من شرایط وجود رابطه‌ی ضروری میان پدیدارشناسی و فیزیولوژی را به شکلی بسیار انتزاعی توصیف کردم. این توصیف هنوز پیشنهادی در مورد اینکه چه نوع مفهومی می‌تواند مستلزم هر دو باشد و در نتیجه، بنیاد

با اینکه معتقدم که مک‌گین درباره‌ی وضعیت کنونی ما درست می‌گوید، اما گمان می‌کنم که اگر بپذیریم که فهم بی‌واسطه‌ی اول شخص ما از پدیدارشناسی ممکن است منطقاً ناقص باشد، می‌توانیم از سخن مک‌گین فراتر

بزرگ‌ترین پیشرفت علمی از طریق تغییر مفهومی رخ می‌دهد؛ تغییری که این امکان را برای نظام مشاهده شده‌ی تجربی که بدواً امکانی به نظر می‌رسد، به وجود می‌آورد که در سطح عمیق‌تری، ضروری فهمیده شود؛ به

این مقاله رویکردی را به مسئله‌ی ذهن و بدن بررسی می‌کند که هم با دوگانه‌انگاری متفاوت است و هم با نوعی از تحویل مفهومی امور ذهنی به امور فیزیکی که از طریق تحلیل کارکردگرایانه مفاهیم ذهنی پیش می‌رود.

صورت‌بندی مجدد پیشین از استدلال یقین از نمونه‌ای از مقدمه‌ی زیر استفاده می‌کرد: "ممکن است یک موجود به صورت پیشینی معرفت داشته باشد که آیا F بودن= G بودن، یا نه."

من اکنون به این پرسش از دامنه‌ی ذات‌گرایی علمی بازمی‌گردم. استدلال‌های مؤید ذات‌گرایی علمی بر شهودهای مبتنی‌اند که بدون آنها ذات‌گرایی علمی موجه نیست. شهود مشهور همزاد زمین را ملاحظه کنید: اگر همه

بگذارید توافق کنیم که نظریه‌ی این‌همانی این است که هر ویژگی ذهنی (مثلاً درد داشتن) با یک ویژگی فیزیکی مرتبه اول (مثلاً شلیک اعصاب C) این‌همان است.

معمولاً وقتی نام خاصی از یک حلقه به حلقه‌ی دیگر منتقل می‌شود، نحوه‌ی تثبیت شدن مرجع آن برای ما چندان مهم نیست. اصلاً مهم نیست که گوینده‌های مختلف ممکن است مرجع یک نام را به روش‌های مختلفی تثبیت

این میز از مولکول تشکیل شده است. آیا امکان داشت از مولکول تشکیل نشده باشد؟ مطمئناً اینکه میز از مولکول‌ها (یا اتم‌ها) تشکیل شده، کشف علمی بزرگی بوده است، اما آیا چیزی می‌توانست همین شیء باشد و از مولکول...

برای معرفی ذهن، مقاله‌ی «محمول‌های روان‌شناختی» یکی از چندین مقاله‌ای است که پاتنم در آن این فرضیه را ارائه می‌کند که حالات ذهنی مانند درد- حالات مغزی و استعدادهای رفتاری نیستند، بلکه حالات