بود آشفته همچون موي فرخ |
|
دل من در هواي روي فرخ |
که برخوردار شد از روي فرخ |
|
بجز هندوي زلفش هيچ کس نيست |
بود همراز و هم زانوي فرخ |
|
سياهي نيکبخت است آن که دايم |
اگر بيند قد دلجوي فرخ |
|
شود چون بيد لرزان سرو آزاد |
به ياد نرگس جادوي فرخ |
|
بده ساقي شراب ارغواني |
ز غم پيوسته چون ابروي فرخ |
|
دوتا شد قامتم همچون کماني |
شميم زلف عنبربوي فرخ |
|
نسيم مشک تاتاري خجل کرد |
بود ميل دل من سوي فرخ |
|
اگر ميل دل هر کس به جايست |
چو حافظ بنده و هندوي فرخ |
|
غلام همت آنم که باشد |