هر چند شادی و لذت، مفید و بلکه ضروری است، اما اگر از اندازه و جایگاه اصلی‌اش خارج شود، به ضد شادکامی تبدیل می‌شود.

با وجود خدا، فقر مالی به انسان زیان نمی‌رساند. لذا غنای مؤمن به خداست، نه مال.

شناخت نادرست از دنیا، آن را بسیار بزرگ می‌داند و لذا از فقدان آن بی‌تاب می‌گردد و شناخت واقع‌گرا، آن را اندک می‌شمرد و از فقدانش بی‌تاب نمی‌گردد.

حکمت و فایده دانستن این که حوادث دنیا مکتوب و مقدارند، این است که انسان در از دست دادن، اندوه نخورد و در به دست آوردن، شادی نکند.

افرادی که از خدا غفلت می‌کنند و همه چیز را در توانمندی خود و اسباب مادی می‌دانند و هیچ نقشی برای خدا قائل نیستند، به هنگام بلا و سختی که همه راه‌های مادی، بسته است و خود فرد نیز ناتوان می‌گردد، دچار یأس...

هر موجودی که اول فرض شود، از آن جا که خداوند متعال بر آن احاطه دارد، خداوند، پیش از او قرار می‌گیرد، و هر موجودی که آخر فرض گردد، خداوند متعال به دلیل احاطه بر او، پس از آن است.