که زندهست جمشيد را دختري |
|
چنين خواندم امروز در دفتري |
که تا اوست محبوس در منظري |
|
بود ساليان هفتصد هشتصد |
بماندهست بر پاي چون عرعري |
|
هنوز اندر آن خانهي گبرکان |
نهد پهلوي خويش بر بستري |
|
نه بنشيند از پاي و نه يک زمان |
نگويد سخن با سخنگستري |
|
نگيرد طعام و نخواهد شراب |
چو انديشه کردم من از هر دري |
|
مرا اين سخن بود نادلپذير |
به هنجار چون آزمايشگري |
|
بدان خانهي باستاني شدم |
گذرگاه او تنگ چون چنبري |
|
يکي خانه ديدم ز سنگ سياه |
برافروختم زروار آذري |
|
گشادم در او به افسونگري |
ز زر هريوه سر خنجري |
|
چراغي گرفتم چنانچون بود |
عروسي کلان، چون هيوني بري |
|
در آن خانه ديدم به يکپاي بر |
بر او بر نه زري و نه زيوري |
|
سفالين عروسي به مهر خداي |
فکنده به سر بر تنک معجري |
|
ببسته سفالين کمر هفت هشت |
چو خرمابنان پهن فرق سري |
|
چو آبستنان اشکم آورده پيش |
نهاده به سر بر گلين افسري |
|
بسي خاک بنشسته برفرق او |
کف پاي او گرد چون اسپري |
|
بر و گردني ضخم چون ران پيل |
چنانچون بر خواهري خواهري |
|
دويدم من از مهر نزديک او |
تنکتر ز پر پشه چادري |
|
ز فرق سرش باز کردم سبک |
ز هر گرد و خاکي و خاکستري |
|
ستردم رخش را به سرآستين |
چنان کز سر غازييي مغفري |
|
فکندم کلاه گلين از سرش |
دهاني و زير دهان حنجري |
|
بديدم به زير کلاهش فراخ |
چنانچون رجوعي لب اشتري |
|
مر او را لبي زنگيانه سطبر |
گشاده بد اندر دهانش دري |
|
وليکن يکي سلسبيلش سبيل |
چو بوي بخور آيد از مجمري |
|
همي بوي مشک آمدش از دهان |
چو عشق پريچهرهي احوري |
|
مرا عشق آن سلسبيلش گرفت |
وزان سلسبيلش زدم ساغري |
|
ببردم ازو مهر دوشيزگي |
کف دستم گشت چون کوثري |
|
يکي قطره زو برکفم برچکيد |
برآمد ز هر موي من عبهري |
|
ببوييدم او را وزان بوي او |
مرا هر لبي گشت چون شکري |
|
به ساغر لب خويش بردم فراز |
ز لهو و طرب گرد من لشکري |
|
اميري شدم آن زمان، زان سبيل |
چون رامشبري نزد رامشگري |
|
يکي هاتف از خانه آواز داد |
پريچهرهي سعتري منظري |
|
که هست اين عروسي به مهر خداي |
بيرزد به کابين چنين دختري |
|
ببايد عليالحال کابينش کرد |
کني سجدهي شکر چون شاکري |
|
بود عقد کابين او اينکه تو |
کشي ياد فرخنده رخ مهتري |
|
سر از سجده برداري و اين شراب |
مبارک لقايي، بلند اختري |
|
نديم شه شرق شيخ العميد |
که هر بچهاي زايد از مادري |
|
سخاوت هميزايد از دست او |
نه عنبر فشاند همه جوذري |
|
نه نافه بيارد همه آهويي |
بهشت برين را بود کوثري |
|
دو کوثر بر آن دوکف دست اوست |
به هر کشتيي در، بود لنگري |
|
گران حلم او در سبک عزم اوست |
به شاهي به پايست هر لشکري |
|
به فعلش به پايست اخلاق نيک |
سر اسودي بر تن اصفري |
|
سر کلک او بر تن کلک او |
تن ممني، با دل کافري |
|
چو سيمين دواتش نديدهست کس |
که بر من تحمل کند ابتري |
|
آيا خواجه همداستاني مکن |
ز هر گوشهاي و ز هر کشوري |
|
فراوان مرا حاسدان خاستند |
به ذره نينديشم از هر غري |
|
تو گر حافظ و پشتباني مرا |
نباشد زيان از چو من شاعري |
|
چنين حضرتي را بدين اشتهار |
چه بيشي ز يک حرف در دفتري |
|
چه نقصان ز يک مرغ در خرمني |
نباشد حکيمي چو پيغمبري |
|
الا تا ازين جمع پيغمبران |
سرو کار او با پرندين بري |
|
خداوند ما باد پيروزگر |