بوی خوش باد بهاری از کوی یار به مشام می رسد؛ اگر از این باد کمک بخواهی، می توانی چراغ دل را روشن و برافروخته سازی.

ای کسی که پیوسته به خود مغروری، اگر از عشق بهره ای نبرده ای، عذرت پذیرفته است؛ زیرا غرور و خودبینی انسان را به عشق نمی رساند. انسان ریاکار و مغرور، هرگز معنای حقیقی عشق را درک نمی کند.

همه ی موجودات عالم وابسته ی وجود عشق هستند؛ پس تو نیز توجه خاصی از خود نشان بده تا سعادتمند و نیکبخت شوی؛ همه ی هستی از عشق پدید می آید. پس تو باید طالب درک این معنی باشی تا آن را درک کنی.

ای شاه! گردش روزگار در روز جنگ، چه خوب و خوش تو را یاری کرد تا ببینیم که چگونه سپاس می گزاری و چه چیزی را به عنوان شکرانه می آوری؛ باید خدا را شکر کنی و به درویشان چیزی بدهی.

ای معشوق! خیلی وقت است که ما را نگران و پریشان حال کرده ای و با دوستان خالص یکرنگ خود مانند دیگران رفتار نمی کنی.

ای یار! ای معشوقی که برای عاشقانت دوری و هجران را جایز می دانی و آنها را از کنار خود دور می سازی.

ای کسی که در کوی میکده مقام و مرتبه ای داری! اگر به جام شرابی دست یافتی، به یقین جمشید روزگار خود هستی؛ زیرا که به دل آگاه و نور باطن دست یافته ای.

ای دوست! تو که ماه و خورشید با همه عظمت و درخشش، آینه گردان جمال تواند، کی به رندان عاشق پیشه ی مست چهره نشان می دهی و توجه می کنی؟ ای معشوق زیبا! کی به این عاشقان لطف و عنایتی می کنی؟

ای باد صبا! تو بوی خوش زلف سیاه و معطر یار را به همراه داری. امید است که همیشه باشی و در یادها بمانی؛ زیرا که بوی خوش او را داری؛ تو یادگار معشوق هستی.

از غلام و خدمت گزار خود، جان و دل بخواه و بی درنگ روح و روان او را بگیر، زیرا حکم تو بر سر عاشقان آزاده جاری و نافذ است.