛ آن هم با بذرهای گوناگون و در شکل و شمایل متفاوت. در توجیه این رسم نیز باید به گذشته دور برگردیم. پیشتر دیدیم که چگونه بر اثر مشاهده

در میان اساطیر هندی افسانه ای که شباهت فراوانی با حماسه سیاوش دارد، بی گمان اسطوره رامه (رامایانه) و همسرش «سیتا» ست. مقدمه داستان این است که «ویشنو» (ایزد خورشید) طی دوره های مختلف به صورت

ایزدبانوی باروری و کام‌ورزی مردم سومر - اینانا - پس از روی کار آمدن بابلیان و آشوریها ضمن حفظ اهمیت و خویشکاری اش تحت عنوان «ایشتر» دوباره ظاهر شد و حتی صدها سال بعد که یهودیان موحد از

شخصیت و اسطوره آدونیس در یونان کمابیش همان چیزی بود که در آیین فنیقی ها دیدیم؛ زیرا به عقیده برخی پژوهشگران، اساطیر یونانی نشأت گرفته از اساطیر فنیقی است و به همین جهت از بیان دوباره آن افسانه می

در مصر باستان که هم اکنون نیز شاهد آثار به جای مانده تمدن عظیم و پرشکوهش هستیم و به عقیده ویل دورانت تمدن و اساطیرش را از بین النهرین وام گرفته است، باز با پرستش «رب النوع» ها و الهه های گوناگون