هنری به نام مروار بافی
در این صنعت كه سابقه چندانی ندارد و طی سالهای اخیر در پاره یی از بخش های استان گیلان رواج یافته ، به كمك تركه های باریكی كه «مروار» نام دارد . كشت آن در اطراف تهران و در منطقه سولقان رایج است مصنوعاتی مانند سبد ، جامیوه یی ، مبل ، میز ، كلاهك آباژور ، حبا ب چراغ ، جای نان و ... تولید میشود كه از نظر شكل و ظاهر شبیه محصولات بامبو است . در مرواربافی علاوه بر تركه های مروار از مواد دیگری مانند تخته سه لایی ، انواع میخ ، روغن جلا و مفتولهای سیمی استفاده میشود و ابزار آلات تولید مروار عبارتست از : اره ، دنده ، چكش، انبردست ، گاز انبر قیچی باغبانی .
مروار داری ویژگیهایی خاص خود می باشد رنگ آن زرد است و وقتی كه روغن جلا میخورد به رنگ طلایی در می‌آید و نوع نا مرغوب آن بیشتر به رنگ سیاه و سبز است .
پس از بافتن مروار باید آن را نزدیك به 48 ساعت در معرض آفتاب قرار میدهند تا در اثر تابش نور آفتاب تركه های مروار به رنگ طلایی در آید .
شیوه‌ی كار چم بافی ، مروار بافی و تركه بافی تقریبا مشابه یكدیگر و شبیه بافت شعاعی بامبو است به این طریق كه بافندگان ابتدا تركه های درخت را كه ماده ی اولیه ی مورد مصرفشان است انتخاب و آن تعداد از تركه هایی را كه قابلیت تقسیم شدن به دو ، سه یا چهار قسمت را دارند ابتدا برش طولی داده و سپس از نظر اندازه به طولهای مورد نیاز در آورده و در آب می‌خیسانند تا انعطاف پذیر و قابل استفاده شود .
در مرحله‌ی بافت ، ابتدا چهار عدد از تركه ها در كنار یكدیگر قرار گرفته و تعداد چهار یا پنج تركه ی دیگر به صورت متقاطع روی آنها قرار می‌گیرد تا تشكیل یك ستاره هشت پر را بدهد . آنگاه به وسیله تركه های باریك تری مهار شده و بافنده با تركه های نازك عمل بافت را به شیوه ی یكی از زیر ، یكی از رو آغاز نموده و تركه ها را به طور یكی در میان از لابلای تركه هایی كه قبلا به طور متقاطع روی یكدیگر قرار گرفته عبور میدهد و این كار را تا تكمیل قسمت كف شیی كه تولید آن مورد نظر است تعقیب می‌كند .
بعد از پایان كار بافت قسمت كف ، در محلی كه قراراست از آنجا به بعد لبه ی كار بافته شود عموماً صنعتگران به بافت حالت مار پیچی داده و كار را به شیوه قبلی ادامه میدهند و انتهای كار را نیز به صورت مار پیچ در آورده و سر تركه هایی را كه در واقع حالت تار كار را دارند به داخل قسمت مار پیچ خم می‌كنند .
منبع:rugart.org
مروار داری ویژگیهایی خاص خود می باشد رنگ آن زرد است و وقتی كه روغن جلا میخورد به رنگ طلایی در می‌آید و نوع نا مرغوب آن بیشتر به رنگ سیاه و سبز است .
پس از بافتن مروار باید آن را نزدیك به 48 ساعت در معرض آفتاب قرار میدهند تا در اثر تابش نور آفتاب تركه های مروار به رنگ طلایی در آید .
شیوه‌ی كار چم بافی ، مروار بافی و تركه بافی تقریبا مشابه یكدیگر و شبیه بافت شعاعی بامبو است به این طریق كه بافندگان ابتدا تركه های درخت را كه ماده ی اولیه ی مورد مصرفشان است انتخاب و آن تعداد از تركه هایی را كه قابلیت تقسیم شدن به دو ، سه یا چهار قسمت را دارند ابتدا برش طولی داده و سپس از نظر اندازه به طولهای مورد نیاز در آورده و در آب می‌خیسانند تا انعطاف پذیر و قابل استفاده شود .
در مرحله‌ی بافت ، ابتدا چهار عدد از تركه ها در كنار یكدیگر قرار گرفته و تعداد چهار یا پنج تركه ی دیگر به صورت متقاطع روی آنها قرار می‌گیرد تا تشكیل یك ستاره هشت پر را بدهد . آنگاه به وسیله تركه های باریك تری مهار شده و بافنده با تركه های نازك عمل بافت را به شیوه ی یكی از زیر ، یكی از رو آغاز نموده و تركه ها را به طور یكی در میان از لابلای تركه هایی كه قبلا به طور متقاطع روی یكدیگر قرار گرفته عبور میدهد و این كار را تا تكمیل قسمت كف شیی كه تولید آن مورد نظر است تعقیب می‌كند .
بعد از پایان كار بافت قسمت كف ، در محلی كه قراراست از آنجا به بعد لبه ی كار بافته شود عموماً صنعتگران به بافت حالت مار پیچی داده و كار را به شیوه قبلی ادامه میدهند و انتهای كار را نیز به صورت مار پیچ در آورده و سر تركه هایی را كه در واقع حالت تار كار را دارند به داخل قسمت مار پیچ خم می‌كنند .
منبع:rugart.org
