بي‌درم باش، ارت سرد نيست

بي‌درم باش، ارت سرد نيست شاعر : اوحدي مراغه اي کاولين گام عاشقان اينست بي‌درم باش، ارت سرد نيست غول راهند و غل گردن تو اين ده و باغ و بچه وزن تو داشت چون بد بود، نداشته به غل و غولي چنين گذاشته به پاک دارش،که خلوت شاهست دل که وحدت سراي اين راهست مرغ ديني، هواي دانه مکن روي دل جز در آن يگانه مکن انجم و آسمان بکار تواند در و ديوار در شمار تواند که: به دنيا چنين مشو غره با تو گويا زبان هر ذره ملک دنيا به کاردان بگذار ملک دين...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بي‌درم باش، ارت سرد نيست

شاعر : اوحدي مراغه اي

کاولين گام عاشقان اينست		بي‌درم باش، ارت سرد نيست
غول راهند و غل گردن تو		اين ده و باغ و بچه وزن تو
داشت چون بد بود، نداشته به		غل و غولي چنين گذاشته به
پاک دارش،که خلوت شاهست		دل که وحدت سراي اين راهست
مرغ ديني، هواي دانه مکن		روي دل جز در آن يگانه مکن
انجم و آسمان بکار تواند		در و ديوار در شمار تواند
که: به دنيا چنين مشو غره		با تو گويا زبان هر ذره
ملک دنيا به کاردان بگذار		ملک دين را تو راست ميکن کار
ازل اندر ابد زن و رستي		چند ازين نيستي و اين هستي؟
آتشي در فگن به بيشه‌ي خود		عاشقي، هم به تاب تيشه‌ي خود
چون روي در سراچه‌ي لاريب؟		خرد را فسار و سوزن اندر جيب
از تو تا دوست راه بسيارست		تا ترا از تو شيشه در بارست
که درين بحر غوطه داند خورد		آشنايي طلب، ز دنيا فرد
ميل داري به بت‌پرستي خود		تا تو داري خبر ز هستي خود
زان به ظلمت فروشدستي دور		ديده بازت نشد به عالم نور
زان به ظلمت فرو نشستي و عيب		ديده بازت نشد به عالم غيب
با خر و بار چون توان رفتن؟		ره که بايد به پاي جان رفتن
که در سنگ و خاک آب کني		تو دل خود چو ده خراب کني
وندرو زر منه، که زر گندست		خانه را در مکن، که در بندست
کي خورد جيفه جز سگ و کفتار		نام زر چيست؟ جيفه‌ي مردار
رخت اگر نيست خانه در چکند؟		بخت اگر نيست خواجه زر چکند؟
سينه از خواستن سياه شود		مرد از آراستن تباه شود
ولي‌الله بار و خر چکند؟		عارف کردگار زر چکند؟
به فضولان ده رها کردم		من ده خويش پربها کردم
که ز بند جهان نگشت آزاد		در جهان داد بندگيش نداد
ملک ناسوت را بناس بهل		تو ز لاهوتي، اي الهي دل
برهان خويش را، که باز رهي		تا کي اين سنقر و اياز رهي؟
مور او کي به دانه پردازد؟		مرغ او آشيانه کي سازد؟
عشوه در بار ما نمي‌گنجد		غير در غار ما نمي‌گنجد
نه مقام خسان و ننگانست		غار ما منزل پلنگانست
چون توان آگنيدنش در کنج؟		آنکه اندر جهان ندارد گنج
به رياضت درين رياض رسند		تشنگان اندرين حياض رسند
سالکان را به راستي رهبر		عزلت و جوع بود و صمت و سهر
حالت فقر و حيلت ابدال		اين چهارند در طريق کمال