از دورترین ایام، تصویر مثالی درخت به مثابه آینه ی تمام نمای انسان و ژرف ترین خواسته های اوست. این تصویر مثالی زاییده ی انبوهی رمز است که در شاخه های بی شمار، گسترش می یابندو خرمن، خرمن در بستر اساطیر و

کوه یکی از نمادهای پیوند آسمان و زمین است. و در میان پیونددهندگان آسمان و زمین (کوه، درخت، ستون، طناب، نردبان، آب) به لحاظ ارتفاع و قداست. از جایگاه خاصی برخوردار است.

اساطیر موسوم به «نوستالژی بهشت» را می توان به دو مقوله تقسیم کرد؛ یک مقوله ی اسطوره هایی که از خویشی بینهایت نزدیکی که در آغاز، میان آسمان و زمین وجود داشته سخن می گوید.

پیش از کشف برزیگری توسط انسان بدوی و پی بردن او به تناسب و تطبیق میان اعمال جنسی و باروری با مراحل مختلف برزیگری و رویش گیاه، انسان اینگونه می اندیشید که جنین پیش از جایگزینی در بطن مادر، مدتی را در طبیعت

به اسطوره ی زن و مرد نخستین، در اساطیر غالب ملل و باز تاب آن در حماسه های مشهور می توان برخورد. از دیدگاه انسان ابتدایی، زن و مرد نخستین نیز مانند آسمان و زمین با یکدیگر پیوندی ازلی داشته اند. یعنی جسمی...

همان مشاهده ی ساده ی طاق آسمان کافیست که حسی آمیخته از استعلا، عظمت، ابهام، عدم دستیابی و در نهایت تقدس را به ذهن انسان بدوی القاء کند. اما زمین، بر خلاف آسمان، پدیده ایست ملموس، دستیاب و قابل کشف و شناخت

تکاپوی ذهنی بشر، پیرامون ساخت و پرداخت اساطیری که از نزدیکی بیش از حد آسمان و زمین، در روزگاران نخستین، خبر می دهد و نیز تلاش برای برقراری مجدد این پیوند، همه و همه، گواه حسرت و دلتنگی او بر روزگاران گذشته...

عنوان زمین شاد و زمین ناشاد برگرفته از پرسشهایی است که در اوستا و مینوی خرد درباره ی زمین مطرح می شود، پرسش هایی با این مضمون که کدام زمین شادتر است؟ و یا کجاست آنجایی که زمین در آنجا به تلخ ترین اندوه...

پیش از این گفته شد که در باور مزدسینان، عناصر بی جان (خاک، آب، آتش و...) نیز زنده و دارای روان پنداشت می شدند. یقیناً زمین نیز به عنوان یکی از مهمترین عناصر طبیعی از این قاعده مستثنی نبوده است. شواهد فراوانی...

در باور مزدایی هر موجود می تواند در حالت «منوک» و «کیتگ» خود اندیشیده شود، زمین نیز در حالت آسمانی خود به عنوان «زم» و در حالت مادی خود به عنوان «زمیک» وصف می شود، سپندارمذ امشاسپند موکل بر زمین است.