اهل بيت (ع) در روايات
اهل بيت (ع)، کشتي نجات
«اهل بيت من به منزله ي کشتي نوح است؛ هر که به آن ها تمسک جويد (يعني اوامرشان را اجرا کند)، اهل نجات است و آن که تخلف کند، غرق شود». (1)
گويا حافظ با اشاره به اين حديث سروده است:
حافظ از دست مده حجت اين کشتي نوح
ورنه طوفان حوادث ببرد بنيادت
استواري اطاعت کننده ي رسول
امام کاظم (ع) مي فرمايند:
هر کس دين خود را از قرآن و دستور پيغمبر بگيرد، از کوه استوارتر باشد و متزلزل نشود و هر کس دين خودرا از مردم بگيرد، همان مردم او را از دين برگردانند. (2)
حقانيت دانش اهل بيت (ع)
«هردانشي که از غير خانواده ي عصمت گرفته شود، باطل است». (3)
گمراهي تبعيت کننده از غير اهل بيت (ع)
امام صادق (ع) مي فرمايد:
«دروغ گفته، آن که تصور کند ما را شناخته و حال آنکه به ريسمان ديگران چنگ زده و معالم دين را از ديگران گرفته است». (4)
شناخت اهل بيت (ع)، برائت از آتش
پيامبر خدا (ص) فرمود:
شناخت آل محمد، برات رهايي از آتش است و دوست داشتن خاندان محمد، جواز عبور از صراط است و ولايت آل محمد (موجب) امان از عذاب است. (5)
معرفت اهل بيت (ع)، گرد آورنده ي خير ها
حضرت محمد (ص) فرمود:
هر که را خداوند با شناخت اهل بيت من و ولايت ايشان، بر او منت نهاده باشد، خداوند همه خير را براي او گرد آورده است. (6)
مقام عارف اهل بيت (ع)
سلمان فارسي مي گويد:
روزي بر پيامبر وارد شدم. چون مرا ديد، فرمود: «اي سلمان! خداوند پيامبر و رسولي را برنينگيخت مگر آنکه براي او دوازده نقيب قرارداد». عرض کردم: يا رسول الله! پدر و مادرم فداي تو باد! چيست براي آن که ايشان را شناخته؟ پيامبر فرمود: «اي سلمان کسي که ايشان را آنچنان که بايد بشناسد و بدانان اقتدا کند و دوست آن ها را دوست بدارد و از دشمنانشان بيزاري جويد، به خدا سوگند! چنين کسي از ماست و هر جا ما فرود آييم، او فرود خواهد آمد و در جايي سکونت خواهد داشت، که ما هستيم». (7)
نيک بخت ترين مردم
نيک بخت ترين مردم کسي است که فضل ما را شناخت، با ما به خدا تقرب جست، محبت ما را خالص گرداند، بدان چيزي پرداخت که ما بر آن مي خوانيم و از آنچه ما باز مي داريم، دست شست. چنين کسي از ماست و در فردوس برين با ما خواهد بود. (8)
شناخت خدا، در گرو شناخت امام
امام صادق (ع) مي فرمايد:
حسين بن علي (ع) به اصحابش گفت: «اي مردم! خداوند والامقام، بندگان را نيافريده مگر آنکه او را بشناسند. پس هرگاه او را شناختند، خواهند پرستيدش و هرگاه او را بپرستند، با پرستش او از پرستش جز او بي نياز خواهد گشت». مردي به ايشان عرض کرد: اي فرزند رسول الله! پدر و مادرم فداي تو باد! شناخت خدا چيست؟ امام فرمود: «اينکه مردم هر زمان، امامشان را که فرمان بري از او واجب است، بشناسند». (9)
پرستش خدا، در گرو شناخت اهل بيت (ع)
امام باقر (ع) فرمود:
کسي خداوند را مي شناسد و پرستش مي کند، که امام او را که از ما اهل بيت است، بشناسد. (10)
گمراهي جاهل به مقام اهل بيت (ع)
امام صادق (ع) مي فرمايد:
ما کساني هستيم که خداوند، فرمان بري از ما را واجب کرده است. بر عهده ي مردم نيست مگر شناختن ما و مردم در نشناختن ما معذور نيستند. هر که ما را نشناسد و انکارمان هم نکند، گمراه است تا به هدايتي (وجوب اطاعت از ما) که خداوند بر او واجب فرموده است، باز گردد و اگر بر گمراهي خويش بميرد، خداوند با او هر چه خواهد، کند. (11)
معرفت اهل بيت (ع)، جامع خير هاي فراوان
امام صادق (ع) ذيل آيه ي شريفهي : «[خدا] به هر کس که بخواهد، حکمت مي بخشد و به هر کس حکمت داده شود، به يقين خيري فراوان داده شده است». (بقره: 269)
مي فرمايد: «مقصود از حکمت، در آيه ي شريفه فرمان بري از خدا و شناخت امام است». (12)
شناخت اهل بيت (ع)، در گرو شناخت خدا
امام صادق (ع) در دعايي که به زراره آموخت مي فرمايد:
خدايا! خود را به من بشناسان؛ زيرا اگر تو خود را به من نشناساني، پيامبرت را نخواهم شناخت. خدايا! پيامبرت را به من بشناسان، که اگر پيامبرت را به من نشناساني، حجت تو را نخواهم شناخت. خدايا! حجت خود را به من بشناسان، که اگر حجت خود را به من نشناساني، از دينت به کژ راهه خواهم رفت. (13)
اهل بيت (ع)، مانند بيت خدا
پيامبر خدا (ص) به علي بن ابي طالب (ع) فرمود:
اي علي! شما همانند بيت الله الحرام هستيد که هر کس بر آن درآيد، ايمن شود. پس هر کسي شما را دوست بدارد و از شما طرف داري کند، از عذاب آتش در امان خواهد بود و هر که به شما کينه ورزد، به آتش افکنده مي شود. اي علي! «ولله علي الناس حج البيت من استطاع اليه سبيلاً». (آل عمران: 97)
پس هر که عذري دارد، که دارد و هر که کم توشه است، عذر او کم توشگي است و هر که مريض است، عذرش بيماري اوست؛ ولي خداوند، در برابر کوتاهي در طرف داري و دوستي اهل بيت (ع)، نه عذر توانگر را مي پذيرد، نه عذر فقير را و نه عذر بيمار و تندرست را و نه عذر کور و بينا را. (14)
طهارت اهل بيت (ع)
ما خانداني هستيم که خداوند پاکشان گردانيده است. اين خاندان از شجره ي نبوت و جايگاه رسالت و محل آمد و شد فرشتگان و خانه ي رحمت و مکان دانش (معدن علم)است. (15)
امام حسن مجتبي (ع) مي فرمايد:
ما از خانداني هستيم که خداوند با اسلام گرامي مان داشته و ما را برگزيده است و هر گونه پليدي و رجس را از ما دور کرده، کاملاً پاکمان گردانيده است. پليدي و رجس، همان شک است و ما هرگز در وجود خداي حق و دين او ترديد نمي کنيم. خداوند ما را از هر گونه سست رأيي و گمراهي پاک ساخته است. (16)
علم اهل بيت (ع)
خداوند متعال علم خاصي دارد و علم عامي. علم خاص او همان علمي است که فرشتگان مقرب و پيامبران فرستاده او هم بر آن آگاهي ندارند و علم عام او همان علمي است که فرشتگان مقرب و پيامبران فرستاده او بر آن آگاهي دارند و از رسول خدا به ما رسيده است. (17)
امام سجاد (ع)نيز فرموده است: «ما در هاي خدا هستيم و راه راست اوييم. ما ظرف علم او و بازگو کننده ي وحي او هستيم و پايه هاي توحيد او و جايگاه راز اوييم». (18)
امام صادق (ع) مي فرمايد: «ما راسخان در دانش هستيم و ما تأويل قرآن را مي دانيم». (19)
امام علي (ع) مي فرمايد:
آيه اي از قرآن بر پيامبر نازل نشده است، مگر آنکه او قرائت آن را به من آموخته و بر من املا فرموده است و من آن ها را با خط خود نوشته ام و تأويل و تفسير و ناسخ و منسوخ و محکم و متشابه و خاص و عام آن را به من ياد داده است. (20)
فضيلت دوست داشتن اهل بيت (ع)
اسلام برهنه است و جامه ي آن حياست و زيورش وقار و مردانگي اش کردار نيک و ستونش پارسايي. هر چيزي بنيادي دارد و بنياد اسلام، دوست داشتن ماست. (21)
امام باقر (ع) فرمود: «دوست داشتن ما اهل بيت (ع) نظام دين است». (22)
اهل بيت (ع)، امانت پيامبر (ص)
اهل بيت (ع)، ميزان امتحان بندگان
پی نوشت ها :
1.الفين، ترجمه: وجداني، ص 734.
2. همان، ص 731.
3. شيخ صدوق، کمال الدين، ص 333.
4. محمدباقر مجلسي، بحارالانوار، ج 1، ص 90.
5.شيخ سليمان بن حنفي قندوزي، ينابيع المودة، ج 1، ص 78.
6. شيخ صدوق، امالي، ج 9، ص 383.
7. بحارالانوار، ج 53، ص 142.
8. عبدالواحد بن محمد تميمي آمدي، غررالحکم و دررالکلم، ص 115.
9.شيخ صدوق، علل الشرايع، ج 1، ص 9.
10. محمد بن يعقوب کليني، اصول کافي، ج 1، ص 181.
11. همان، ص 187.
12. همان، ص 185.
13.همان، ص 337.
14. محمد بن حسين شريف رضي، خصائص الائمه (ع)، خصائص الامير المؤمنين (ع)، ص 77.
15. عبدالرحمن بن ابي بکر سيوطي، الدر المنثور، ج 6، ص 606.
16. طوسي، امالي، ص 562.
17.محمد بن علي بن بابويه، التوحيد، ص 138.
18. احمد بن محمد بن حنبل، معاني الاخبار، ج 5، ص 35.
19. اصول کافي، ج 1، ص 213.
20. همان، ص 64.
21. همان، ج 2، ص 46.
22. امالي طوسي، ص 296.
23.ابن عساکر، تهذيب تاريخ دمشق، ج 4، ص 322.
24.طبراني، المعجم الکبير، ج 12، ص 99.
