جمال احمد و جود علي و نام حسين | | حسام دولت و دين اي خداي داده ترا |
سواد عالم عين و تو چون سواد از عين | | نهاد آدم لفظ و تو چون مراد از لفظ |
نوشت نسخهي روشن ز حاصل کونين | | عنايت ازلي صورت تو چون بنگاشت |
نمود از دل و دست تو مجمعالبحرين | | سعادت فلکي طينت تو چون بسرشت |
به ديدن تو خداوند صد چو ذوالقرنين | | رخ تو آب حياتست و تشنهتر هر روز |
چو عرض قدر تو دادند اختران من اين | | چو ذکر جاه تو کردند آسمان من هو |
چنان که بينک رفتست دي پرير، وبين | | ز حسب حال در اين قطعه رمزکي بشنو |
چو چوژه پاي به گل درنباشد آخر شين | | مرا که طوطي نظمم در اين چنين وحلي |
بچه به زيور مسحي و زينت رانين | | اگرچه بط و همايم کند کرامت تو |
شوم چو پيکر طاوس نر سراسر زين | | شوم چو هيات کبک دري سراسر زيب |
از آنکه هست درين گردن آفرين تو دين | | کنم چو فاخته در گردن از سپاس تو طوق |
وگرنه نايبهکش بادم از غرابالبين | | سرايمت همه جايي به شکر بلبلوار |
که ابجدش ننهد بار جز به منزل غين | | بقات باد بخوبي و خرمي چندان |
حنين او نکند کم علاجهاي حنين | | حسود جاه ترا آن الم که در همه عمر |