تا ظهورت چقدر فاصله داریم آقا آه از جمعه ی بی تو گله داریم آقا زلف شب را به سراپای سحر می ریزم                 تا خود صبح به راه تو قمر می ریزم

مرا با عشق خود درگیر کردی به پایم با غمت زنجیر کردی بدان دنیای بی تو هیچ باشد دلم را از زمانه سیر کردی تو با رفتن به پشت ابر ایام غروب جمعه را دلگیر کردی

یابن الحسن، اگر چه نهانی ز چشم من در عالم خیال هویدا کنم تو را گویند دشمنان که تو بنموده ای ظهور زین افترای محض، مبرا کنم تو را

تو در میان جمعی و من در تفکرم کاندر کجا بر آیم و پیدا کنم تو را هر صبح جمعه ندبه کنان در دعای صبح از کردگار خویش تمنا کنم تو را

گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را ای نور دیده جان و دل اهدا کنم تو را این دیده نیست لایق دیدار روی تو چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم به وقت صبح قیامت که سر ز خاک بر آرم به گفت و گوی تو خیزم به جستجوی تو باشم

هر سحر منتظر یار نباشم چه کنم؟ من اگر اینهمه بیدار نباشم چه کنم؟ گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است خونجگر از غمت ای یار نباشم چه کنم؟

ای حجت زمانه، زمانه چه بد شده است یک تکه ابر بین من و نور سد شده است دیگر برای غنچه سری تب نمی کند در عالمی که خار، گل سر سبد شده است

منتظر مانده زمین تا که زمانش برسد صبح همراه سحر خیز جوانش برسد خواندنی تر شود این قصه از این نقطه به بعد ماجرا تازه به اوج هیجانش برسد پرده چاردهم وا شود و ماه تمام از...

از روزهای هفته سه شنبه برای من شبهای پنجشنبه و جمعه برای تو روزی به خاطر سفر جمکران من روزی به خاطر سفر کربلای تو