مانند افلاطون و ارسطو، رواقیون معتقد بودند که زیبایی فی نفسه ارزشمند است.

پانایتیوس، شاگرد دیوگنس که اندیشه‌های استادش را دنبال می‌کرد، به وجود تجربه بی واسطه زیبایی در انسان معتقد بود.

از همان آغاز فلسفه اپیکوری بر دو نظریه صحه گذاشته بود، نظریه‌ای که هر چیزی را صرفا از نقطه نظر تمایلات فایده باور می‌نگریست و برای زیباشناسی مضر بود.

رواقیون مدعی بودند که «طبیعت بزرگترین هنرمند است» و به گفته سیسرو «هیچ چیز بهتر و زیباتر از جهان نیست».

شکاکان معتقد بودند که شعر نفع اندکی دارد و حتی زیان‌بار است، زیرا داستان‌هایش ذهن را آشفته می‌سازد.

سکستوس می‌گفت اگر اصوات موجود نباشند، موسیقی نیز وجود نخواهد داشت و در واقع، هیچ صوتی وجود ندارد.

در تفسیر رواقیون، وظیفه شعر از وظیفه دانش اصلا متفاوت نیست، چنین نگرشی را یونانیان باستان نیز اتخاذ کرده بودند.

آگاهی و دانش ما از مطالب زیباشناختی پانایتیوس و پوسیدونیوس رهبران مکتب رواقی میانه، جسته و گریخته است، اما این مسئله نشان می‌دهد که علاقه آن‌ها به زیباشناسی گسترده‌تر از علاقه فلاسفه رواقی بوده است.

به عقیده ارسطو، هنر به حصول متعالی‌ترین هدف انسان که خوشبختی است یاری می‌رساند.

شاید بتوان اندیشه ارسطو را بدین صورت بیان کرد: هر زیبایی یک خیر است، اما هر خیری زیبایی نیست!