از دیرباز دو دیدگاه اصلی درباره سرنوشت انسان (و موجودات زنده) پس از پایان زندگی وجود داشته است: یکی، ادامه حیات بر محور موجودیت امری غیر مادی و پاینده، که آن را نفس، روح، جان، spirit آتمن atman، نِفِش...

ابراهیم بن سیار نظّام، شاگرد ابوالهذیل علاف و استاد جاحظ، یکی از بزرگان معتزله است. از نظر او درست همان طور که ابوالهذیل گفته است، انسان بدن نیست، بلکه نفس یا روح است و بدن آلت و قالب آن

در این نوشته به بعضی از ادله‌ی مخالفان تجرد نفس در آثار دو متکلم برجسته، امام محمد غزالی و امام فخر رازی، می‌پردازیم. غزالی در مقاصد الفلاسفه چهار دلیل مخالفان تجرد نفس را بیان می‌کند و

متکلمان در باب نفس نظرهای گوناگونی ابراز کرده‌اند؛ چنان که برخی از ایشان آن را متمایز از بدن و مجرد دانسته‌اند و اغلب ایشان تجرد آن را نفی کرده‌اند و آن را امری جسمانی یا بین جسم و روح قلمداد

از جمله پژوهش‌های حدیثی علامه طباطبایی، گذشته از بحث‌های روایی در تفسیر المیزان، حاشیه‌هایی است که بر مجلدات بحارالانوار نوشته است؛ البته این حاشیه‌ها با مخالفت‌هایی روبه‌رو شد و سرانجام

در تاریخ تفکر اسلامی، دو جریان نقل‌گرایی و عقل‌گرایی حضور داشته است. نقل‌گرایان بر اهمیت ظواهر قرآن و روایات در فهم دین تأکید می‌کردند و تا حدودی اجتهاد در فهم دین را روا نمی‌دانستند،

خداوند از انسانها عبادت اختیاری و آگاهانه را خواسته است، پس باید ببینیم چه چیزی اساس و پایه‌ی عبادت را تشکیل می‌دهد و اگر اعمالی مانند نماز، روزه، حج و... را عبادت می‌نامیم، عبادت بودنِ اینها

بعد از آشنا شدن با معنای صحیح هدفداری خداوند، باید ببینیم هدف خداوند از خلقت انسان چه بوده تا خود را با آن هماهنگ کرده، در مسیری که خالقِ ما خواسته، قرار بگیریم. چرا که هیچ کس جز آفریدگار

وقتی از هدفداری در افعال الهی صحبت می‌شود، باید توجه داشت که خداوند همچون انسانها نیست که ابتدا هدف یا اهدافی را در نظر می‌گیرند و سپس کارهای خود را برای رسیدن به آنها انجام می‌دهند. چنین

در توضیح آیه، قسمتی از یک حدیث امام صادق (علیه‌السلام) را آوردیم که اکنون می‌خواهیم قسمت‌های دیگری از آن را نقل کنیم و با توجه به آنها