ارادتي بنما تا سعادتي ببري |
|
طفيل هستي عشقند آدمي و پري |
که بنده را نخرد کس به عيب بيهنري |
|
بکوش خواجه و از عشق بينصيب مباش |
به عذر نيم شبي کوش و گريه سحري |
|
مي صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند |
که در برابر چشمي و غايب از نظري |
|
تو خود چه لعبتي اي شهسوار شيرين کار |
که هر صباح و مسا شمع مجلس دگري |
|
هزار جان مقدس بسوخت زين غيرت |
که ياد گير دو مصرع ز من به نظم دري |
|
ز من به حضرت آصف که ميبرد پيغام |
گر امتحان بکني مي خوري و غم نخوري |
|
بيا که وضع جهان را چنان که من ديدم |
که زيب بخت و سزاوار ملک و تاج سري |
|
کلاه سروريت کج مباد بر سر حسن |
صبا به غاليه سايي و گل به جلوه گري |
|
به بوي زلف و رخت ميروند و ميآيند |
که جام جم نکند سود وقت بيبصري |
|
چو مستعد نظر نيستي وصال مجوي |
چرا به گوشه چشمي به ما نمينگري |
|
دعاي گوشه نشينان بلا بگرداند |
و از اين معامله غافل مشو که حيف خوري |
|
بيا و سلطنت از ما بخر به مايه حسن |
نعوذبالله اگر ره به مقصدي نبري |
|
طريق عشق طريقي عجب خطرناک است |
اري اسامر ليلاي ليله القمر |
|
به يمن همت حافظ اميد هست که باز |