اکنون به سیاست که مسائل آن بخش مهمی از آثار افلاطون را به خود اختصاص می‌دهد، می‌پردازیم. ورود در جزئیاتی که افلاطون به خصوص در کتاب قوانین با دقت حیرت انگیزی مطرح کرده، غیر ممکن است: تأکید ما

نباید از نظر دور داشت که برای افلاطون نیز مانند اکثر قدما، اخلاق و سیاست هم در واقع و هم درنفس الامر جدائی ناپذیرند.

چنان که گلداشمیت در اثر خود، دین افلاطون اشاره می‌کند، بحث درباره‌ی "الهیات افلاطونی"، بی تردید امری دشوار است: تأکید درباره‌ی وجود و نقش خدا در عالم، توضیحات و توجیهاتی را اقتضا می‌کند، بدون

ما اکنون به تفسیر این تمثیل می‌پردازیم، تفسیری که خطوط اساسی آن را افلاطون ترسیم کرده است؛ برای وضوح بیشتر، مسئله را نخست از دیدگاه طبیعت وجود و سپس از دیدگاه ماهیت معرفت، بررسی می‌کنیم.

بررسی زندگینامه افلاطون ، ما را با مقام جاودانه ای که برای ملاحظات و مقاصد سیاسی قائل شده، آشنا می‌کند وحتی مروری هر چند سریع بر آثار او ما را در این باره متقاعد می‌گرداند؛ این خود مطلبی است که هرگز

لزومی ندارد درباره اهمیت آثار افلاطون و تأثیری که پیوسته به جای گذاشته است، تأکید نمائیم. بسیاری قول سیسرون در کتاب جمهور وی که افلاطون را به عنوان "بزرگترین نویسنده یونانی، که هیچ کس بر او سبقت

زندگینامه نویس افلاطون با مشکلات حل نشدنی مواجه می شود. البته، مریدان وی خاصه برادرزاده اش اسپوسیپوس و همچنین کسنوکراتس جزئیات بی شماری را، که گاهی ظاهراً بسیار دقیق است نقل کرده اند که

من شرایط وجود رابطه‌ی ضروری میان پدیدارشناسی و فیزیولوژی را به شکلی بسیار انتزاعی توصیف کردم. این توصیف هنوز پیشنهادی در مورد اینکه چه نوع مفهومی می‌تواند مستلزم هر دو باشد و در نتیجه، بنیاد

با اینکه معتقدم که مک‌گین درباره‌ی وضعیت کنونی ما درست می‌گوید، اما گمان می‌کنم که اگر بپذیریم که فهم بی‌واسطه‌ی اول شخص ما از پدیدارشناسی ممکن است منطقاً ناقص باشد، می‌توانیم از سخن مک‌گین فراتر

بزرگ‌ترین پیشرفت علمی از طریق تغییر مفهومی رخ می‌دهد؛ تغییری که این امکان را برای نظام مشاهده شده‌ی تجربی که بدواً امکانی به نظر می‌رسد، به وجود می‌آورد که در سطح عمیق‌تری، ضروری فهمیده شود؛ به