اَخباریه گروهی از فقهای امامیه هستند که منابع فقه را تنها قرآن و اخبار و احادیث امامان معصوم می‌دانند. از نظر آنها نیازی به شرح و تفسیر احادیث نیست و برای استنباط احکام فقهی باید مستقیما به اخبار و

اسلام از نخستین روزهای ظهور، با رهبانیّت و زاهد مسلکی و گوشه‌گیری مخالفت کرده بود. در قرآن آیه‌های بسیاری وجود دارد که با هدف نظم دادن به زندگی مسلمانان در این جهان نازل شده‌اند. حتی خدا در آیه‌ای

به احتمال زیاد،‌ کلمه‌ی «صوفی» از کلمه‌ی عربی «صوف» به معنای پشم گرفته شده است. علّت این نامگذاری آن است که بیشتر صوفیان برای آن که راحتی و آسایش زندگی را از خود دور کنند،‌ لباس‌های پشمی سفید و

گروهی از عالمان دینی و پیروان آنان که در اصل از جنوب آسیا هستند و جهان‌بینی خود را به تعالیم احمدرضاخان بَریلوی (د. 1921) می‌رسانند. بریلویان خود را «اهل سنت و جماعت» می‌نامند و عنوان «بریلوی» را رد

صوفیان نقش مهم و مؤثری در تعمیق باورهای اسلامی و دینی در میان ساکنان شبه‌قاره‌ی هند داشتند. ویژگی‌های روحی و طبع ظریف و نرمخویی ساکنان این شبه‌قاره، زمینه‌ی بسیار مناسبی برای گسترش تصوف و آیین

مسئله‌ی جانشینی، در طول تاریخ اسلام یکی از مسائل اساسی و سرنوشت‌ساز برای مسلمانان بوده و باعث پیدایش مشکلاتی در راه اتحاد آنان گردیده است. چند دستگی مسلمانان و پیدایش فرقه‌های گوناگون نیز متأثر از همین

طرز تلقی افراد از مذاهبی غیر از آن مذهب که خود به آن ایمان دارند، شاید بتواند شاخص قابل اعتمادی برای درک چگونگی ارتباط «من» و «دیگری» در میان افراد باشد.

با توجه به این که خویشتن محسوس و متعارف به عنوان یکی از موانع ماهوی و ذاتی برای تکامل «خود واقعی» است، صوفیان سازوکارهایی معنوی برای حذف هرگونه فاصله میان انسان و خدا و از این‌رو، بین انسان و

همانطور که بسیاری از پژوهشگران اشاره کرده‌اند واژه‌ی صوفی از واژه‌ی عربی صوف به معنای پشم نشأت می‌گیرد. به این ترتیب، صوفی به کسانی گفته می‌شد که جامه‌ای پشمینه بر تن می‌کردند. با این حال، این

شعر به مدت بیش از هزار سال مهم‌ترین، توسعه‌یافته‌ترین، و محبوب‌ترین شکل هنر در ایران بوده است. طبق قوانین اسلامی، موسیقی، و رقص... همگی حرام بودند و بنابراین شعر تقریباً به تنها شکل بیان هنری ایرانیان...