امان دهد همه‌کس را ز خصم همچو حرم

امان دهد همه‌کس را ز خصم همچو حرم شاعر : انوري حريم حرمت او چون بدو کنند نگاه امان دهد همه‌کس را ز خصم همچو حرم نماز شام امل گشت بامداد پگاه بزرگوارا اين بنده را به دولت تو سپيدکاري گردون هزار روز سياه اگر نه راي تو بودي برويم آوردي بران دروغ تمامست اين قصيده گواه مرا اگر به خلاف تو متهم کردند وگرنه پاکتر از گرگ يوسفم به گناه به خون زرق بيالود خصم پيرهنم هماره تا که محيطست سقف اين خرگاه هميشه تاکه بسيط است صحن اين ميدان مخالفت چو معادي...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

امان دهد همه‌کس را ز خصم همچو حرم

شاعر : انوري

حريم حرمت او چون بدو کنند نگاه		امان دهد همه‌کس را ز خصم همچو حرم
نماز شام امل گشت بامداد پگاه		بزرگوارا اين بنده را به دولت تو
سپيدکاري گردون هزار روز سياه		اگر نه راي تو بودي برويم آوردي
بران دروغ تمامست اين قصيده گواه		مرا اگر به خلاف تو متهم کردند
وگرنه پاکتر از گرگ يوسفم به گناه		به خون زرق بيالود خصم پيرهنم
هماره تا که محيطست سقف اين خرگاه		هميشه تاکه بسيط است صحن اين ميدان
مخالفت چو معادي قرين ناله و آه		موافقت چو موالي نديم شادي و عيش
دگر مسخر حکم تو باد بي‌گه و گاه		يکي موافق راي تو باد در بد و نيک
به عدل حرمت ايمان‌فزاي و کفر به کاه		به کلک مشکل گردون‌گشاي و دشمن‌بند
ابوالمحاسن نصر آن نصير دين اله		کمال کل ممالک جمال حضرت شاه
که فخر بالش صدرست و عز مسند و جاه		امير عادل و صدر اجل مهذب دين
اگرچه بود از اين بيش بي‌نظام و تباه		نظام داد همه کارهاء معظم من
مدار جنبش قدرش وراي گردش ماه		سپهر رفعت و خورشيد روزگار که هست
نهاده حشمت او بر سر زمانه کلاه		گشاده هيبت او از ميان فتنه کمر
ز اوج جاهش کيوان بمانده اندر چاه		ز فوق قدرش گردون بمانده اندر تحت
به کلک بر بد و نيک فلک ببندد راه		به وهم از دل کتم عدم برآرد راز
زهي قضا و قدر لا اله الا الله		چه حل و عقد قلمش آسمان بديد چه گفت
به آب لطف برآرد ز شوره مهر گياه		به باد قهر ببرد ز سنگ خاره سکون
به يک نسيم نوازش چو کوه گردد کاه		به يک سموم عتابش چو کاه گردد کوه
صفاي خاطرش از راز روزگار آگاه		صميم فکرتش از سر اختران منهي
وگر به خشم کند سوي شير شرزه نگاه		اگر به رحم کند سوي شور و فتنه نظر
کند سياست او شير شيرزه را روباه		دهد عنايت او شور و فتنه را آرام
ايا متابع حکم ترا ستاره سپاه		ايا موافق امر ترا زمانه مطيع
ز رفعت تو فلک مستفاد دارد جاه		ز همت تو سخا مستعار دارد جود
شود ز دامن که دست کهربا کوتاه		تويي که عدل تو گر دست را دراز کند
بجز حکايت جود تو نيست در افواه		بجز تفکر مدح تو نيست در اوهام
ترا رفيع‌ترست آستانه‌ي درگاه		از آسمانه‌ي ايوان کسري اندر قدر
زمين ندارد جز در شکم ترا بدخواه		زمان نيابد جز در عدم ترا بدگوي