معرفی آویشن وحشی و خواص درمانی آن

نام علمی:

Thymus Serpyllm L، نام فرانسه Serpolet و نام انگلیسی آن Wihd thyme می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، آویشن، آویشن وحشی، سوسنبر، سی سنبر، نمام الملک، نمام، سه سنبل و حاشابری نامیده شده است.

تیره گیاه:

نعناع Labiatae

نوع گیاه:

بوته

مشخصات ظاهری:

گیاهی است پایا با ساقه‌های چوبی و قهوه‌ای رنگ و شاخه‌های آن پرپشت و خزنده که به یک دسته گل‌های خوشه‌ای قرمز یا بنفش رنگ منتهی می‌شوند. برگ‌های آن سبز تیزه، کوچک و بیضی شکل می‌باشند.

نکته:

آویشن شیرازی اهلی شده آویشن وحشی می‌باشد که به صورت پرورشی در شیراز کشت شده و مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد. از نظر شکل ظاهری و طعم این دو نوع آویشن باهم فرق دارند و خواص درمانی آویشن وحشی بیشتر از آویشن شیرازی است.

طبیعت:

طبق نظر بعضی از حکمای طب سنتی خیلی گرم و خشک است.

رویش جغرافیایی:

در اغلب نواحی معتدل کشورها خصوصاً کشورهای اروپایی و در ایران بیشتر در دامنه‌های البرز انتشار دارد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در آن:

از نظر ترکیبات شیمیایی آویشن وحشی دارای در حدود 0/5 درصد اسانس روغنی فرّار است که شامل فنل‌های پی سیمین، ترپن الکل و تیمول کارواکرول می‌باشد.

بخش مورد استفاده:

برگ و سرشاخه‌های گیاه

نحوه مصرف:

معمولاً به صورت دم کرده یا جوشانده استفاده می‌کنند و در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها نحوه و مقدار مصرف را پزشک تشخیص داده و تجویز می‌نماید.

خواص درمانی:

بازکننده گرفتگی‌ها و انسداد مجاری و تقویت کننده معده و روده، ضد تشنج دستگاه تنفسی و تسکین دهنده دردهای عصبی، آرام‌بخش و تقویت کننده قلب، ضد سیاه سرفه و مفید برای سرماخوردگی، افزاینده خون قاعدگی و مسکن دردهای سیاتیکی، ادرارآور و متلاشی کننده سنگ‌های مثانه، ضد عفونی کننده و قاعده‌آور می‌باشد. در ضمن برای دلپیچه، سکسکه، سردرد، نرمی استخوان کودکان و گریپ نیز مفید است.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.