البته این مقدار حداکثر میزان خواب و برای قشر جوان است. دیگران بایستی سعی کنند که تا آنجا که توان دارند و ضرری به جسم و روح آنها نمی رسد از میزان خواب خود بکاهند.
به روایت ذیل در این باره توجه کنید:
قال الصادق علیه السلام
«کثْرَةُ النَّوْمِ مَذْهَبَةٌ لِلدّینِ وَ الدُّنْیا»[1]
[پرخوابی دین و دنیای انسان را تباه می سازد.]
حدیثی که در صدر گذشت پر خوابی را در کنار بی کاری مذمت می نماید.
قال الکاظم علیه السلام:
«انَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یبْغِضُ الْعَبْدَ النَّوَّامَ الْفارِغَ»[2]
[خداوند عزّ و جلّ از بنده پر خواب و بیکار در خشم است.]
حافظ در مذمت خور و خواب می گوید:
ای بی خبر بکوش که صاحب خبر شوی
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی
خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد
آنگه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی
خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد
آنگه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی
پی نوشت ها:
[1] وسایل الشیعه- جلد 12- صفحه 36.
[2] همان
منبع: حوزه نت
