جمهوری دموکراتیک، که بر روح عامه‌ی مردم استوار است؛ و جمهوری اشرافی، که بر میانه روی و خویشتن داری خانواده‌های حاکم مبتنی است.

مطالعه‌ی انسان و مطالعه‌ی جامعه کاملا به یکدیگر وابسته اند، و از همان ابتدا، هم وحدت سرشت انسان را نشان میدهند و هم تنوع آن - در این جا فرگوسن به هیوم روی می‌آورد.

گفته می‌شود که دولت‌های مطلقه و مدرن، به دو دلیل، آنقدرها هم که تصور می‌شود با هم متفاوت نیستند.

در این مقاله درباره‌ی نظام سیاسی تک حزبی بحث مفصلی ارائه نخواهد شد، بلکه توجه خود را به عناصری از سه شکل نخست دولت معطوف خواهیم کرد.

هرچه جنگ پرهزینه تر و توانفرساتر می‌شد، فرمانروایان بیشتر ناگزیر از چانه زدن و جلب حمایت اتباع خود می‌شدند.

رقابت در میان دولت‌ها صرفا از بلندپروازی‌های فرمانروایان و ملاحظات داخلی تأثیر نمی‌پذیرفت، بلکه تحت تأثیر ساختار نظام بین المللی نیز بود.

مفهوم حقوق بین المللی که در چارچوب پدیده ی جدید «جامعه‌ی جهانی دولت‌ها» شکل گرفت، از سوی حقوق دانان بین المللی، به خصوص ریچارد فالک و آنتونیو کاسه سه، «مدل وستفالی» نامیده شده است.

پادشاه مطلقه در رأس نظام جدیدی از فرمانروایی قرار داشت که مرتبة متمرکزتر شده، و به دعوی قدرت برتر و تقسیم ناپذیر متصل شده بود

طی قرن‌های پس از تجزیه ی امپراتوری روم، «اروپا» شاهد شکل گیری یک جامعه‌ی امپراتوری دیگر نبود، هر چند دائما مشغول جنگ بود و در معرض هجوم های خارجی نیز قرار داشت.

فعالان روشنگری از کاربرد اصطلاح «جامعه» اکراه نداشتند، ولی کمتر به تعریف آنچه از این کلمه در نظر داشتند می‌پرداختند.