ثاني اثنين صدر آل نظام | | مملکت را به کلک داد نظام |
ملک گيتي به رونق و به نظام | | همچنين جاودان ز کلکش باد |
سد دولت ميد الاسلام | | صدر دنيي ضياء دين خداي |
آن بر از جنبش و مه از آرام | | مير مودود احمد عصمي |
وانکه در حبس طاعتش اجرام | | آنکه در تحت همتش افلاک |
کرمش همچو جور گيتي عام | | شرفش همچو طبع گردون خاص |
درگهش را خواص بيت حرام | | سخنش را مزاج سحر حلال |
حاجب بارگاه او بهرام | | مطرب بزمگاه او ناهيد |
موقف حشر درگهش ز عوام | | روضهي خلد مجلسش ز خواص |
داغ طوعش نهاده بر دد ودام | | دست حکمش گشاده بر شب و روز |
با دلش بحر مينيارد نام | | با کفش ابر ميندارد پاي |
ياس تلخي نيارد اندر کام | | تشنگان اميد لطفش را |
ديت اندر حمايتش اغنام | | کشتگان را ز گرگ بستاند |
وي ترا خواجهي سپهر غلام | | اي ترا گردش زمانه مطيع |
توسن دره زير ران تو رام | | مشکل چرخ پيش کلک تو حل |
هفت اقليمت و ز هفت اندام | | عالمي ديگري تو در عالم |
نسر طاير درآيد اندر دام | | گر ز جود و سخات دام نهند |
جام گيتي نماي گردد جام | | ور به يادت ذکات مينوشند |
راز خصم تو با عرق ز مسام | | رود از سهم در مظالم تو |
عدل بيعلم برندارد گام | | عالم و عادلي بلي چه عجب |
عدل باشد بلي دليل دوام | | بر دوام تو عدل تست دليل |
عرق خجلت از مسام غمام | | چکد از شرم با انامل تو |
هيچ موجود نيست چون تو تمام | | اي تمامي که بعد ذات خداي |
پادشاه جهان و صدر انام | | گر ز گيتيت برگزيدستند |
جز تو کس نيست اهل اين انعام | | چون تو کس نيست اهل اين تخصيص |
که ادب نيست باز گفتن نام | | راي اعلاي آن و عالي اين |
سره دانند پخته را از خام | | نيک دانند نيک را از بد |
که عرض را به جوهرست قوام | | به تو باشد قوام اين منصب |
باش باقي بسيست بر ايام | | اينکه امروز ديدهاي چندست |
تيغ خورشيد برکشد ز نيام | | باش تا صبح دولتت پس از اين |
تا کني از خيام چرخ خيام | | تا کني از طناب صبح طناب |
که به اوصاف آن رسد اوهام | | اي برآورده پاي از آن خطه |
گه به هنگام و گه به ناهنگام | | بنده شد مدتي که در خدمت |
آرد از نوع ديگرت ابرام | | دهد از جنس ديگرت زحمت |
که به شرحش توان نمود قيام | | آن نميبيند از مکارم تو |
که بدان نيست مستحق ملام | | وان نميبيند از تهاون خويش |
که بزرگان چنين کنند و کرام | | بکرم عذر عفو ميفرماي |
باد صبح مخالف تو چو شام | | تا که فرجام صبح شام بود |
مدت دولت تو بيفرجام | | محنت دشمن تو بيپايان |
بر کفت ساعر مدام مدام | | بر سرت سايهي ملوک مقيم |
هيچ دشمنت جز که دشمن کام | | دوستت دوستکام باد و مباد |