علی‌رغم سنت کهن فرهنگ‌نویسی در ایران، جمع‌آوری لغات گفتاری و عامیانه و ثبت آن‌ها در فرهنگ‌ها امری متأخر است. در این مقاله ضمن اشاره‌ی اجمالی به اولین توجهات ایرانیان در دوره‌ی اسلامی به زبان گفتار

فارسی- یهودی به متونی اطلاق می‌شود که زبان فارسی و به خط عبری نوشته شده است. متون فارسی- یهودی به لحاظ زبان‌شناسی یکدست نیست و با توجه به محل تألیف متون موجود می‌توان در آن مشخصه‌های لهجه‌ای و

در این مقاله، ‌بر آنیم تا تأثیرات احتمالی عربی را بر نظام واجی فارسی نو و گونه‌های محلی آن بررسی نماییم. یکی از ملاک‌های مهم ما برای انواع

زبان همواره در معرض تغییراتی است که واحدهای آن را از حوزه‌ی واژگان به حوزه‌ی نحو و از حوزه‌ی نحو به حوزه‌ی صرف هدایت می‌کنند. این مجموعه از تغییرات براساس فرایند «دستوری‌شدگی» و در چارچوبی به

در این بررسی عمدتاً مقایسه‌ی عناصر دستوری و ساختارها و بافتهای زبانی مورد نظر بوده است. در این عرصه، به شناسه‌های اسمی؛ وندهای وصفی؛ کنایات (ضمیر شخصی، ضمیر مشترک، ضمیر اشاره، ضمیر

گونه‌های زبان‌های ایرانی را که در حال حاضر در سرزمین ایران یا در کشورهایی چون تاجیکستان، افغانستان، پاکستان، ترکیه، عراق و بعضی قسمت‌های چین و نواحی قفقاز به کار می‌روند، می‌توان به سه دسته‌ی کلی تقسیم...

گویش یغنابی ظاهراً تنها گویش بازمانده از زبان سغدی است، سغدی یکی از مهم‌ترین زبان‌های ایرانی میانه‌ی شرقی است که در سده‌های نخستین شکل‌گیری زبان فارسی، زبان گفتاری و نوشتاری مردم سرزمین سغد بود.

یکی از نشانه‌های اصلی حضور ایرانیان وجود تعداد قابل ملاحظه‌ای از واژه‌های ایرانی است که پیش از اسلام وارد عربی شده است، و برخی از آنها حتی در قرآن پدیدار می‌شود. همان‌طور که ویدنگرن می‌گوید و آیلرز تکرار...

انبوهی نویسنده از زمان ابن دُرَید (وفات: 321) تا زمان ما به معرّبات به طور عام و به معرّباتی که ریشه‌ی فارسی دارند به طور خاص پرداخته‌اند. همه‌ی آنان یافته‌ها و بررسی‌های خود را در فهرست‌هایی به ترتیب...

« و آن روز که حسنک را بردار کردند، استادم بونصر روزه بنگشاد و سخت غمناک و اندیشه‌مند بود چنان که به هیچ وقت او را چنان ندیده بودم، و می‌گفت: چه امید ماند؟ »