این بقعه اتاقی مستطیل شکل به ابعاد 4×5.5 متر و از جنس بلوک و سیمان است. درب آهنی یک متری اش در سمت شرق باز شده و در جانب شمال دارای پنجره ای آهنی به عرض ۸۰ سانتی متر است. سقف اتاق از تیرآهن و کفش سیمانی و پوشیده به موکت و پتو است. داخل اتاق از سطح زمین به ارتفاع ۸۰ سانتی متر سیمان سفید و بقیه کمال گچ کرده اند. مرقدی گچی و مستطیل شکل به ابعاد 115 در 243 و ارتفاع ۲۰ سانتی متر که رویش پارچه ای سبز کشیده اند در وسط بنا قرار دارد. بر روی قبر، سنگ نوشته ای است که خطوط رویش بر اثر گذشت زمان و فرسودگی ساییده شده و قابل خواندن نیست. بومیان صاحب بقعه راشاه پیرغیب می دانند و از نام اصلی اش اطلاعی ندارند؛ برخی از کهن سالان بر این باورند که شاه پیرغیب، پسر موسی بن جعفر(علیه السلام) و برادر امام رضا (علیه السلام) است، البته روشن است که دور از حقیقت بوده و مبنایی ندارد؛ به هر حال، ممکن است نسب صاحب بقعه به امام کاظم (علیه السلام) یا معصوم ۹۲ و دیگری برسد و یا زاهد و عابدی بوده است.
آنچه واضح است این است که شاه پیرغیب سخت مورد اعتقاد اهالی روستا و محل نظر و نذور آن هاست. روزهای پنج شنبه و دیگر ایام به زیارتش می روند و گاهی مجالس روضه خوانی در جوارش بر پا می نمایند. اهالی روستا کراماتی نیز از او نقل می کنند؛ مانند این که فردی از اهالی روستا بنام مشهدی اکبر که صاحب نه فرزند دختر بوده، روزی به زیارتش رفته و با واسطه قرار دادن ایشان از خدا درخواست فرزند پسر می کند و در اندک مدتی دعایش مستجاب و صاحب پسر می گردد؛ وی به شکرانه این نعمت اتاقی سنگ و گچی به جای اتاق فرسوده قبلی بنا می کند.
راه بقعه خاکی، نامناسب و امکانات رفاهی ندارد. خرابه های روستای احشام «کهنه»، تپه های قدیمی و بند دختر که در اطراف بقعه قرار دارد، نشانگر قدمت تاریخی منطقه است. قبرستان قدیمی روستا نیز همین جا قرار دارد. در کنار اتاق شاه پیر غیب، درخت کهنسال گزی وجود دارد که برای اهالی مقدس است.
منابع:
1. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، جلد ۱۱۱ (خورموج) ص ۳۶.
٢. دست نوشته کریم وفایی مطلق، ساکن چاهگاه، مورخ ۱۳۸۳/1/15
٣. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۹/2/8
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 93-92
