نه هر که چهره برافروخت دلبري داند
شاعر : حافظ
نه هر که آينه سازد سکندري داند |
|
نه هر که چهره برافروخت دلبري داند |
کلاه داري و آيين سروري داند |
|
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست |
که دوست خود روش بنده پروري داند |
|
تو بندگي چو گدايان به شرط مزد مکن |
که در گداصفتي کيمياگري داند |
|
غلام همت آن رند عافيت سوزم |
وگرنه هر که تو بيني ستمگري داند |
|
وفا و عهد نکو باشد ار بياموزي |
که آدمي بچهاي شيوه پري داند |
|
بباختم دل ديوانه و ندانستم |
نه هر که سر بتراشد قلندري داند |
|
هزار نکته باريکتر ز مو اين جاست |
که قدر گوهر يک دانه جوهري داند |
|
مدار نقطه بينش ز خال توست مرا |
جهان بگيرد اگر دادگستري داند |
|
به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد |
که لطف طبع و سخن گفتن دري داند |
|
ز شعر دلکش حافظ کسي بود آگاه |
|