سوئیس بهترین مثال یک کشور جهان وطن است. کشور چندزبانه کوچکی که در تقاطع فرهنگی اروپا واقع شده، با جمعیتی ۵/ ۷ میلیون نفری و هم مرز با کشورهای آلمان، اتریش، الیختنشتاین، ایتالیا و فرانسه است. این کشور یکی از مرفه ترین کشورهای جهان است. سرانه تولید ناخالص داخلی آن 41.100 دلار است و اقتصاد شکوفای آن بخش خدمات بزرگی دارد که با تجارت، بیمه، بانکداری و توریسم بین المللی پیوند دارد. این کشور همچنین بخش تولیدی نیرومندی در زمینه مواد شیمیایی و ابزار دقیق دارد. سوئیس با اینکه عضو اتحادیه اروپا نیست، اما پیوند نیرومندی با سازمان های چندجانبه دارد؛ بسیاری از دفاتر و ادارات مرکزی سازمان ملل متحد مانند سازمان سلامت جهانی، سازمان تجارت جهانی و سازمان بین المللی کار در ژنو مستقر شده اند. سوئیس همچنین ادعای داشتن قدیمی ترین دموکراسی جهان را دارد. جایی که ازادی مطبوعات در اواسط قرن ۱۹ در درون قانون اساسی فدرال مورد تکریم قرار گرفت. بر اساس گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز در سال ۲۰۰۷ سوئیس از بین ۱۶۹ کشور در زمینه آزادی مطبوعاتی رتبه ۱۱ را کسب کرد و بالاتر از انگلستان، کانادا و آلمان قرار گرفت. «خانه آزادی» نیز به این کشور رتبه ۷ از میان ۱۹۵ کشور را داد.
امروزه، پخش رادیو تلویزیونی تحت تسلط شرکت سخن پراکنی سوئیس ( SRG / SSR ) است که یک شرکت دولتی است که در ۱۹۵۲ تأسیس گردید و ۷ شبکه تلویزیونی و ۱۸ ایستگاه رادیویی را اداره می کند. غالب در آمد این شرکت از طریق سود ناشی از اعصای مجوز و بخش کمتری نیز از طریق تبلیغات تلویزیونی حاصل می شود. این شرکت به عنوان شرکتی غیر انتفاعی با مجموعه مرکبی از انجمن های منطقه ای، شامل، شوراهای مخاطبان، سازماندهی می شود که قصد حمایت از منافع عمومی را دارند. شرکت سخن پراکنی سوئیس، تعهد تولید برنامه برای مصرف داخلی و همچنین برنامه های اطلاع رسانی جهت ارتقاء میزان شناخت خارجیان از کشور از سوئیس و تقویت ارتباط با اجتماع سوئیسی های خارج از کشور را دارد. از سال ۱۹۸۲ سوئیس یک سیستم دوگانه را به اجرا در آورده است و ایستگاه های تلویزیونی و رادیویی خصوصی (تجاری) چندگانه به پخش برنامه هایی در سطوح ملی و منطقه‌ای می پردازند. بعلاوه، ایستگاههای تلویزیونی فرانسه، آلمان و ایتالیا به واسطه نفوذ بالای تلویزیون های کابلی و ماهواره ای چند کانالی، در دسترس مردم سوئیس هستند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۸۰ درصد از خانوارهاصاحب گیرنده های ماهواره ای با شبکه‌های کابلی داخلی شدند. در سوئیس حدود ۴۰ شبکه تلویزیونی آلمانی زبان مانند ARD ، Pro و RTL وجود دارد. برخی از سخن پراکنی های تجاری آلمان، برای بازار سوئیس نسخه های متناسبی از شبکه‌های خود تهیه می کنند. به طور مشابه، نواحی فرانسوی زبان و ایتالیایی زبان سوئیس نیز بخش عمده ای از برنامه های خودرا را از خارج کشور وارد می کنند.
برنامه‌های انگلیسی زبان عمدتا به زبان های موجود در سوئیس دوبله می شوند، این در حالی است که Sky Tv EuroNews BBC Prime ، CNN International و CNBC و همچنین رادیوی جهانی سوئیس همگی به زبان انگلیسی برنامه پخش می کنند. رصدخانه صوتی - تصویری اروپا که به تجزیه و تحلیل سهم مخاطبین در بازار روزانه تماشای تلویزیون می پرداخت، - برآورد کرد که در سال ۲۰۰۲ بیش از ۶۰ درصد از مخاطبان سوئیسی، شبکه‌های خارجی را تماشا می کردند. زیرساخت های مخابراتی در سوئیس (کشوری با جمعیتی تحصیل کرده و مرفه) نیز به خوبی توسعه یافته است. دسترسی وسیعی به کامپیوتر و تلفن های موبایل و ثابت وجود دارد و این کشور یکی از بالاترین نرخ های دسترسی به وایرلس باندپهن به اینترنت در اروپا را دارد؛ براساس آمار شبکه نیلسن در سال ۲۰۰۶ بیش از دو سوم (۶۸ درصد مردم سوئیس از اینترنت استفاده می کنند. همچنین چندین روزنامه عمده مانند Tagesanzeigerو Blick در زودیخ، Le matin در لوسان و Corriere del Ticino در لوگانو و نیز چندین مجله و چاپخانه محبوب (عام المنفعه) وجود دارد.
اما تمامی جوامع جهان گرا جوامعی صنعتی و مرفه نیستند؛ برخی از اقتصادهای نوظهور مانند آفریقای جنوبی نیز به طور فزاینده جهان وطن می شوند. بخش رسانه در آفریقای جنوبی از زمان برگزاری انتخابات دموکراتیک انتقالی در آوریل ۱۹۹۴، لیبرال سازی و مقررات زدایی، متنوع شدن بخش چاپ و انتشارات، تضمین‌های قانونی و حقوقی در دسترسی به اطلاعات در دست دولت و رشد استفاده از اینترنت را تجربه نموده است. مقررات زدایی در ۱۹۹۶ به افزایش ایستگاههای رادیویی منجر شد.
شنوندگان ژوهاسبورگی می توانستند از میان ۴۰ ایستگاه رادیویی دست به انتخاب بزنند؛ این ایستگاه ها از سخن پراکنی های ملی دولتی مانند شرکت سخن پراکنی آفریقای جنوبی (SABC) تا ایستگاه های محلی با هدف پخش برنامه برای گروه های قومی و نواحی محلی، دامنه دارند. SABC سه شبکه تلویزیونی ملی و دو کانال تلویزیونی شارژی دارد، در حالی سخن پراکنی های تجاری ملی، شبکه‌های تلویزیونی شارژی و رایگان عرضه می کنند که در این شبکه ها اخبار، ورزش و سرگرمی، فیلم، برنامه های امور عمومی و سریال‌های خانوادگی نمایش داده می شوند. چنین برنامه‌هایی معمولا ترکیبی از محصولات داخلی و خارجی هستند.
منبع: جهانی شدن و تنوع فرهنگی، پیپا نوریس و رونالد اینگلهارت، ترجمه: عبدالله فاضلی و ساجده علامه،صص183-178، چاپ و نشر سپیدان، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۵
