سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
شاعر : حافظ
آتشي بود در اين خانه که کاشانه بسوخت |
|
سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت |
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت |
|
تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت |
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت |
|
سوز دل بين که ز بس آتش اشکم دل شمع |
چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت |
|
آشنايي نه غريب است که دلسوز من است |
خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت |
|
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد |
همچو لاله جگرم بي مي و خمخانه بسوخت |
|
چون پياله دلم از توبه که کردم بشکست |
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت |
|
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم |
که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت |
|
ترک افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي |
|