ما انسان‌ها از مدت‌ها پیش به طور غیر مستقیم پدیده‌ی گرم شدن جهانی را تجربه می‌کنیم. همه‌ی ما باید به دنبال یافتن راه حل‌هایی جهت کاهش این پدیده‌ی جهانی و جلوگیری از بروز پیامدهای جدی در این زمینه باشیم.
آنالیز آماری مربوط به گرم شدن جهانی
داده‌های آماری ارائه شده توسط مؤسسه‌ی فضایی ناسا که بر دمای سطح جهان نظارت می‌کند، نشان داد که متوسط دمای نزدیک سطح زمین از سال 1880 به اندازه 4/1 درجه فارنهایت افزایش یافته است.واقعیت بدتر در این زمینه این است که دمای جهانی در طول یک دهه‌ی اخیر به میزان هشدار دهنده‌ی 36/0 درجه فارنهایت افزایش یافته است. در صورتی‌که داده‌های مؤسسه مطالعات فضایی گادرد ناسا بر این اعتقاد است که 10 سال از گرمترین سال‌های سیاره‌ی زمین بین سال‌های 1998 و 2012 رخ داده است.
اولین دهه از این قرن گرمترین دهه بوده، که در آن، سال‌های 2005 و 2010 به عنوان گرمترین سال‌های تاریخ سیاره‌ی زمین معرفی شده‌اند. از طرف دیگر، سال 2012 به عنوان نهمین سال گرم کره‌ی زمین به ثبت رسیده است.
جالب توجه است که سال 2012، بر اساس مرکز داده‌های هواشناسی اداره‌ی ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده آمریکا، در موقعیت نهم فهرست گرمترین سال قرار گرفته است.
علاوه بر این، در داده‌های جمع آوری شده توسط برنامه‌ی تحقیقاتی تغییر اقلیم آمریکا مشاهده شد که دما در آمریکا در طی 50 سال اخیر تا 2 درجه فارنهایت افزایش یافته است. در طول همان دوره، این کشور شاهد افزایش 5 درصدی بارش می‌باشد.
صرفنظر از این مطالعه، افزایش غلظت دی اکسید کربن یکی دیگر از دلایل گرم شدن جهانی می‌باشد. میزان دی اکسید کربن آزاد شده در جو در نتیجه‌ی فعالیت‌های انسانی متعدد از جمله استفاده از وسایل نقلیه و ضایعات صنعتی افزایش می‌یابد. آمارها نشان می‌دهد که زغال سنگ به تنهایی حدود 90 درصد از غلظت کربن در جو زمین را تشکیل می‌دهد.
غلظت دی اکسید کربن اتمسفری از 280 قسمت در میلیون در سال 1880 به 6/392 قسمت در میلیون در سال 2012 افزایش یافت. اخیرا، در 9 مارس 2013، غلظت دی اکسید کربن برای اولین بار به 400 قسمت در میلیون افزایش یافت. با این‌حال، از آن زمان به بعد، دی اکسید کربن در زیر این غلظت باقی مانده است.
در صورتی‌که دانشمندان بر این اعتقادند که امروزه سطوح دی اکسید کربن در جو زمین می‌تواند تا 970 قسمت در میلیون در برسد، اما به یاد داشته باشید که این تنها یک براورد محافظه کارانه می‌باشد و ممکن است کاملاً دقیق نباشد.
در آمریکا، دی اکسید کربن 84 درصد از گازهای گلخانه‌ای حاصل از فعالیت‌های انسان شناسی در سال 2011 را به خود اختصاص داده است. احتراق سوخت‌های فسیلی برای تولید برق بزرگترین منبع انتشار دی اکسید کربن در آمریکا می‌باشد و حدود 32 درصد از دی اکسید کربن منتشر شده را شامل می‌شود.
با این‌حال، دی اکسید کربن تنها یکی از گازهای گلخانه‌ای متعددی است که در پدیده‌ی گرم شدن جهانی نقش دارند. گازهای دیگر از جمله بخار آب (72 – 36 درصد)، متان (9 – 4 درصد)، ازن (7 – 3 درصد) و غیره نیز از جمله گازهای گلخانه‌ای می‌باشند.
هنگامی‌که ما درباره‌ی پتانسیل گازهای گلخانه‌ای جهت گرم شدن جهانی صحبت می‌کنیم، متان بدتر از دی اکسید کربن می‌باشد. غلظت اتمسفری متان از 700 قسمت در میلیارد در دهه‌ی 1750 تا 1745 قسمت در میلیارد در دهه‌ی 1990 افزایش یافته است.
با طول عمر خالص 5/8 سال، متان نقش مهمی در افزایش متوسط دمای جهانی ایفا می‌کند. در صورتی‌که ما همه‌ی فعالیت‌هایی که باعث انتشار متان در جو می‌شود را متوقف کنیم، حدود 5/8 سال به منطور خلاص شدن جو زمین از متان زمان نیاز است.
ذوب یخ‌های قطبی یکی از مهم‌ترین شواهد گرم شدن جهانی می‌باشد. پارک ملی یخی در مونتانای آمریکا امروزه تنها دارای 27 یخچال طبیعی می‌باشد در حالی‌که در سال 1910 این میزان 150 یخچال می‌باشد. علاوه بر این، در صورتی‌که پیش بینی‌های انجام شده توسط سازمان زمین شناسی آمریکا نشان می‌دهد پارک ملی یخی تا اوایل سال 2030 عاری از یخ خواهد شد.
مثال دیگر یخچال‌های موجود در محدوده‌ی کوه هیمالیا می‌باشد. مطالعه‌ی مربوط به گرم شدن جهانی و ذوب شدن یخچال‌ها توسط مجمع بین‌المللی تغییرات اقلیمی نشان داد که یخچال‌های هیمالیا تا سال 2035 به میزان بسیار زیادی از بین خواهند رفت. ذوب یخچال‌ها نه تنها بر عرضه‌ی آب آشامیدنی تاثیر خواهند داشت، بلکه موجب وقوع سیلاب‌های ناگهانی در این منطقه می‌شود و بنابراین باعث بی‌خانمان شدن هزاران نفر خواهد شد.
شرایط مشابهی در مناطق قطبی مشاهده می‌شود که در این مناطق توده‌های یخ در نتیجه‌ی گرم شدن ناگهانی اقلیم به سرعت ذوب خواهند شد. دانشمندان بر این اعتقادند که گرینلند و قطب جنوب میزان یخ خود را نسبت به دهه‌ی 1990 تا سه برابر از دست داده‌اند.
اقیانوس اطلس تا سال 2100 عاری از یخ خواهد شد. در حالی‌که بسیاری از دانشمندان معتقدند که از بین رفتن تمام یخ‌های اقیانوس اطلس ممکن است بین سال‌های 2060 تا 2080 رخ دهد.
ذوب یخچال‌ها و توده‌های یخ قطبی باعث افزایش سطح آب دریاها خواهد شد. در صورتی‌که داده‌های جمع آوری شده توسط سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا نشان می‌دهد که 6 تا 8 اینچ افزایش در سطح دریاهای سراسر جهان مشاهده می‌شود. احتراق سوخت‌های فسیلی برای تولید برق بزرگترین منبع انتشار دی اکسید کربن در آمریکا می‌باشد در صورتی‌که توده‌های یخ در گرینلند ذوب شوند، منجر به افزایش حدود 20 متری سطح آب اقیانوس‌ها خواهد شد.
شایع‌ترین ناهنجاری‌های آب و هوایی می‌تواند در زمینه‌ی الگوهای خشکسالی و بارش دیده شود. درصد زمینی که توسط خشکسالی‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیرند، نسبت به دهه‌ی 1970 دوبرابر افزایش یافته است. در آمریکا، براورد شده که هر ساله 30 تا 60 درصد زمین‌های این کشور در معرض خطر خشکسالی قرار دارند.
در حالی‌که جهان شاهد افزایش مقدار بارش تا دو درصد در هر دهه می‌باشد، این میزان برای کشور آمریکا تقریبا 6 درصد در هر دهه می‌باشد. به طور مشابه، فراوانی موج گرما در آمریکا در دهه‌های 1960 و 1970 به طور ناگهانی کاهش یافت.
آمار منتشر شده در مجلات زیست محیطی نشان می‌دهد که فراوانی و همچنین شدت طوفان‌ها در طول 30 سال گذشته به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. براوردها نشان می‌دهد که هر 8/1 درجه فارنهایت افزایش در دمای سطح اقیانوس‌ها منجر به 5 درصد افزایش در شدت طوفان می‌گردد.
هر کسی تحت تأثیر تغییر اقلیم قرار دارد و حیوانات و گیاهان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در طول 150 سال گذشته، سیاره‌ی زمین حدود 40 درصد از پوشش جنگل خود را از دست داده و به این ترتیب میزان بیابان‌زایی تا 30 درصد افزایش یافته است.
حدود 15 تا 37 درصد از گونه‌های گیاهی و حیوانی ساکن زمین احتمالاً بر اثر پدیده‌ی گرم شدن جهانی تا سال 2050 از بین خواهند رفت. با نگاهی به فهرست حیوانات منقرض شده مشاهده می‌کنیم که بیش از 50 گونه تنها در طول قرن گذشته منقرض شده‌اند که انتظار می‌رود این آمار با گذشت زمان همچنان افزایش یابد.
دوزیستان به میزان بیشتری تحت تأثیر پدیده‌ی گرم شدن جهانی قرار می‌گیرند و تغییر اقلیم منجر به تخریب زیستگاه‌های آن‌ها می‌گردد. اعتقاد بر این است که حدود 52 درصد از دوزیستان نسبت به اثرات پدیده‌ی گرم شدن جهانی حساس می‌باشند.
اداره‌ی نقشه برداری و زمین شناسی ایالات متحده در سال 2007 برآورد کرد که جمعیت خرس قطبی تا سال 2050 در نتیجه‌ی ذوب یخ‌های دریا، تا دو سوم کاهش خواهد یافت. تحت قانون گونه‌های در معرض خطر انقراض در سال 2008، خرس قطبی به عنوان گونه‌ای مورد تهدید قرار گرفته، تلقی شد.
گرم شدن جهانی بر صخره‌های مرجانی نیز تأثیر می‌گذارد. براورد شده که حدود 71 درصد از این صخره‌ها بر اثر تغییر اقلیم در معرض خطر قرار دارند. به طور متوسط، ما 1 درصد از صخره‌های مرجانی خود را هر ساله بر اثر گرم شدن جهانی از دست می‌دهیم. 80 درصد از صخره‌های دریای کارائیب در طول 30 تا 40 سال گذشته از بین رفته است.
ممکن است برخی از این آمار اغراق آمیز باشد، اما واقعیت این است که گرم شدن جهانی پدیده‌ای است که هر لحظه بیشتر و بیشتر مشهود می‌شود و اثرات زیان‌باری بر اکوسیستم خواهد داشت. باید کارهایی جهت کاهش گرم شدن جهانی توسط دولت و مردم صورت گیرد.
منبع: Abhijit Naik - HelpSaveNature
