مسیر جاری :
نگاهی به شعر سید اسماعیل حمیری
در سلسله نسب او اندکی اختلاف است، عمر فروخ و ابوالفرج اصفهانی و برخی دیگر او را این طور معرفی کردهاند: «ابوهاشم اسماعیل، پسر محمد، پسر یزید، پسر بیعه، پسر مفّرغ حمیری»
تاریخ ادب عرب
تاریخ دانشی است که درباره گذشتهها بحث میکند و طبعاً شاخهها و فروعی دارد. اگر احوال و اعمال حکومتها و سلاطین را مورد بررسی قرار دهد و از جنگ، صلح، پیروزی و شکست حکومتها و اقوام و ملل بر یکدیگر سخن بگوید...
قصیدهی بانَت سُعادُ
«بانَت سُعاد» عنوان قصیده ای است مشهور در مدح حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلّم، از کَعب بن زُهیر بن اَبی سُلمی (به ضمّ سین فقط در این کلمه)، از شعرای بزرگ عهد جاهلیّت و اسلام. او از جملهی صحابهی...
سجع کاهنان عربی
در جاهلیت عدهای بودند مدعی اینکه غیبدانند و به طریق الهام گرفتن از یاران جنی (= توابع) شان آینده را پیشگویی میکنند. اینان را «کاهن» و تابع جنیشان را «رئی» مینامیدند. بیشتر کاهنان خدام و پرستاران بتکدهها...
سخنوری عربی جاهلی
از خطابههای جاهلی به سبب فاصلهی زیاد از زمان القأ و ایراد تا دورهی تدوین اسناد موثقی در دست نداریم لذا باید آنچه صاحب امالی و صاحب عقدالفرید آوردهاند با نهایت احتیاط تلقی کنیم چرا که تمام یا اکثرش...
امثال و حکم عربی
در حالی که قصههای منسوب به جاهلیان به سبب تأخیر در تدوین، حامل تصویر ذهنی از نثر جاهلی نیست، «امثال» شامل صور قابل توجهی از نثر جاهلی است، چرا که از خصوصیات مثل، لایتغیر بودن آن است. [به عبارت دقیق تر]...
انواع نثر جاهلی
وقتی صحبت از نثر جاهلی میکنیم، نثر معمولی محاورهای روزانه مردم را کنار میگذاریم، چه این گونه گفتار جزء ادبیات محسوب نمیشود مگر آنچه در ردیف «امثال» است. آنچه به راستی از ادبیات محسوب میشود نثری است...
شاعران مسیحی دورهی جاهلی
در حالی که عرب شمالی نسبت به یهود احساس دشمنی میکردند و یک عرب هم یهودی نشد، آن احساس را نسبت به مسیحیان و مسیحیت نداشتند. و هر چند که اعراب در مجموع آیین شرک و بت پرستی را به مثابهی نماد استقلال و
شاعران یهودی دورهی جاهلی
از اواخر قرن اول و اوایل قرن دوم میلادی، گروههایی از یهود در یثرب و واحههای پراکنده در شمال حجاز مانند تیماء و فدک و خیبر و وادی القری منزل گزیدند و در اقامتگاه جدید ناچار عربی آموختند هر چند بر کیش خویش...
سرودههای صعلوکان در دورهی جاهلی
«صعلوک» یعنی فقیر و بینوا و «ناداشت» که برای رفع نیازهای زندگی چیزی ندارد. این واژه در جاهلیت منحصراً در معنی لغوی خود باقی نماند بلکه دلالت یافت بر کسانی که شغل شاغلشان غارتگری و راهزنی بود و میتوان...