چگونه دوست دارید یک وعده غذای "بازیافتی" را نوش جان کنید؟ یا یک آب میوه با مواد "فرآوری شده" از دیگر محصولات جانبی مواد غذایی را بنوشید؟ بدون بازاریابی مناسب، این گزینه ها به عنوان اشتها آورترین گزینه ها به نظر نمی رسند.
اگر تردید دارید، آن را بیرون بیندازید.وارد موضوع "upcycling" شوید. این اصطلاحی نسبتاً اخیر برای مفهوم قدیمی استفاده از غذاهای کم ارزش یا محصولات جانبی فرآوری مواد غذایی برای تولید محصولات غذایی جدید است. نمونه های افتخارآمیز این مفهوم شامل سوسیس و کالباس تهیه شده از ضایعات گوشت، و مربا یا ژله های تهیه شده از میوه های بیش از حد رسیده است. در بسیاری از موارد، این ضایعات، در غیر این صورت، به عنوان خوراک دام استفاده می شدند یا به عنوان توده کمپوست ارسال می شدند.
آرم گواهینامه صادر شده فرابازیافت
تصویر: یک برنامه صدور گواهینامه ممکن است به زودی محصولی را که در فروشگاه محلی خود مشاهده خواهید کرد برچسب گذاری کند. انجمن غذای فرابازیافت شده
انجمن غذای فرابازیافت، غذاهای فرابازیافت شده را چنین تعریف می کند که "از موادی استفاده می کنند که در غیر این صورت مستقیماً به مصرف انسان نمی رسند، با استفاده از زنجیره تولید قابل بررسی تهیه و تولید می شوند و تأثیر مثبتی بر محیط زیست دارند." یک تعریف رسمی ممکن است به تولیدکنندگان این امکان را بدهد تا بازاریابی ای روی مخاطبان هدف خود داشته باشند و مصرف کنندگان و تولیدکنندگان مواد غذایی را ترغیب کنند تا محصولات فرابازیافت شده را در نظر بگیرند. این انجمن در سال 2021 یک استاندارد صدور مجوز فرابازیافت جدید را راه اندازی کرده است. به زودی ممکن است شما یک برچسب جدید را روی مواد موجود در فروشگاه مواد غذایی مشاهده کنید.
اجازه ندهید غذایی که باید در یخچال باشد بیش از دو ساعت در دمای بیش از 5ر4 درجه سانتیگراد بماند.ضایعات غذایی یک مشکل بزرگ است، و این روند نوپا، با نام جدیدی پر سر و صدا که برای جلب نظر مصرف کنندگان طراحی شده است، می تواند به حل این مشکل کمک کند. ما به عنوان اقتصاد دان و مهندس غذا با شرکت های مواد غذایی کار کرده ایم تا ضایعات را به حداقل برسانیم و بازارهایی برای مواد غذایی کم استفاده، یا در غیر این صورت، اقلام غذای دور ریز پیدا کنیم. نحوه کار فرابازیافت را در این جا ارائه می دهیم.
تصویر: کارگران در یک مزرعه کاهو برداشت می کنند. بیش از 40٪ از برخی از محصولات ترد در نهایت هدر می رود. سندی هافکر / خبرگزاری فرانسه
مقادیر زیادی غذا هدر می رود
در سطح جهانی، بیش از یک سوم از کل تولید مواد غذایی جاری در مکانی بین مزرعه یا محل تولید و سطل آشغال مصرف کننده از بین می رود یا هدر می رود. "تلفات" مواد غذایی ممکن است به دلیل حمل و نقل نامناسب یا شرایط نگهداری در مزرعه یا فرآیند توزیع مواد غذایی باشد، در حالی که "ضایعات" مواد غذایی اغلب از محدود بودن ماندگاری آنها در خرده فروشی ها ناشی می شود یا مصرف کنندگان به سادگی از محصولات فاسد شدنی قبل از خراب شدن در یخچال نگهداری نمی کنند.بر اساس شرایط استفاده شده برای آزمایش، این شرکت سپس با استفاده از مدت ماندگاری تخمین زده شده از آزمایش تسریع شده، ماندگاری واقعی را بر اساس فرمول محاسبه می کند.برآورد سالانه ضرر و زیان محصولاتی که در سراسر جهان از بین می روند، مانند میوه ها و سبزیجات، بیش از 20٪ است، و برای سبزیجات برگ دار و میوه های گرمسیری بیش از 40٪ است. فقط در ایالات متحده، تخمین اتلاف و ضایع شدن مواد غذایی طی سال های اخیر از 200 تا 300 میلیارد دلار بوده است. هم سازمان تجارت جهانی و هم سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل با مطرح کردن موضوع به حداقل رساندن هدر رفت و ضایع شدن مواد غذایی بر جلوگیری از ناامنی غذایی تأکید کرده اند.
علاوه بر تأثیر مالی، ضایعات غذا به مشکلات زیست محیطی نیز می افزاید. FAO تخمین می زند که حدود 8٪ از کل انتشار گازهای گلخانه ای در جهان می تواند در اثر کربن ناشی از اتلاف مواد غذایی و ضایعات آنها باشد. محل دفن زباله تولید گازهای گلخانه ای می کند و برآورد اخیر آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده نشان می دهد که ضایعات مواد غذایی منفرداً بزرگترین سهم را در حجم دفن زباله دارد که بیش از یک پنجم محل تخلیه را به خود اختصاص می دهد.
علاوه بر این، هنگام ضایع شدن غذا، تمام منابع طبیعی مورد استفاده برای تولید غذا، از جمله آب، انرژی و منابع زمینی هدر می رود.
پوست ها، پوسته ها و مواد اولیه اصلی آنها
از نظر اقتصادی، یافتن محل های فروش محصولاتی که در صورت عدم فروش، ضایعات محسوب خواهند شد در بازار امری منطقی است و صنایع غذایی این واقعیت را تشخیص می دهند. بیشتر آن چه پس از پردازش غذا به عنوان زباله باقی می ماند، حاوی اجزای غذایی ارزشمندی است، حتی اگر در حال حاضر فقط برای خوراک دام استفاده می شود یا فقط دور ریخته می شود. خوشبختانه، قوانین فعلی الزام می کند که با خوراک دام همانند غذای انسان رفتار شود، بنابراین بسیاری از جریان های زباله در حال حاضر با استفاده از روش های بهداشتی اداره می شوند و برای مصرف انسان بی خطر هستند.براساس مدت ماندگاری تعیین شده در یک مطالعه چالش، این شرکت سپس می تواند محصول را با تاریخ "استفاده تا" برچسب گذاری کند که اطمینان حاصل کند مردم مدتی به اندازه کافی طولانی قبل از این که محصول دیگر ایمن نباشد، آن را مصرف می کنند.
تصویر: غلات و حبوبات از یک بسته داخل کاسه ریخته می شود. در میان وعده ها و غلات صبحانه می توان از مواد تشکیل دهنده پیشرفته استفاده کرد. میلان مارکوویچ / E + از طریق گتی ایماژ
شرکت ها تنها باید ماندگاری ایمن یک محصول را تعیین کنند.در حال حاضر تعدادی از محصولات فرابازیافت شده مقرون به صرفه اقتصادی در بازار موجود است. تفاله میوه - تمام قسمت های رشته ای باقیمانده پس از تولید آب میوه - طعم و محتوای غذایی غذاهای میان وعده را تقویت می کند. مخلوط های گندم - هر آن چه پس از آسیاب باقیمانده و آرد نیست - به غلات صبحانه اضافه می شوند تا محتوای ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر را افزایش دهند. پروتئین آب پنیر حاصل از تولید پنیر، محتوای پروتئین قالب های سلامت و لرزنده های پروتئین را افزایش می دهد.
آردی از محصولات جانبی تفاله ای تولید شیر سویا و بادام ساخته شده است که به عنوان مخلوط های پخت یا آردهای فرابازیافت شده به فروش می رسد. ماء الشعیر دست سازی وجود دارد که از مازاد نان فروخته نشده به عنوان بستر تخمیر استفاده می کند. گروهی هستند که قبل از خراب شدن، محصولات سطح دوم را جمع آوری و توزیع می کنند. نمونه های دیگر شامل آرد پوسته اسپند، پوست خشک شده سبزیجات به عنوان مواد سوپ و پودرهای ساخته شده از میوه ها و سبزیجات زائد است که می توانند به نوشیدنی ها و میان وعده ها اضافه شوند.
با همکاری همکارانمان در مرکز محصولات غذایی و کشاورزیِ رابرت ام. کر در ایالت اوکلاهما، این فرصت را داشته ایم که روی تعدادی از محصولات که غذای فرابازیافتی محسوب می شوند کار کنیم.
ایده هایی برای محصولات بازیافتی با کیفیت بالا توسط محققانی در مرکز ما ارائه می شود که یک جریان زباله با پتانسیل استفاده نشده را شناسایی می کنند، یا چنین ایده هایی از یک کارآفرین که یک ایده محصول دارد نشأت می گیرد. در هر صورت، تیم های بین رشته ای در این جا ایده هایی را ایجاد می کنند، نمونه های آزمایشی را تولید می کنند، و در نهایت ارزیابی های حسی را انجام می دهند – یعنی به ظاهر، طعم، عطر یا بافت یک محصول جدید بالقوه می پردازند.
چه چیزی به ماندگاری بیشتر غذاها کمک می کند؟ محتوای رطوبت کمتر، اسیدیته بالاتر، قند یا نمک بیشتر.
تصویر: یک ردیف از افراد نشسته از پشت. داوطلبان برای انجام ارزیابی های حسی از محصول جدید احتمالی وارد عمل می شوند - ظاهر، طعم، بو و احساس آن چگونه است؟ خدمات ارتباطی FAPC ، CC BY-ND
یکی از نمونه های اخیر ایجاد یک چیپس میان وعده جدید از دانه های مصرفی ماء الشعیر، زباله های جامد تولید شده در این صنعت، است. پروژه جاری دیگر ایجاد Kpomo است. این غذا در نیجریه با نام های Ponmo یا Kanda نیز شناخته می شود، جایی که به طور سنتی محبوب است. این غذا از پوست گوشت گاو که تمیز و از قبل پخته شده است درست می شود.
با هر محصول غذایی، استقبال مصرف کننده تا حد زیادی به طعم، راحتی و قیمت بستگی دارد. با حرکت به جلو، تولید کنندگان مواد غذایی هنوز هم به محصولات جدیدی احتیاج دارند که از منابع زاید ساخته شده اند تا از نظر اقتصادی این کار منطقی باشد. اما تحقیقات نشان داده است که آوازه اصطلاح "upcycled" یا فرابازیافت شده به عنوان نماینده برای پایداری محیط زیست بر روی برچسب مواد غذایی، بین جوانان جدید و قدیم طنین انداز می شود و احتمال خرید این محصولات را از طرف آنها بیشتر می کند. غذاهایی با برچسب "upcycled" هم اکنون در انتظار دلار خرید شما هستند.
20 درصد مواد غذایی هدر رفته در خانواده های انگلیس به دلیل سوء تعبیر از برچسب تاریخ مصرف است.
تاریخ مصرف
تصویر: چه موقع این همه، برای خوردن خطرناک می شود؟ ریچ جانستون ، CC BY-NC-ND
هیچ کس نمی خواهد غذای خراب برای خانواده خود سرو کند. متقابلاً، مصرف کنندگان نمی خواهند غذا را بی مورد دور بریزند - اما مطمئناً این کار را می کنیم. وزارت کشاورزی ایالات متحده تخمین می زند که آمریکایی ها هر ساله معادل 162 میلیارد دلار غذا، در سطح خرده فروشی و مصرف کننده، دور ریز می کنند. مقدار زیادی از آن مواد غذایی در حالی دور ریخته می شود که هنوز برای خوردن امن است.
بخشی از این ضررها به دلیل سردرگمی مصرف کنندگان در مورد "تاریخ استفاده" و "تاریخ بهترین استفاده" مندرج روی بسته بندی های مواد غذایی است. اکثر مصرف کنندگان آمریکایی گزارش می کنند که قبل از خرید یا مصرف یک محصول، تاریخ را بررسی می کنند، حتی اگر به نظر نرسد درک خوبی از آنچه تاریخ به آنها می گوید داشته باشند. "فروش توسط"، "بهترین حالت در استفاده با"، "تاریخ مصرف" - همه آنها معنی های مختلفی دارند. برخلاف تصور رایج، سیستم فعلی قدمت محصولات غذایی در واقع به گونه ای طراحی نشده است که به ما کمک کند بفهمیم چه چیزی در یخچال از مرز خوراکی بودن به غیرقابل خوردن عبور کرده است.
در حال حاضر، شرکت های غذایی ملزم نمی شوند به استفاده از یک سیستم یکنواخت برای تعیین نوع تاریخ بر روی محصول غذایی خود، و این که چگونه تاریخ را در لیست تعیین کنند و یا حتی این که اصلاً نیاز به درج تاریخ روی محصول خود دارند یا نه. قانون برچسب گذاریِ تاریخ غذا در سال 2016، که اکنون در دستور کار کنگره است، قصد دارد وضعیت را از طریق تمایز واضح بین غذاهایی که ممکن است از اوج کیفیت خود گذشته اما هنوز برای خوردن مناسب هستند و غذاهایی که مصرف آنها ایمن نیست، بهبود بخشد.
سیستم فعلی قدمت محصولات غذایی در واقع به گونه ای طراحی نشده است که به ما کمک کند بفهمیم چه چیزی در یخچال از مرز خوراکی بودن به غیرقابل خوردن عبور کرده است.جدا از موارد برچسب گذاری، این تاریخ ها چگونه حتی تولید می شوند؟ تولید کنندگان مواد غذایی، به ویژه شرکت های مقیاس کوچک که تازه وارد تجارت مواد غذایی می شوند، اغلب اوقات در این که چه تاریخ مصرفی باید بر روی کالاهای خود بگذارند، مشکل دارند. اما تولید کنندگان چند راه - هم هنری و هم علمی - دارند تا بفهمند غذای آنها برای چه مدت خورده شدن امن است.
تصویر: تاریخ ها می تواند مربوط به محصولات چرخشی باشد، و لزوما به معنای زمانی که خوردن غذا بی خطر است نیست.MdAgDept ، CC BY
انجمن غذای فرابازیافت، غذاهای فرابازیافت شده را چنین تعریف می کند که "از موادی استفاده می کنند که در غیر این صورت مستقیماً به مصرف انسان نمی رسند، با استفاده از زنجیره تولید قابل بررسی تهیه و تولید می شوند و تأثیر مثبتی بر محیط زیست دارند."
سردرگمی مصرف کننده
یک مطالعه تخمین زده است که 20 درصد مواد غذایی هدر رفته در خانواده های انگلیس به دلیل سوء تعبیر از برچسب تاریخ مصرف است. با گسترش همین برآورد به ایالات متحده، یک خانوار متوسط 4 نفره، سالانه 275 تا 455 دلار بابت دور ریز غیر لازم مواد غذایی از دست می دهند.به دلیل نگرانی اشتباه در مورد ایمنی غذا، 91 درصد از مصرف کنندگان گهگاه غذا را بر اساس تاریخ "فروش تا" دور می ریزند - که اصلاً در مورد ایمنی محصول نیست. تاریخ های "فروش تا" در واقع به این معناست که فروشگاه ها بدانند چگونه انبار گردانی کنند.
یک نظر سنجی که توسط مؤسسه بازاریابی مواد غذایی در سال 2011 انجام شد، نشان داد که 37 درصد از مصرف کنندگان در میان اقدامات خود برای ایمن نگه داشتن غذا، مواد غذایی را "هر بار" که از "تاریخ مصرف" گذشته است، دور ریخته اند - حتی اگر این تاریخ فقط "اوج کیفیت" را نشان دهد آن طور که توسط سازنده تعیین شده است.
بیشترین چیزی که می توانیم از تاریخ های ذکر شده در حال حاضر در مورد محصولات غذایی به دست آوریم، یک ایده کلی در مورد مدت زمان حضور آن کالای خاص در بازار است. آنها به مصرف کنندگان نمی گویند که چه زمانی محصول از امن بودن به ناامن بودن تبدیل می شود.
در این جا در وهله اول نحوه ارائه این تاریخ ها توسط تولید کنندگان آمده است.
فهمیدن این که چه زمانی غذا فاسد شده است
عوامل زیادی تعیین کننده عمر مفید یک ماده غذایی، هم از نظر ایمنی و هم از نظر کیفیت، است. به طور کلی چه چیزی به ماندگاری بیشتر غذاها کمک می کند؟ محتوای رطوبت کمتر، اسیدیته بالاتر، قند یا نمک بیشتر. تولیدکنندگان همچنین می توانند مواد غذایی را تحت عملیات حرارتی یا تابش قرار دهند، یا از روش های دیگر فرآوری استفاده کنند، یا مواد نگهدارنده ای مانند بنزوات ها را اضافه کنند تا به محصولات کمک کنند تا ایمنی و طراوت خود را برای مدت طولانی تری حفظ کنند.آمریکایی ها هر ساله معادل 162 میلیارد دلار غذا، در سطح خرده فروشی و مصرف کننده، دور ریز می کنند. مقدار زیادی از آن مواد غذایی در حالی دور ریخته می شود که هنوز برای خوردن امن است.اما بدون این که اجزاء ترکیبی، مواد افزودنی یا روش های عمل مهم باشد، باید بدانیم که هیچ غذایی برای همیشه ماندگار نیست. شرکت ها تنها باید ماندگاری ایمن یک محصول را تعیین کنند.
شرکت های بزرگ مواد غذایی ممکن است مطالعات چالش میکروبی را روی محصولات غذایی انجام دهند. محققان، یک میکروارگانیسم بیماری زا (که می تواند باعث بیماری مردم شود) را اضافه می کنند که مربوط به آن محصول خاص است. به عنوان مثال، آنها می توانند لیستریا مونوسیتوژنز را به گوشت های خوراکی بسته بندی شده در یخچال اضافه کنند. این باکتری باعث لیستریوز می شود، که عفونتی جدی مخصوص زنان باردار، بزرگسالان مسن تر و کودکان خردسال است.
محققان سپس غذای آلوده را در شرایطی که احتمالاً در حمل و نقل، ذخیره سازی، فروشگاه و خانه های مصرف کنندگان تجربه خواهد کرد، ذخیره می کنند. آنها همچنین در مورد دما، رفتار نادرست و غیره فکر می کنند.
هر میکروارگانیسم مضر دارای یک دوز عفونی متفاوت است، که مقداری از آن ارگانیسم است که باعث بیماری افراد می شود. پس از دوره های متنوع زمانی ذخیره سازی، محققان این محصول را آزمایش می کنند تا مشخص کنند در چه مرحله ای سطح میکروارگانیسم های موجود، آن قدر زیاد است که محصول ایمن محسوب نمی شود.
با هر محصول غذایی، استقبال مصرف کننده تا حد زیادی به طعم، راحتی و قیمت بستگی دارد.براساس مدت ماندگاری تعیین شده در یک مطالعه چالش، این شرکت سپس می تواند محصول را با تاریخ "استفاده تا" برچسب گذاری کند که اطمینان حاصل کند مردم مدتی به اندازه کافی طولانی قبل از این که محصول دیگر ایمن نباشد، آن را مصرف می کنند. شرکت ها معمولاً تاریخ را حداقل چند روز زودتر از تاریخی برچسب می زنند که آزمایش محصول تعیین می کند که محصول دیگر بی خطر نخواهد بود. اما هیچ استانداردی برای طول این "حاشیه ایمنی" وجود ندارد، و این به صلاحدید سازنده تنظیم شده است.
تصویر: آیا حتی می دانید منظور سازنده از این تاریخ چیست؟ Sascha Grant، CC BY-NC-ND
گزینه دیگر برای شرکت های غذایی استفاده از ابزارهای مدل سازی ریاضی است که بر اساس نتایج مطالعات چالش متعدد قبلی ایجاد شده است. این شرکت می تواند اطلاعاتی مانند نوع خاص محصول، میزان رطوبت و میزان اسیدیته و دمای ذخیره سازی مورد انتظار را در یک "ماشین حساب" وارد کند. با برنامه ای که این ماشین دارد، تخمینی از مدت زمان ایمن بودن محصول در این شرایط ارائه می شود.
بیشتر آن چه پس از پردازش غذا به عنوان زباله باقی می ماند، حاوی اجزای غذایی ارزشمندی است، حتی اگر در حال حاضر فقط برای خوراک دام استفاده می شود یا فقط دور ریخته می شود.ممکن است شرکت ها همان چیزی را که آزمایش ایستا نامیده می شود نیز انجام دهند. آنها محصول خود را برای مدت طولانی تحت شرایط معمولی که ممکن است در حمل و نقل، ذخیره سازی، فروشگاه و خانه های مصرف کننده با آن رو به رو شود، ذخیره می کنند. این بار آنها هیچ میکروارگانیسم اضافی اضافه نمی کنند.
آنها فقط به صورت دوره ای از محصول نمونه برداری می کنند تا از نظر ایمنی و کیفیت، از جمله تغییرات فیزیکی، شیمیایی، میکروبیولوژیکی و حسی (طعم و بو)، آن را بررسی کنند. هنگامی که شرکت طولانی ترین زمان ممکن برای ذخیره سازی محصول را از نظر ایمنی و کیفیت تعیین کرد، آنها محصول را با تاریخی که خیلی زودتر است برچسب گذاری می کنند تا مطمئن شوند مدتی طولانی قبل از مرز زمانی ایمن، محصول یا با بهترین کیفیت، مصرف شده است .
ضایعات غذایی یک مشکل بزرگ است.شرکت ها همچنین ممکن است محصول را در محفظه های ذخیره سازی ویژه ای که دما، غلظت اکسیژن و سایر عوامل را کنترل می کنند برای تسریع در زوال آن نگهداری کنند تا عمر مفید تخمین زده شده با سرعت بیشتری تعیین شود (که این، آزمایش تسریع شده نامیده می شود). بر اساس شرایط استفاده شده برای آزمایش، این شرکت سپس با استفاده از مدت ماندگاری تخمین زده شده از آزمایش تسریع شده، ماندگاری واقعی را بر اساس فرمول محاسبه می کند.
شرکت های کوچک تر ممکن است بر اساس طول مدت ماندگاری که رقبای خود استفاده می کنند، تاریخی را بر روی محصول خود بنویسند یا ممکن است از مواد مرجع استفاده کنند یا از متخصصان ایمنی غذا در مورد تاریخ درج محصول خود مشاوره بخواهند.
حدود 8٪ از کل انتشار گازهای گلخانه ای در جهان می تواند در اثر کربن ناشی از اتلاف مواد غذایی و ضایعات آنها باشد.
تصویر: گاهی اوقات ظاهر محصول یک بانگ واضح است. استیون دپولو ، CC BY
حتی بهترین تاریخ ها نیز فقط راهنما هستند
مصرف کنندگان خود بخش بزرگی از ایمنی مواد غذایی را در دست خود دارند. آنها باید پس از خرید غذا، از جمله با ذخیره مواد غذایی در شرایط بهداشتی و در دمای مناسب، با خیال راحت از پس نگهداری آنها برآیند. به عنوان مثال، اجازه ندهید غذایی که باید در یخچال باشد بیش از دو ساعت در دمای بیش از 5ر4 درجه سانتیگراد بماند.برآورد سالانه ضرر و زیان محصولاتی که در سراسر جهان از بین می روند، مانند میوه ها و سبزیجات، بیش از 20٪ است، و برای سبزیجات برگ دار و میوه های گرمسیری بیش از 40٪ است. اگر کالایی دارای تاریخ مصرف بر روی بسته بندی است، مصرف کنندگان باید برای تعیین زمان استفاده یا فریز کردن آن تاریخ را دنبال کنند. اگر برچسب بسته بندی آن "فروش تا" باشد یا هیچ تاریخی نداشته باشد، مصرف کنندگان باید توصیه های مربوط به زمان نگهداری مواد غذایی را که در یخچال یا فریزر و یا کمد نگهداری می شوند، رعایت کنند.
و از عقل سلیم خود استفاده کنید. اگر چیزی کپک قابل رؤیت، یا بوی نامطبوع داشته باشد، یا قوطی برآمده باشد یا علائم مشابه دیگری وجود باشد، فساد وجود دارد و این فساد می تواند وجود میکروارگانیسم های خطرناک را نشان دهد. در چنین مواردی، از قانون "اگر تردید دارید، آن را بیرون بیندازید" استفاده کنید. حتی چیزی که دارای ظاهر و بوی نرمال است می تواند به صورت بالقوه برای خوردن ایمن نباشد، مهم نیست که برچسب آن چه باشد.
در سطح جهانی، بیش از یک سوم از کل تولید مواد غذایی جاری در مکانی بین مزرعه یا محل تولید و سطل آشغال مصرف کننده از بین می رود یا هدر می رود.
منبع: رادنی هالکامب، دانیل بلمر، Oklahoma State University، لوندا نوادیکه، Kansas State University
