مترجم : بهروزی
منبع:راسخون
منبع:راسخون
جنگ هندوستان و چین در سال 1962 که در ارتفاعات بیش از 4000 متر درگرفت، منحنی یادگیری بزرگی برای رزم آراهای دفاعی هندوستان است. در اینجا شرح مختصری از جنگ چین و هندوستان آورده شده است.
هندوستان و چین روابط دوستانهای به عنوان دو کشور مستقل داشتند. هند جزو اولین کشورهایی بود که رسمیت دیپلماتیک به جمهوری خلق چین داد که در سال 1949 تشکیل شد. هندی – چینی – بهای – بهای (هندی و چینی برادر هستند) یک شعار معروف است که روابط دو جانبه را بیان میکند. "قرارداد پانچاشیل" که دارای 5 اصل همزیستی مسالمت آمیز است در سال 1954 بین این دو کشور امضا شد. با وجود تمام تلاشها برای ایجاد رابطه‌ی دو جانبه‌ی همکاری، دو قدرت آسیا شاهد درگیری شدیدی بودند که به جنگ تبدیل شد. بیایید به طور مختصر زمینه، علل، خلاصه و اثرات جنگ چین و هندوستان در سال 1962 را بشناسیم.
جنگ هندوستان و چین در سال 1962 :
زمینه :
انتهای غربی مرز هند و چین (بخشهایی از لاداخ در هند و منطقهی کین جیانگ چین) از دههی 1800 مورد بحث و مناقشه بوده است. آکسای چین در لاداخ، منطقهای بین دریاچهی پانگونگ و گذرگاه قره قروم است. تلاش برای تعیین مرز از طریق خط جانسون (آکسای چین در هند) در سال 1865 و خط مک دونالد مک کارتنی (آکسای چین در چین) انجام شد. دولت انگلستان از خط جانسون پیروی کرد اما گشت زنی در منطقه را آغاز نکرد. دولت چین در پکن نیز موافق با خط جانسون بود که این موضوع در اطلس منتشر شده بین سالهای 1917 و 1933 دیده میشود. حتی بعد از استقلال هند در سال 1947، دولت هندوستان به خط جانسون اشاره کرد.
در انتهای شرقی، اختلاف و نزاع بر سر مرز شمالی امروزی ایالت هندی آروناچال پرادش بود. خط مک ماهون در دوران حکومت انگلستان در هندوستان تعیین شد و انتهای شرقی مرز چین و هند را مشخص کرد. چین اعتراضاتی راجع به مرزهای مشترک داشت. در دههی 1950 چین هیچ ادعایی در مورد باز کردن اظهارات بیان شده توسط هندوستان راجع به ادارهی آکسای چین نداشت اما بعداً در حدود سال 1960 آن را ادعا کرد.
بعد از انقلاب و شورش تبت، هندوستان پناهگاهی به دالای لاما (رئیس تبت) داد. این امر در نظر چین، به عنوان حمایتی از دشمن توسط هندوستان دیده میشد. قبل از شروع جنگ، کشمکشهای مختصری در طول مرزها به مدت چندین ماه رخ داد که منجر به افزایش تنش بین دو کشور شد. اما هندوستان انتظار نداشت که چین در ابتدا آتش جنگ را برافروزد. حملهی چین به هندوستان در بیستم اکتبر 1962، به صورت شوکی برای نیروهای نامهیای هندی بود.
دلایل اصلی جنگ :
1. دلیل درگیری بین دو قدرت، مناطق مرزی آکسای چین و بخشهایی از ایالت امروزی آروناچال پرادش هند بود. حکومت بر این دو منطقه، مسئلهی اصلی بود. هندوستان ادعا میکرد که منطقهی آکسای چین بخشی از کشمیر است و چین نیز ادعا داشت که آن در استان کیا جیانگ و یا سین کیانگ قرار دارد.
2. در سال 1957، چین جادهای در آکسای چین احداث کرد و استان کیا جیانگ چین و لهاسا تبت را به هم متصل کرد. این جاده در بسیاری از مناطق به جنوب خط جانسون منتهی میشد.
3. هندوستان پناهگاهی به دالای لاما چهاردهم، رئیس تبت، داد. او بعد از شورش تبتیان علیه حکومت شکست خوردهی چین، از لهاسا فرار کرده بود.
4. هند پاسگاههای متعددی را در اطراف مرز تاگلا، نامکا چو و مناطق چوشول در طول مرز چین و هند تحت سیاست رو به جلو (برای تخلیه منطقه از نیروهای چینی) ساخته بود.
وقایع مهم :
جبههی غربی :
چوشول (4337 متر) – جنوب دریاچهی پانگونگ تسو و شمال فرودگاه چوشول.
- بیستم اکتبر : در اواخر شب نوزدهم اکتبر، پستهای هندی در این منطقه مورد حمله چینیها قرار گرفتند. چین به نیروهای هندی در درهی چیپ چاپ واقع در آکسای چین حمله کرد. درهی گالوان، دریاچهی پانگونگ و درهی چیپ چاپ به راحتی توسط نیروهای چینی گرفته شدند.
- بیست و دوم اکتبر : چین تمام پستهای هندی شمال چوشول را فتح کرد.
- جنگ در چوشول متوقف شد که این یک وقفهی ضروری برای هر دو طرف بود.
- بیست و چهارم اکتبر : تا این روز رضانگ لا، نقطهی جنگ و پیکار سنگین بود. این منطقه توسط هندیها اداره میشد تا از فتح فرودگاه در آن نزدیکی، توسط چینیها جلوگیری شود.
- هیجدهم نوامبر : در ساعت 4:35 صبح، چوشول دوباره مورد حمله قرار گرفت.
رضانگ لا :
این جنگ تلفات عظیمی را برای هر دو ارتش بر جای گذاشت. نیروهای هندی به خاطر فقدان حمایت لجستیکی، مجبور شدند به موقعیت خود در کوههای بالاتر عقب نشینی کنند.
جبههی شرقی :
جنگ نامکا چو :
محل آن در فاصلهی 60 کیلومتری از تاوانگ در اتصال سه گانهی تبت، بوتان و هند بود. این جنگ از اختلاف قبلی بر سر تاگ لا، مرزی مشرف به نامکا چو و دارای چهار گذرگاه شامل یاماتسو لا و تاگ لا، نشئت میگرفت.
- بیستم اکتبر : چین اقدام به حمله به کنارههای جنوبی رود نامکا چو کرد. هدف آن گرفتن هر دو کناره رود بود. سه هنگ از ارتش چین با یک گردان هندی مبارزه میکرد. نیروهای چینی اسلحهها و خمپارهها را در ساعت 5:14 صبح شلیک کردند. هم چنین آنها خطوط تلفن هندیها را بریدند تا ارتباط سربازان هندی با مرکز فرماندهی قطع شود. یک حملهی غافلگیرانه از پشت، هندیها را وادار کرد که از نامکا چو عقب نشینی کنند.
جنگ والونگ :
ناحیهی والونگ (آلوناچال پرادش شرقی) بخشی از آژانس مرزی شمال شرق بود.
- بیست و دوم اکتبر : نیروهای چینی در ساعت 12:15 به والونگ تیراندازی کردند. اگرچه هندیها با استفاده از خمپاره تلافی کردند اما چینیها با روشن کردن آتش در بوته، آنها را گمراه کردند. حملهی بعدی چین، با استفاده از آتش دقیق خمپاره توسط هندیها برگشت داده شد. آنها در عقب نگه داشتن چینیها به مدت چهار ساعت موفق بودند که بعد از آن، چینیها به تعداد زیادی وارد شدند و اکثریت هندیها را وادار به عقب نشینی از والونگ کردند.
- بیست و سوم اکتبر : هندیها به یک واحد چینی خشمگین یافت شده، حمله کردند و آنها را با استفاده از اسلحه و خمپاره به گذرگاه محدود کردند. با این که هندیها 9 سرباز خود را از دست دادند اما در حدود 200 سرباز دشمن را کشتند. جنگ ادامه پیدا کرد تا این که گروهان، در بعد از ظهر وادار به عقب نشینی شد.
- رویارویی در والونگ به مدت چند روز ادامه یافت. چین نیز اقدام به یک حملهی سه جانبه در تاوانگ کرد. هندیها مجبور به عقب نشینی از آنجا شدند.
- پانزدهم نوامبر : تاوانگ و والونگ نوسط چینیها اشغال شدند.
- نیروهای هندی به موقعیتهای مسلحانهی بهتر در اطراف سه لا و بومدی لا عقب نشینی کردند.
- در این میان، یک دوره آرامش به مدت سه هفته، در هر دو جبهه وجود داشت. زو انلای، رهبر چین، پیشنهاد مذاکره برای توافق مرزی را داد. جواهر لعل نهرو، نخست وزیر هند، پیشنهاد را رد کرد. او حمایت آمریکا و بریتانیا را پس از آن داشت.
- بیست و یکم نوامبر : آتش بس یک جانبه توسط چین اعلام شد. این آتش بس جنگ بین دو نیرو را متوقف کرد.
