هند کشوری در جنوب آسیا که جمعیت بزرگی از شیعیان - حدود ۳۰ تا ۵۰ میلیون نفر، در آن زندگی می‌کنند. برخی از مناطق هند مانند دکن در جنوب این کشور و مناطق اوده و کشمیر در شمال، سابقه دیرینه‌ای در تشیع داشته و در دوره‌هایی حکومت‌های شیعی داشته‌اند.
از ویژگی‌های فرهنگی بارز در تاریخ هند، ارتباط گسترده حکومت‌های شیعی و مردم قلمرو آن با ایرانیان است که به مهاجرت تعداد زیاد از ایرانیان از جمله علما، صوفیان و شاعران به هند و در نتیجه، همسانی فرهنگی و مذهبی این دو سرزمین انجامیده است.
پراکندگی شیعیان در کشور هند به‌طور کامل با جغرافیای مراکز تاریخی شیعه در این کشور مطابق نیست؛ چنانکه بیشترین شیعیان در شهرهای حیدرآباد، لکهنو، و جونپور پنجاب و دهلی ساکن‌اند و شهرهای دیگر در رتبه‌های بعدی هستند.
سیر تاریخی خوشنویسی هندی
در منطقه شبه قاره هند، پس از دوره غزنوی و غوری، نسخه‌های اندکی از قرآن و متون دیگر نوشته شد و به همین سبب پیگیری سیر خوشنویسی اسلامی در این دوره کمی با سختی رو در رو است.
خطاطی شبه قاره هند در قرن ششم
از جمله نُسَخ قابل اعتنا از نظر خطاطی، قرآنی است به تاریخ ۶۶۷ که در مجموعه ناصر خلیلی نگاه داری می‌شود. این نسخه را محمدبن سلیمان الوراق برای شرفسْتی دختر امیر ملک شیر کتابت کرده است.
در دوره سلاطین دهلی (۶۰۲ـ۹۳۲)، شمال هند مرکز بزرگ فرهنگ اسلامی شد و دیوانیان و کاتبانْ اسناد دیوانی و نسخه های ادبی بسیاری کتابت می‌کردند. چند فرمان از دوره سلاطین هند برجا مانده است که چگونگی پدید آمدن سبک ویژه ای از خط تعلیق را نشان می‌دهد.
سندی به شکل طومار بلند به دست آمده که حاوی فرمان محمد تغلق در دهلی در ۷۲۵ است. در این فرمان، نام محمد تغلق به خطی ظریف و بسیار طویل، و متن در دوازده سطر و سطور به صورت زوج نوشته شده است. در این سند، چگونگی پیوند حروف تاحدی غیرمتعارف است، مثلا «د» در کنار «ه» به آن چسبیده و نیز سرکش «ک» قلاب دار است. به طور کلی، در مقایسه با اسناد ایلخانان و ممالیک در همان دوره، خط این اسناد هندی دندانه دار با ریتم و فضاسازی نامنظم است.
خطاطی شبه قاره هند در قرن هفتم و هشتم
در سده های بعد نیز، خطاطان هند احتمالا به سبب فاصله از ایران و سرزمین های مرکزی (که شکوفایی خوشنویسی در آن نواحی رخ داده) به خطی متصنع تر روی آوردند، چنانکه خط مغربی در سوی دیگر سرزمین های اسلامی نیز این ویژگی را دارد، یعنی بسیار تصنعی و جلوه های بصری آن متمایز است.
خط بهاری یا بیهاری
خط شاخصی که منحصرا در هند استفاده می‌شد، خط بهاری / بیهاری بود که ریشه نام آن مبهم است. برخی بدون توجیه منطقی آن را به واژه فارسی بهار و بعضی آن را به ایالت بِهار در شمال شرقی هند منسوب کرده اند.
قدیمترین نسخه خط بهاری به اواخر سده هشتم تعلق دارد. عبداللّه چغتایی به مصحفی در موزه کابل، به خط قاضی ابوبکر یعقوب نصیرالدین در لَهْری (سِند) با تاریخ ۷۷۶ اشاره کرده است.
خط بهاری یا بیهاری شیوهای از خط نسخ
خط بِهاری یا بیهاری شیوهای از خط نسخ است که از قرن نهم هجری، کاتبان شبه‌قارهٔ هند آن را رواج دادند. اکثر قرآن‌های هند، که از دوران پیش از مغول‌ها برجای‌مانده به این خط که نوعی نسخ هندی است کتابت شده است. بهاری عملاً با ظهور مغول‌ها منسوخ و ناپدید شد. در خط بهاری (بیهاری)، بیشتر بر قوس‌های زیرخطی ضخیم و نوک‌تیز حروف تأکید می‌شود.
ظاهراً نام این نوع خط برگرفته از ایالت بیهار در شرق هندوستان است. تلفظ دیگری نیز از این لغت به صورت بِهاری وجود دارد که برگرفته از قطع «بهاری» یکی از اندازه‌های متداول کاغذ کتاب است. قدیمی‌ترین نسخه‌های خط بهاری از سدهٔ هشتم قمری بازمانده‌اند.
در این شیوه آغاز و سر حروف به خط نسخ مانندگی می‌یابد و کشیدگی‌ها یکسان کتابت می‌شود؛ به‌طوری که آغاز آنها باریک و پایان آنها ضخیم نوشته می‌شود. سر ج خمدار، و سر غ قبه‌دار، و چشم حروفی چون ص و ط بزرگتر از حد معمول نوشته شده و انجامه‌های حروف به جانب پایین تمایل پیدا می‌کند.
هر اندازه که انجامه‌های مذکور روی به پایین می‌نهاده، درشت‌تر کتابت می‌شده است. در بِهاری (بیهاری)، فرم‌ها گوه‌شکل و زاویه‌دارتر از فرم‌های گرد کلاسیک هستند. آنچه در متون بِهاری (بیهاری) و مغربی به عنوان فقدان کمال و هارمونی کلاسیک دیده می‌شود، اغلب با نشاط نوشتاری و استفادهٔ گاه متهورانه از تزئینات رنگارنگ جبران می‌شود.
علاوه‌براین، شباهت عجیبی از نظر خطوط نازک و افقی، استفاده از جوهرهای رنگی و همین‌طور عدم هماهنگی بین ابعاد نسبت‌های حروف در این خط با سایر خطوط نسخه‌های مغربی وجود دارد.
خطاطی شبه قاره هند در قرن نهم
نسخه ای مشهورتر در مجموعه صدرالدین آقاخان است که بر طبق انجامه آن، در ۱۲ ذیقعده ۸۰۱ کاتبی به نام محمود شعبان کتابت آن را به اتمام رسانده است. در این نسخه، هر برگ شامل سیزده سطر است و ترجمه فارسی بین خطوط اصلی، به خط نسخ کوچکتر و مدورتر نوشته شده است. این نسخه از نظر ریتمِ متنوع و چرخشِ نامنظمِ قلم جالب توجه است؛ مثلا «الف» مختصری به چپ متمایل است و بسیاری از حروف پایانی چرخش افقی بلندی دارند که با خطوط قائمِ نسبتا کوتاه هماهنگ است. حرف «د» تقریبآ به بلندی الف و «ی» پایانیِ زاویه دار از ویژگی های چشمگیر خط بهاری در این نسخه محسوب می‌شود.
رواج خط بهاری
خط بهاری در سده هشتم و اوایل سده دهم رونق یافت. در تمام متونی که به این خط نوشته شده اند، همه سطور سبک یکسانی دارند و تفاوت فقط از نظر اندازه و رنگ است. در حالی که، در نسخه های خطی ایرانی، سبک های مختلف با اندازه های متنوع در کنار هم در یک قطعه قرار می‌گیرند.
در نسخه های به خط بهاری، کلمه «اللّه» اغلب به رنگ دیگری به ویژه قرمز و طلایی نوشته شده است. نگارش آن نیز تصنعی است، مثلا «ب» در ابتدای بسم اللّه به بلندی «الف» است. بیشتر مصحف های به خط بهاری در جونپور دکن تحریر می‌شدند.
مصحف های به خط بهاری از هند به جنوب عربستان راه یافتند؛ چنانکه سه برگ از مصحفی بزرگ در سالهای اخیر در ویرانه های مسجد یا مدرسه ای در دوران در شمال یمن یافت شده است.
خطاطی شبه قاره هند در قرن دهم
با وجود رواج خط بهاری برای نگارش قرآن، خط اصلی برای کتابت نسخه های نفیس دیگر در هند، نَسخ بوده است. معروفترین نمونه آن نسخه ای از نعمت نامه است که برای، غیاث الدین (۸۷۳ـ۹۰۶، سلطان خلجی مالوه) و فرزندش ناصرشاه تهیه شده بود.
گاه در کتابت اشعار فارسی به جای استفاده از خط نسخ، خط نستعلیق به کار می‌رفت. نفیس ترین نمونه خطاطی به شیوه معمول در شهر مَندو نسخه ای از بوستان سعدی است که در حدود ۹۰۶ شهسوار الکاتب برای ناصرشاه کتابت کرده است.
در هند دوره بابری، خوشنویسی به اوجی تازه رسید. شاهان بابری بسیار کتاب دوست بودند. بابر (۹۳۲ـ۹۳۷) کتابخانه اش را در سفر همراه می‌برد و نوه او، اکبر، کتابخانه ای مشتمل بر۰۰۰، ۲۴ جلد کتاب به ارزش ۷۳۱، ۴۶۳، ۶ روپیه داشت. به نوشته علّامی(تاریخ‌نگار و منشی اول امپراتوری گورکانی) در آئین اکبری، این کتابخانه دربردارنده آثاری منظوم و منثور به زبان های هندی، فارسی، یونانی، کشمیری و عربی بود که در بخش های جداگانه نگاه داری می‌شدند.
مورخان هنری معاصر غالبآ مطالعه نگاره های کتاب های دوره بابری را بر بررسی خطاطی آنها ترجیح می‌دهند و در حالی که آثار بسیاری درباره نگاره های بابری وجود دارد، به زحمت می‌توان شمار اندکی مقاله درباره خوشنویسیِ این دوره یافت. حال آن‌که در آئین اکبری، نقاشی نسبت به خوشنویسی در مرحله ای فروتر ارزیابی شده است.
علّامی(تاریخ‌نگار و منشی اول امپراتوری گورکانی) مَعقِلی (خط ایی) را از خطوط باستانی و از اقلام مبسوط دانسته است. همچنین به خط کوفی اشاره کرده و توضیح داده که یک دانگ آن، دور و باقی آن سطح است. او ضمن برشمردن انواع خطوط، به خط کاملا مدور نستعلیق که همانند ایران رایج ترین خط در هند است، مفصّل ترین شرح را اختصاص داده است، علّامی(تاریخ‌نگار و منشی اول امپراتوری گورکانی) همچنین از علاقه مندی اکبر شاه بابری (۹۶۳ـ۱۰۱۴) به شیوه‌های گوناگون خطاطی و تشویق خطاطان ماهر یاد کرده و از برخی استادان خطاطی نام برده است.
دست خطی از جهانگیر بابری (۱۰۱۴ـ۱۰۳۷) ضمیمه اهدائیه نسخه ای از دیوان انوری، حاکی از ارزیابی وی از خطاطی اثر است. در دوره بابریان، آثار خطاطان ایران مانند سلطانعلی مشهدی و میرعلی هروی گرانبهاتر از آثار خوشنویسان محلی ارزیابی می‌شد.
خطاطی شبه قاره هند در قرن یازدهم
خطاطان مانند نقاشان در دیوان سالاری عریض و طویل بابریان به کار گماشته می‌شدند. نگارگران ماهانه بیست روپیه و خطاطان مبلغی احتمالا بیشتر دریافت می‌کردند. در برآورد مزد خطاطان سرعت کار نیز در نظر گرفته می‌شد. مثلا، عبدالرحیم معروف به عنبرین قلم، در یک روز ۳۳ بیت می‌نوشت.
به تدریج خطاطی در برابر نقاشی عقب نشست. در نگارهای از سال ۱۰۰۴، عبدالرحیمِ خوشنویس و دولت محمد نقاش در حال کار در کارگاه سلطنتی و خطاط در حال خواندن اشعار برای نقاش نشان داده شده اند.
در گلستان کتابت شده در ۹۹۰ در فتح پور سیکری نیز، محمدحسین کشمیری خطاط در کنار مَنوهَرنقاش نشسته است. این تصاویر اهمیت کم وبیش افزون‌تر کتابت و خطاطی را بر نقاشی نشان می‌دهد، حال آن‌که در دو دهه بعد، دولت محمد در تصویری، هماندازه (اگر نگوییم بزرگتر) با عبدالرحیم خطاط نشان داده شده است.
اندازه بزرگ نگاره‌ها و اهمیت رو به افزایش آنها خطاطان را واداشت تا متن کتابت خود را با نگاره‌ها در کتاب های نفیس هماهنگ سازند. نخست از روشهای سنّتی استفاده می‌کردند. مثلا، محمدحسین خطاط در نسخه ای از خمسه امیرخسرو دهلوی، بارها فضای خوشنویسی را به سود نگاره‌ها تغییر داده و نوشته‌ها را به صورت مورب در برابر تصویر آورده است؛ شیوهای که پیشتر، خطاطان شیرازی در اوایل سده هشتم در پیش گرفته بودند.
در نسخ بعدی هماهنگی متن با صفحات تمامآ مصور در اواخر دوره بابری به تدریج پدید آمد، مانند نسخه ای از پادشاهنامه عبدالحمید لاهوری در ۱۰۶۷ به خط محمدامین مشهدی. نتیجه چنین کارهایی از نظر بصری نامناسب و آزاردهنده بود و گاه منجر به انبوهی و فشردگی نگاره‌ها در برابر متنی اندک می‌گردید. در واقع اندازه متن پیرو نگاره پردازی بود.
با وجود رقابت با نقاشی، خوشنویسی همچنان نقش مهمی در هند دوره بابری داشت و بیش از همه از سنن ایرانی سرمشق می‌گرفت. در میان خوشنویسان این دوره، همانند همتایانشان در غرب جهان اسلام، نوشتن نمونههایی به شش قلم مرسوم بود.
از خط بهاری نیز گاهی برای کتابت نسخه های محلی استفاده می‌شد، نظیر قرآن کوچکی به تاریخ ۱۰۳۴، که این امر بیشتر یک استثنا بود تا قاعده. خطاطان هندی همچنین مجاورت خطوط گوناگون در اندازه های مختلف را برای قطعات خوشنویسی روا می‌دانستند. نمونه خوب این روش در مُرقّعی یافت می‌شود که در گُلکَنده برای محمدقلی (۹۸۹ـ۱۰۲۰)، پنجمین حکمران قطبشاهی، که خود طبع شعر داشت، کتابت شد.
تأثیرپذیری از خطاطی ایرانی در این اثر آشکار است. مرقع مذکور دربردارنده قطعه خط هایی از خطاطان بنام دوره صفوی تا خوشنویسان دربار دکن است. نمونه هایی غیرمعمول در نیمه دوم مرقع قرار دارد. این صفحات مشتمل بر پانزده شعر سروده فرمانروای قطبشاهی، با گرایش شدید شیعی است. ابیات هر شعر نیم یا تمام یک برگ را در برمی گیرد. دو مصرع اول به ثلث یا محقَّق جَلی و دوتای بعدی به نسخ خَفی نوشته شده است. سطور آخر به‌طور مایل و در انتها، به خط توقیع و رقاع است.
خوشنویسی در تاج محل
تاج محل از پرآوازه‌ترین بناهای جهان و آرامگاهی است که در نزدیکی شهر آگرا و در ۲۰۰ کیلومتری جنوب دهلی پایتخت هندوستان واقع شده‌است و یکی از عجایب هفتگانه جدید دنیا به‌شمار می‌رود.
بر اساس کتاب نقش فارسی بر احجار هند، این بنا به دستور شاه جهان، پنجمین پادشاه گورکانی هند به خاطر یادبود همسرش بنام ارجمند بانو که در سال ۱۰۱۵ قمری یا ۱۰۴۰ شمسی در سفری جنگی به‌هنگام وضع حمل فوت کرد بنا شده است. خود شاه‌جهان نیز بعدتر در همان‌جا به خاک سپرده شد.
معماری این ساختمان ترکیبی از معماری اسلامی و معماری گورکانی است و در ساخت آن ۲۰٬۰۰۰ هنرمند به رهبری معمار افغان،احمد لاهوری و برادرش حمید لاهوری شرکت داشته‌اند در برخی متون نیز از عیسی خان شیرازی و امانت خان شیرازی طغرانویس، نام برده شده‌است که گویا خوشنویسی کتیبه‌های در و دیوارهای تاج محل به امانت خان واگذار شده بوده‌است.
آغاز ساخت تاج محل سال ۱۶۳۲ میلادی (۱۰۴۲ خورشیدی) بوده و در سال ۱۶۴۷ میلادی (۱۰۵۷ خورشیدی) تکمیل شده‌است.
برای ساخت این بنا در زمان خود ۳۲ میلیون روپیه هزینه شده است. این مبلغ امروزه برابر با ۵۲٫۸ میلیارد روپیه هند و ۸۲۷ میلیون دلار آمریکاست. تاج محل در سال ۱۹۸۳ در لیست میراث جهانی یونسکو با عنوان «جواهر هنر اسلامی در هند و یکی از شاهکارهای تحسین شده میراث جهانی» به ثبت رسید.
شاه جهان در ۱۶۳۱ میلادی، دستور ساخت تاج محل را صادر کرد. این بنا قرار بود به یاد همسر وی، ممتاز محل، که یک زن ایرانی بود که در ۱۷ ژوئن همان سال در هنگام به‌دنیا آوردن چهاردهمین فرزند آن دو، گوهرآرا بیگم، درگذشت، ساخته شود.
ساخت تاج محل در ۱۶۳۲ آغاز و بنای مقبره در ۱۶۴۳ کامل شد؛ هرچند ساختمان‌های اطراف و باغ تاج محل پنج سال بعد تکمیل شدند. مدارک دربار سلطنتی نشان می‌دهد که سوگ شاه جهان پس از مرگ ممتاز محل، نوعی روایت عاشقانه و انگیزهٔ ساخت تاج محل است.
کتیبه‌های تاج‌محل
از نمونه های معروف کتیبه نگاری در هند، کتیبه‌های تاج‌محل است که خطاطِ آن عبدالحق شیرازی ملقب به امانتخان، مانند بسیاری از خطاطان معاصرش، از شیراز و از خاندانی خوشنویس برخاسته و کتیبه نویس و نیز کاتب نُسَخ بود. امانتخان در کتیبه های تاج‌محل از خط ثلث جلی استفاده کرد که ارتفاع «الف» در آن به حدود شانزده نقطه می‌رسید و فضایی برای نگارش دو سطر فراهم می‌کرد که اغلب با دنباله بلند «ی» پایانی به دو قسمت تقسیم می‌شد. این نوع ثلث که در ایران ابداع شده بود، برای کتابت کتیبه بناها از آناطولی تا هند پذیرفته شد.
درخواست کتابت قرآن به خط نسخ در دوره اورنگزیب (۱۰۶۸ـ۱۱۱۸) به اوج رسید. در این دوره، عبدالباقی حداد از ایران به هند مهاجرت کرد و در این سرزمین در نسخ نویسی مهارتی چشمگیر یافت و با نوآوری هایش، این خط را به عروس خطها تبدیل کرد.
او با کتابت قرآنی به این خط و تقدیم آن به اورنگزیب، به یاقوت رقم ملقب شد و پیش از بازگشت به ایران، شاگردانی پرورد که بیشترشان لقب یاقوت رقم داشتند. اورنگزیب نیز خوشنویس بود و در نَسخ نویسی شهرت داشت. برادر او، داراشکوه، نیز خطی خوش داشت و مرقع و قطعاتی از خود باقی گذارده است. همچنین دو دختر اورنگزیب، زینت النساء و زیب النساء، از خط خوش بهره رمند بودند و زینت النساء قرآنی به خط خوش کتابت کرده است.
معماری و طراحی تاج محل
تاج محل بر اصول طراحی معماری گورکانی اولیه و معماری ایرانی بنا شده‌است. انگیزهٔ ایجاد این اثر، از موفقیت ساختمان‌های دودمان تیمور و گورکانی، از جمله گور امیر (مقبرهٔ تیمور در سمرقند)، آرامگاه همایون، مقبره اعتمادالدوله و مسجد جامع دهلی در دهلی و مسجد کبود مزارشریف در افغانستان ریشه گرفته بود.
با وجود بنای اکثر بخش‌های ساختمان‌های گورکانی بر ماسه‌سنگ سرخ، شاه جهان درخواست استفاده از سنگ مرمر سفید تزیین‌شده با گوهرسنگ داشت. ساختمان‌های تحت حمایت او به سطوح تازه‌ای از تهذیب رسیدند.
عبدالحق شیرازی ملقب به امانتخان
عبدالحق شیرازی معروف به امانت خان شیرازی طغرانویس خوشنویس سده یازدهم هجری است. او کتابدار ایرانی پرآوازه دربار امپراتوری گورکانی هند بود. مهمترین اثر او خطاطی کتیبه‌های در و دیوارهای بنای باشکوه تاج محل است که آن را به فرمان شاه جهان پنجمین امپراتور گورکانی هند نوشت.
این کتیبه‌ها به خط ثلث بسیار عالی و به رنگ مشکی بر زمینه مرمر سفید نشسته است. عبدالحق فرزند قاسم شیرازی خوشنویس بود او و برادر بزرگ‌ترش شکرالله، در شیراز زاده شدند و خوشنویسی را در مکتب پدر خود آموختند.
آنان که در شیراز تحصیلات خود را به پایان رسانده بودند، در حدود سال به هند مهاجرت کردند تا شاید در دربار جهانگیر به پیشرفت و ترقی برسند. زمانی که شکرالله از طریق دریا به هند و سپس به برهانپور رسید و به خدمت عبدالرحیم خان خانان درآمد، عبدالحق نیز او را همراهی می‌کرده‌است.
عبدالحق به زودی به منصب پراهمیت کتابداری در دربار گورکانیان هند می‌رسد. ظاهراً تا اندازه‌ای موفقیت سریع امانت خان مرهون نفوذ برادرش که بعدها به افضل خان ملقب شد، بوده است. عبدالحق در آغاز ذیحجة ۱۰۴۱ از سوی شاه‌جهان به لقب «امانت خان» مفتخر شد.
امانت خان شیرازی سال اختتام کتبیه‌های قرآنی بنای تاج‌محل را چنین نوشته است: «الفقیر امانت خان شیرازی ۱۰۴۸ ه. ق مطابق دوازدهم سنه جلوس مبارک» در بنای تاج‌محل آنچه کاملاً مسلم است این است که خط ثلث کتیبه‌ها اثر امانت خان شیرازی است. چون تنها نام اوست که به شکل "امانت خان الشیرازی" زیر یکی از کتیبه‌ها در ایوان جنوبی بنا حک شده است. امضای او حاکی از مقام بلند امانت خان در دربار گورکانیان هند است.
مقبره مرکز مجموعهٔ تاج محل است. این قسمت، یک سازهٔ بزرگ از جنس مرمر سفید است که روی یک پایه قرار داشته و دارای یک بنای متقارن همراه با یک ایوان است که با گنبدی پوشیده شده‌است. همچون اکثر مقبره‌های گورکانی، عناصر پایه‌ای بنا ریشه در فرهنگ فارسی دارند.
سازهٔ اصلی، یک مکعب چندطبقه ساخته شده که با زاویه‌هایی برش‌خورده، یک ساختمان هشت‌ضلعی نامتقارن ایجاد کرده‌است. هر کدام از اضلاع چهارگانهٔ طویل این بنا تقریباً ۵۵ متر (۱۸۰ فوت) طول دارد. هر یک از اضلاع ایوان دارای یک پیش‌طاق بزرگ یا قوسی به‌شکل طاق همراه با دو بالکن قوسی مشابه در طرفین آن است.
نقش‌مایهٔ پیش‌طاق‌ها روی فرورفتگی‌های لبه‌ها هم اعمال شده و طرح بنا را در تمام نواحی آن هندسی کرده‌است. چهار مناره در اطراف مقبره وجود داشته که هر یک در یکی از گوشه‌های پایه قرار دارد. تالار اصلی محل قرارگیری تابوت‌دان جعلی ممتاز محل و شاه جهان است و قبرهای حقیقی در طبقهٔ پایین‌تر از آن قرار گرفته‌اند.
گنبد مرمری تاج محل
زیباترین ویژگی تاج محل، گنبد مرمری آن است که مقبره را می‌پوشاند. این گنبد تقریباً ۳۵ متر (۱۱۵ فوت) ارتفاع دارد که از لحاظ اندازه، مشابه بنای اصلی است. به دلیل شکل خاص، این گنبد اغلب از نوع گنبد پیازی یا گواوایی شناخته می‌شود.
لالهٔ مردابی تاج محل
بالای گنبد با طرح لالهٔ مردابی تزیین شده که در به‌چشم‌آمدن ارتفاع آن هم نقش دارد. چهار چتری گنبدی‌شکل کوچکتر و با معماری گنبد پیازی هم در گوشه‌های گنبد قرار گرفته که آن را برجسته‌تر می‌کند. گنبد کمی نامتقارن است.
نقوش تزیینی ایرانی و هندی
پایه‌های ستون‌دار آن به بام مقبره باز شده و نور محیط داخلی آن را فراهم می‌کنند. گلدسته‌ها از لبهٔ دیوارهای پایه‌ای گسترش یافته و جلب‌توجه بصری ارتفاع گنبد را بیشتر می‌کنند. نقش‌مایهٔ لالهٔ مردابی روی چتری‌ها و گلدسته‌ها تکرار شده‌است. گنبد و چتری‌ها با میله‌های تزیینی طلاکاری‌شده همراه‌اند که با نقوش تزیینی ایرانی و هندی ترکیب شده‌است.
میلهٔ تزیینی اصلی در اصل از طلا ساخته شده بود، اما در اوایل قرن نوزدهم میلادی با یک نمونهٔ برنزی طلاکاری‌شده جایگزین شد. این بخش از گنبد، نمونه‌ای از ادغام عناصر تزیینی سنتی ایرانی و هندی است. یک ماه روی میله قرار دارد که یکی از نقش‌مایه‌های معمول اسلامی است و دو سر آن به‌سمت بهشت اشاره می‌کند.
مناره‌ها هم، که هر کدام حدود ۴۰ متر (۱۳۰ فوت) ارتفاع دارند، از سنگ مرمر ساخته شده‌اند. این مناره‌ها کاربردی بوده و برای استفادهٔ مؤذنها به‌جهت فراخواندن مسلمانان به نماز ساخته شده‌اند. هر مناره به سه طبقه تقسیم شده و در هر طبقه، یک بالکن وجود دارد. بر فراز هر مناره، یک چتری قرار گرفته‌است. این چتری‌ها هم طرحی مشابه چتری‌های مقبره دارند.
تزیینات بیرونی با خوشنویسی و سورههایی از قرآن
تزیینات بیرونی تاج محل از بهترین معماری‌های گورکانی به‌شمار می‌روند. تزیینات متناسب با تغییرات ناحیهٔ سطحی بنا تمیزکاری شده‌اند. عناصر تزیینی با انجام نقاشی، گچ‌بری و حکاکی یا کوبیدگی سنگ ایجاد شده‌اند. همانند هنر اسلامی، که از به‌کاربردن انسان‌انگاری امتناع می‌کند، عناصر تزیینی تاج محل هم صرفاً از خوشنویسی، طرح‌های انتزاعی یا نقش‌مایه‌های به‌شکل گیاه به‌وجود آمده‌اند. در سراسر مجموعه، سورههایی از قرآن به چشم می‌خورد که برخی عناصر تزیینی را تشکیل می‌دهند. پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد که امانت خان شیرازی سوره‌ها را انتخاب کرده‌است.
خوش‌نویسی‌های تاج محل با خط ثلث
خوشنویسی ورودی بزرگ تاج محل در سال ۱۶۰۹ توسط خوشنویسی با نام عبدالحق به‌وجود آمده‌است. شاه جهان به‌دلیل مهارت‌های خیره‌کنندهٔ امانت خان، این لقب را به او داد. در نزدیکی خطوط قرآن در پایهٔ ناحیهٔ داخلی گنبد، کتیبه‌ای دیده می‌شود که عبارت «نوشته‌شده توسط بندهٔ ناچیز، امانت خان شیرازی» روی آن به چشم می‌خورد. بخش‌های زیادی از خوش‌نویسی‌ها با خط ثلث واضح از جنس یشم یا مرمر سیاه نوشته شده و روی زمینهٔ مرمر سفید نصب شده‌است. اندازهٔ نوشتهٔ زمینه‌های بالاتر، اندکی بزرگتر است تا در هنگام نگاه از زاویهٔ پایین، کژی نوشته‌ها کمتر به چشم آید.
طرح خاتم‌کاری برجسته
گنبدها و طاق ساختمان‌های ماسه‌سنگی به‌دلیل توری‌کاری نقاشی حجاری‌شده دارای طرح‌های هندسی پرجزئیاتی هستند. بین بسیاری از عناصر نزدیک به هم، خاتم‌کاری‌هایی متقارن در جهت چپ و راست وجود دارد. ساختمان‌های ماسه‌سنگی از خاتم‌کاری سفید بهره برده و ساختمان‌های مرمرین دارای خاتم‌کاری تیره یا مشکی هستند. تابوت‌دان تاج محل هم از طرح خاتم‌کاری برجسته‌ای بهره می‌برد. کف طبقه‌ها و راهروها از کاشیها یا بلوک‌هایی بهره می‌برد که با الگوی تسلیشن چیده شده‌اند.
پنل‌های مرمرین سفید روی دیوارهای پایین‌تر مقبره، نصب شده و نقش‌برجسته‌های واقع گرایانه‌ای از گل و انگور روی آنها نقش بسته‌است. مرمر پس‌زمینه صیقل داده شده تا جزئیات ریز حکاکی‌ها را پررنگ‌تر کند. پنل‌ها و دو طرف طاق‌ها با خاتم‌کاری‌های پرچین‌کاریشده‌ای از انگورها، گل‌ها و میوه‌های به‌شدت سبک‌یافته و تقریباً هندسی تزیین شده‌است.
سنگ‌های خاتم‌کاری‌شده از مرمر زرد، یشم و یشم سبز ساخته شده و به‌نسبت سطح دیوارها، صیقل یافته و تراز شده‌اند.
تزیینات داخلی تاج محل
تالار داخلی تاج محل تزییناتی فراتر از عناصر سنتی تزیینی دارد. خاتم‌کاری‌ها از نوع پرچین‌کاری نیستند؛ بلکه از گوهرسنگ‌های نیمه ارزشمند و ارزشمند تشکیل شده‌اند. تالار درونی به‌شکل هشت‌ضلعی بوده و طراحی آن، قابلیت ورود از طرف هر ضلع را فراهم می‌کند؛ با این وجود، فقط در جنوبی، که به باغ باز می‌شود، مورداستفاده قرار می‌گیرد. دیوارهای داخلی حدود ۲۵ متر ارتفاع داشته و با یک گنبد داخلی غیرواقعی تزیین‌شده با نقش‌مایهٔ خورشید پوشیده شده‌اند.
هشت پیش‌طاق خمیده، کف بنا را مشخص می‌کنند و، مشابه نمای بیرونی بنا، هر پیش‌طاق ارتفاع‌پایین با پیش‌طاق دیگری که تقریباً وسط دیوار قرار گرفته، پوشیده شده‌است.
چهار قوس مرکزی بالایی بالکن‌ها را می‌سازند و پنجرهٔ بیرونی هر بالکن دارای طرح‌های پیچیدهٔ جالی از جنس مرمر است. علاوه بر نور واردشده از پنجره‌ها، نور از فضاهای موجود در سقف که در گوشه‌ها با چتری پوشیده شده‌اند هم وارد می‌شود.
جالی هشت‌ضلعی‌شکل که گور نمادین را احاطه می‌کند از هشت صفحهٔ مرمرین تشکیل شده که سوراخ‌کاریهای پیچیده‌ای روی آن انجام شده‌است. دیگر سطوح با سنگ‌های نیمه‌ارزشمند تزیین شده و طرح‌های انگور، میوه و گل‌ها را ایجاد کرده‌است. هر دیوار تالار با پنل‌های حجاری‌شده، خاتم‌کاری‌های پیچیدهٔ گوهرین و پنل‌های دارای خوشنویسی تزیین شده‌است. تزیینات این دیوارها تا حدودی مشابه عناصر طراحی به‌کاررفته در سطح خارجی مجموعه است.
در سنت اسلامی، قرار دادن جسد در تابوت و قبرهای تزیین‌شده ممنوع است. با توجه به همین موضوع، جسد ممتاز و شاه جهان در زیرزمین تالار دفن شد و چهره‌هایشان به‌سمت راست، به‌سمت مکه، قرار گرفت.
کتیبه‌های خوشنویسی روی گور
گور نمادین ممتاز محل دقیقاً در مرکز تالار داخلی و روی پایه‌ای مرمرین به ابعاد ۱٫۵ در ۲٫۵ متر قرار گرفته‌است. پایه و گور به‌دقت با الماس‌های ارزشمند و نیمه‌ارزشمند تزیین شده‌است. کتیبه‌های خوشنویسی روی گور به شناساندن و تحسین ممتاز می‌پردازند. درپوش گور یک لوزی مستطیل‌شکل برآمده است که با هدف تداعی لوح نوشتاری طراحی شده‌است. گور نمادین شاه جهان کنار گور نمادین ممتاز و در سمت غربی قرار گرفته و تنها عنصر غیرمتقارن در تمام مجموعه است.
گور نمادین او بزرگتر از گور همسرش است؛ اما از عناصر مشابهی تشکیل شده و شامل تابوت و پایه‌ای است که با گوهر و خوش‌نویسی‌هایی که او را معرفی می‌کنند، تزیین شده‌است. روی درپوش تابوت، مجسمهٔ سنتی یک محفظهٔ کوچک خودکار قرار دارد.
خوشنویسی اسماء الحسنی
محفظهٔ خودکار و لوح نوشتاری، نمادهای سنتی مراسم خاکسپاری گورکانی هستند که به‌ترتیب برای تزیین تابوت مردان و زنان به‌کار می‌روند. ۹۹ نام خدا روی کتیبه‌های سطوح کناری مقبرهٔ حقیقی ممتاز محل خوشنویسی شده‌اند. مقبرهٔ شاه جهان دارای یک خوشنویسی با مضمون «در بیست‌وشش ماه رجب در سال ۱۰۷۶ هجری او از این جهان به تالار ضیافت ابدیت سفر کرد» است.
مخزن آبی بنام حوض کوثر در تاج محل
مجموعهٔ تاج محل در یک باغ گورکانی مربع‌شکل به طول ۳۰۰ متر قرار دارد. این باغ دارای مسیرهایی است که هر یک از چهار قسمت باغ را به شانزده باغچه تقسیم می‌کنند. در فاصلهٔ بین مقبره و دروازه و در مرکز باغ، یک مخزن مرمرین آب قرار گرفته و یک استخر بازتاب برای بازتاب تصویر مقبره در جهت شمالی‌جنوبی آن قرار گرفته‌است. این مخزن مرمرین، حوض کوثر نامیده می‌شود.
ردیف‌هایی از درخت در باغ وجود دارد که هر درخت با نام‌های رایج و علمی خود نام‌گذاری شده‌است. علاوه بر این، آب‌نماهایی هم در باغ قرار دارد. معماری چهارباغ توسط بابر، نخستین امپراتور گورکانی، به هند وارد شده‌است. این معماری، نمادی از چهار رود جاری در جنة بوده و مشابه باغ بهشتی است؛ این نوع معماری از باغ ایرانی ریشه گرفته‌است.
اکثر چار باغ‌های گورکانی به‌شکل مستطیل بوده و یک مقبره یا پاویون در مرکز آنها وجود دارد. باغ تاج محل در عنصر اصلی با این نوع معماری تفاوت دارد؛ چرا که در پایان باغ قرار گرفته‌است. به‌دلیل وجود باغ مهتاب در طرف دیگر رود جمنا، سازمان پژوهش‌های باستان‌شناسی هند بیان کرده که این جمنا احتمالاً یکی از چهار رود بهشت بوده و در طراحی باغ نقش داشته‌است.
با توجه به شباهت با شالیمار باغ در ویژگی‌های معماری و طرح‌بندی، احتمال طراحی این باغ و تاج محل توسط طراحی یکسان، علی مردان، وجود دارد.
تغییر تاج محل توسط امپراتوری بریتانیا
گزارش‌های اولیه از باغ، بیان‌گر وفور گیاهان، از جمله رزهای فراوان، نرگس و درختان میوه، در آن است. با کاهش قدرت امپراتوری گورکانی، تاج محل و باغ‌های آن هم دچار تغییر و افت شد. تا پایان قرن نوزدهم میلادی، امپراتوری بریتانیا بیش از سه‌پنجم هند را کنترل می‌کرد و مدیریت تاج محل را به‌دست گرفته‌بود. این امپراتوری منظرهٔ تاج محل را تغییر داد؛ به‌گونه‌ای که به چمن‌کاری‌های رسمی لندن شباهت یافته‌بود.
معماری باغ و ساختمان تاج محل
تاج محل از سال ۱۹۸۳ جزو میراث جهانی یونسکو درآمده و در نظر سنجی بزرگ جهانی در سال ۲۰۰۷ میلادی که در ۸ ژوئیه همان سال نتیجه آن اعلام گردید این بنا در شمار یکی از عجایب هفتگانه جهان در دوران حاضر شناخته شد.
در دو طرف بنای اصلی دو بنای کوچکتر و قرینه به‌چشم می‌خورد که در سمت غرب یک مسجد سه‌گنبدی وجود دارد که از ماسه‌سنگ (قهوه‌ای مایل به قرمز) ساخته شده و در شرق بنایی است که زمانی به مثابه مهمان‌سرا به کار می‌رفته‌است.
نوشته روی قبر با خط نسخ فارسی صفوی
آرامگاه تاج محل در جهان سمبل عشق شناخته می‌شود. بر اساس کتاب نقش پارسی بر احجار هند در داخل زیر زمین آرامگاه یا درگاه تاج محل (از عجایب هفتگانه جدید جهان در یونسکو) قبر شاه جهان و ارجمند بانو وجود دارد که با سنگ مرمر یکپارچه تزئین شده‌است کنار سنگ مرمر قبر سمت راست به خط نسخ فارسی رایج دوره صفویه نوشته شده‌است:
مرقد منور ارجمند بانو بیگم مخاطب بممتاز محل متوفی سنه...
کنار سنگ گور شاه جهان نوشته شده:
مرقد مطهر اعلی حضرت فردوس آشیانی صاحبقران ثانی شاه جهان طاب ثراه سنه ۱۰۷۶ ق) در تاج محل نیز همانند آرامگاه‌های ایرانی دوره صفویه بیشتر نوشته آیات قرانی است اما در زیر زمین چند خط نوشته فارسی وجود دارد.
خط نستعلیق در تاج محل
تعدادی از سنگ نوشته‌های فارسی با خط نستعلیق.
1) قصر قلعه اگرا شاه جهان
2) قصر اکبر شاه
3) سنگ نوشته‌های فارسی درگاه جهانگیر
4) نوشته‌های قبر تاج محل ممتاز محل
رواج رنگهای گوناگون
همچنین در خطاطی هند، استفاده از رنگهای گوناگون رواج یافت و در حالی که اشعار و سخنان پندآموز اغلب با مرکّب سیاه و بر زمینهای ساده نوشته می‌شد، خطاطان دکنی بر زمینه ای رنگین به ویژه قرمز آجری یا طلایی و گاه کاغذ ابری، گاه هر کلمه را در یک سطر به یک رنگ می‌نوشتند.
خط ثلث در هند
از خطاطان ام دربار قطبشاهی می‌توان از محمدرضا و زینالدین علی نام برد. ثلث، که سه قطعه از چهار نمونه مرقع قطبشاهی با آن نوشته شده است، در سراسر هند رایج بود؛ چنانکه در ایران، خط ثلث بیشتر در نوشتن کتیبه اها و مصاحف به کار می‌رفت.
خطاطی شبه قاره هند در قرن داوزدهم
در سده های یازدهم و دوازدهم، کشمیر مرکز جدید استنساخ نسخه های نفیس بود که بیشتر آنها به نسخ نوشته می‌شدند. افزون بر شش قلم، خوشنویسان بابری همانند معاصران صفوی خود، از دو خط تعلیق و نستعلیق نیز استفاده می‌کردند و در هند نیز همانند ایران، مهمترین خط برای کتابت متون ادبی نستعلیق بود. از خوشنویسان ام در این خط باید از محمدحسین کشمیری معروف به زرین قلم نام برد که شماری از نسخه های نفیس از جمله خمسه امیرخسرو دهلوی را برای اکبر کتابت کرد.
علّامی(تاریخ‌نگار و منشی اول امپراتوری گورکانی)، به ویژه وی را برای تناسب «مَدات» و «دوایر» در خط نستعلیق ستوده و او را با میرعلی هروی، خطاط محبوب بابریان، همتراز دانسته است.
بابریان افزون بر نسخه های ادبی، از نستعلیق برای خطاطی روی اشیا از جمله سکه ها (برای نمونه، سکه های زرین و بزرگ بابری به نام مُهُر) استفاده می‌کردند.
عبدالصمد شیرازی، هنرمند ایرانی مهاجر به هند، مسئول اداره ضرابخانه سلطنتی بود. این خط برای مهرهای سلطنتی نیز به کار می‌رفت. به ویژه در دوره همایون بابری (۹۳۷ـ۹۶۳) و پس از بازگشت وی از تبعید در ایران، شیوهای جدید در نستعلیق در مهرهایی که بر فرمانها و پروانچه ها می‌خورد، پدید آمد.
خط اسناد دیوانی بابری نیز خوش و حائز اهمیت بوده است. نمونه آن را در فرمانی از دوره اورنگزیب می‌توان دید که شکوه سبک منشیانه بابری در آن هویداست. این فرمان که در ۲۵ جمادیالآخره ۱۰۷۲ صادر شده، در چهارده سطر به خط نستعلیقِ زیباست و در آغاز آن «بسم اللّه الرحمن الرحیم» به ثلثِ مطلّا نگاشته و با رنگ قرمز حرکت گذاری شده است. این سند طغرای اورنگزیب را نیز دارد
بابریان و معاصرانشان در هند همچنین از خطوط تزیینی رایج در ایران دوره صفوی بهره می‌بردند و با استفاده از خط غبار، اسمای الهی و دعا می‌نوشتند.
هندی مقلد خوشنویسی ایرانی
خطاطان در هند به تقلید از نمونه های ایرانی، به تفنن‌هایی در خط دست می‌زدند. چنانکه شعر معروف «ناد علیّا...» را به شکل شاهین با حروف ثلث نوشته اند. نمونه ای از آن به شکل طلاکاری بر مس اجرا شده است. این نمونه در اواخر سده یازدهم در دکن ساخته شده و شباهت خط آن به نمونه ایرانی به حدی است که تنها براساس مواد اولیه و فنّاوری ساخت آن می‌توان آن را به دکن منسوب کرد.
منابع مرتبط به تاریخ خوشنویسی شبه قاره هند:
ابوالفضل مبارک علّامی، آئین اکبری، چاپ سنگی دهلی ۱۲۷۳، چاپ سر سیداحمد، علیگره ۲۰۰۵.
غلاممحمد هفت قلمی دهلوی، تذکره خوشنویسان، چاپ محمد هدایت حسین، کلکته ۱۳۲۸/ ۱۹۱۰.
Manijeh Bayani, "Amanat Khan: master calligrapher of the Taj Mahal", in The Nasser D Khalili Collection of Islamic art, vol۴, pt۱: The Decorated word: Qur'ans of the۱۷th to ۱۹th centuries, ed Julian Raby, London: The Nour Foundation, ۱۹۹۹a.
idem, "India after۱۶۰۰:Qur'an patronage and the Mughals", in ibid, ۱۹۹۹b.
Manijeh Bayani and Tim Stanley, "The Kashmiri' style", ibid.
Sheila S Blair, Islamic calligraphy, Edinburgh ۲۰۰۷.
Sheila S Blair and Jonathan M Bloom, The art and architecture of Islam: ۱۲۵۰-۱۸۸۰, Middle Sex, Engl ۱۹۹۵.
Yasin Hamid Safadi, Islamic calligraphy, London ۱۹۷۸.
Nabil F Safwat, The art of the pen: calligraphy of the ۱۴th to ۲۰th centuries, in The Nasser D Khalili Collection of Islamic art, vol۵, ed Julian Raby, London: The Nour Foundation, ۱۹۹۶.
© کلیه حقوق متعلق به صاحب اثر و پرتال فرهنگی راسخون است. استفاده از مطالب و آثار فقط با ذکر منبع بلامانع است.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
