امام خمینی
در آستانه
گل، با تو از جوانه، سخن گفت آزادی از ترانه، سخن گفت آن دست کوچک از دو لب تو با کودکان خانه سخن، گفت
امام خمینی
در انتظار...
جاده در انتظار مسافر مسافر در انتظار سفر کسی انگار تصویر باران را در ذهن سادۀ ما
امام خمینی
داغ جماران
مه من شب شد و پیدا نشدی امشب آیینه فردا نشدی باغ از هجر نگاهت تب کرد آسمان رنگ جهان را شب کرد
امام خمینی
حالا که نیستی
فواره های سبز کنار خیابان فواره های زرد... تنها تو تکرار نمی شوی
امام خمینی
دلم شیت جمارانه خدایا
دلم شیت جمارانه خدایا چَوم نمناک وارانه خدایا عَجوُ سنگینه سینهی پِر لَه دردم
غمینِ درد هجرانه خدایا
امام خمینی
جلوۀ نورانی آفتاب
امروز اگر پرگشایم به هوایت فرداست که سر می دهم آواز برایت پیداست که این «سعی» تو خالی «زصفا» نیست از خسته ترین، تشنه ترین هروله هایت
امام خمینی
جرعه نوش چشم محبوبی که رفت
ای امام ای آیت فرخندگی ای وجودت چشمه پایندگی مظهر آیات قرآنی، تویی افتخار نسل ایرانی، تویی
امام خمینی
تو ای نگاه بهاری...
به یک طلوع بدون زوال میمانی به یک امید پر از شور و حال میمانی و اتفاق تماشای تو عجب گذراست به شوق لحظه تحویل سال میمانی
امام خمینی
تقدیم این دیار
هر شعر بی قرار تو آنی دوباره داشت طوفان چشم تو هیجانی دوباره داشت آن خشکسال تلخ که گسترده بود دست از آن سوار سبز نشانی دوباره داشت
امام خمینی
تا تو بودی
تا تو بودی رخنهای برغم نبود زخم دل را حاجت مرهم نبود با زلالیهایت ای تفسیر عشق عشقورزی سخت بر آدم نبود