نوروز برقع از رخ زيبا برافکند

شاعر : خاقاني

بر گستوان به دلدل شهبا برافکند		نوروز برقع از رخ زيبا برافکند
بر چرمه تنگ بندد و هرا برافکند		سلطان يک سواره‌ي گردون به جنگ دي
بر راه دي کمين به مفاجا برافکند		بابيست و يک و شاق ز سقلاب ترک‌وار
بر حوت يونسي به تماشا برافکند		از دلو يوسفي بجهد آفتاب و چشم
چون يونسش دوباره به صحرا برافکند		ماهي نهنگ‌وار به حلقش فرو برد
زيور به روي مرکز غبرا برافکند		چشمه به ماهي آيد و چون پشت ماهيان
بر خاک مرده باد مسيحا برافکند		آن آتشين صليب در آن خانه‌ي مسيح
همچون بره که چشم به مرغي برافکند		آن مطبخي باغ نهد چشم بر بره
بر کتف ابر، جادر ترسا برافکند		از پشت کوه چادر احرام برکشد
برخاک و خاره سندس و خارا برافکند		چون باد زند نيجي کهسار برکشد
ابرش طلي به وجه مداوا برافکند		مغز هوا ز فضله‌ي دي در زکام بود
تا هر چه داشت قاعده عذرا برافکند		گر شب گذار داد به بزغاله روز را
تا کاهش دقش به مدارا برافکند		شب را ز گوسفند نهد دنبه افتاب
رنگ خضاب بر سر دنيا برافکند		در پرده‌ي خماهني ابر سکاهني
از هفت رنگ بين که چه طغرا برافکند		قوس قزح به کاغذ شامي به شام‌گاه
پالان به توسن استر گرما برافکند		روز از براي ثقل کشي موکب بهار
بر خيل شب هزيمت دارا برافکند		روز از کمين خود چو سکندر کشد کمان
پس چون کمين به لشکر اعدا برافکند		روز ارنه عکس تيغ ملک بوالمظفر است
چون بشکند نهال ستم يا برافکند		روز ارنه تيغ خسرو مازندران شده است
زهره ز شير شرزه به هيجا برافکند		اعظم سپهبد آنکه کشد تيغ زهر فام
طمغاج خان به تبت و يغما برافکند		کيخسرو هدي که غلامانش را خراج
نزل ستانه‌اش به بخارا برافکند		حمل خزانه‌اش به سمرقند برنهد
باجش به مصر و ساو به صنعا برافکند		تا بس نه دير والي شام و شه يمن
نام عرب به بخشش نعما برافکند		ملک عجم به کوشش دولت بپرورد
گنج سکندر از پي يقما برافکند		چون ز آب خضر جام سکندر کشد به بزم
اکسيرها ز سعد موفا برافکند		بدر سماک نيزه که بر قلب مملکت
بيرون کند گروه به زبانا برافکند		ز آن رمح مارسان ز دم کژدم فلک
تا اسم روم و رسم چليپا برافکند		پشت کمان و تير چليپا کند به رزم
خسف سبا به کشور اعدا برافکند		شمشير نصرت الدين چون پر جبرئيل
سايه به هشت جنت ماوا برافکند		بخت کيالواشير از نه فلک گذشت
تا نقش آن، به عرض معلي برافکند		نه حرف نام اوست به ده نوع حرز روح
بر سطح ماه خط معما برافکند		ز اشکال تيغ او قلم تيز هندسي
رنگي که افتاب بخارا برافکند		ترتيب قوقه‌ي کله بندگانش راست
درياي چرخ لل لالا برافکند		هر شب براي طرف کمرهاي خادمانش
روزيش نام خادم و لالا برافکند		هر سال مه سياه شود بر اميد آنک
بر هر دو نام بنده و مولا برافکند		آقسنقري است روز و قراسنقري است شب
راضي بدان که سايه به آبا برافکند		آباي علويند کمر دار و اين خلف
بر تن کمر به خدمت خرما برافکند		مشفق پدر، مريد پسر به بود که نخل
ظل هماي رايت عليا برافکند		گر بهر عزم کيان بر عراق و پارس
بر دوش طيلسان اطعنا برافکند		در گوش گوشوار سمعنا کشد عراق
کاسيب آن به عسکر و بيضا برافکند		فتح آن چنان کند يد بيضاي عسکرش
زين بر براق رفعت والا برافکند		ور بر فلک سوار برآيد جو مصطفي
گر همتش لگام به جوزا برافکند		مهماز او به پهلوي سرطان کند گذار
رشک گران به جنت ماوي برافکند		آنکه از جناب شاه به جنت برد نشان
گر بر فلک نظر به معادا برافکند		شير فلک به گاو زمين رخت برنهد
بيخ نژاد آدم و حوا برافکند		گر نه بقاي شاه حمايت کند، فنا
او کل بود که سهم بر اجزا برافکند		در مجمعي که شاه و دگر خسروان بوند
بيخ کواکب شب يلدا برافکند		آري که افتاب مجرد به يک شعاع
پرده در اين سراچه‌ي اشيا برافکند		روح القدس بشيبد اگر بکر همتش
کايزد به طور نور تجلي برافکند		نشگفت اگر ز هوش شود موسي آن زمان
يوسف نقاب طلعت غرا برافکند		نظارگان مصر ببرند دست از آنک
پيرايه‌ي جمال زليخا برافکند		از خلق يوسفيش به پيرانه سر جهان
شکل قدم به صخره‌ي صما برافکند		صخره برآورد سر رفعت چو مصطفي
کتش به زر ناسره گونا برافکند		بس دوزخي است خصمش از آن سرخ رو شده است
چه خوک دم به مسجد اقصي برافکند		چه خصم بر نواحي ملکش کند گذر
يا بولهب چه وهن به طاها برافکند؟		از تاختن عدو به ديارش چه بد کند؟
ز آن خرمگس که سايه به سکبا برافکند		نقصي به کاسه‌ي زر پرويز کي رسد
کس ديو را چه زيور حورا برافکند		گردون به خصم او چه کلاه مهي دهد
بر خود چنين لقب بچه يارا برافکند		مدبر بزاد خصمش و گويد که مقبلم
هر چند نام بيهده کانا برافکند		نه دمنه چون اسد نه در منه نام چو سنبله است
اقليم روس را به تعدا برافکند		دستش به نيزه‌اي که علي الروس اژدهاست
بر لوح بخت خط معما برافکند		از نام شاه و نام بدانديش او فلک
زان نام اخ بدان دل دروا برافکند		ز آن نام فر بدين سر مسعود بر نهد
نام سفنديار که ماما برافکند		هر شير خواره را نرساند به هفت خوان
نام آن بود که دولت برنا برافکند		شاها طراز خطبه‌ي دولت به نام توست
چون روزگار قرعه‌ي اسما برافکند		اسم بلند هم به بلند اختري دهد
کاقليم شرک را به تعزا برافکند		دست تو شمس و خطي تو خط استواست
ثعبان اسود و يد بيضا برافکند		آري به ناي جادوي فرعوني از جهان
سهم تو سهو بر دل دانا برافکند		گفتم که افتاب کفي، سهوم اوفتاد
کش لرز شرم وقت تقاضا برافکند		خود آفتاب پيش سخاي تو سائلي است
عم دوزخي بر اين دل دروا برافکند		دارم نياز جنت بزم تو لاجرم
چشمم نظر به مجلس اعلي برافکند		زي چشمه‌ي حيات رسم خضروار اگر
گر قرص شمس نور به حربا برافکند		حربا منم تو قرصه‌ي شمسي، روا بود
چون زعفران که رنگ به حلوا برافکند		زرد است روي آزم و خوش ذوق خاطرم
کو خرمن بهشت به نکبا برافکند		آزاده بندگيت رها چون کند چو ديو
از حلق کس نواله‌ي حلوا برافکند		کس خدمتت گذارد يا خود به قحط سال
عاقل کجا بساط تمنا برافکند		ملک عجم چو طعمه‌ي ترکان اعجمي است
کي مهر شه به آتسز و بغرا برافکند		تن گر چه سو و اکمک از ايشان طلب کند
بر زاغ کي محبت عنقا برافکند		زال ار چه موي چون پر زاع آرزو کند
گر مهر يوسفي به يهودا برافکند		يعقوب هم به ديده‌ي معني بود ضرير
بر خان و خوان لنبک سقا برافکند		بهرام ننگرد به براهام چون نظر
کي چشم دل به حله و احيا برافکند		آن کش غرض ز باديه بيت الحرم بود
طرفه بود که چشم به طرفا برافکند		آن کس که يافت طوبي و طرف رياض خلد
زهره ز رشک صاحب انشا برافکند		اين شعر هر که بشنود از شاعران عصر
تا خاک بر دهان مجارا برافکند		کو عنصري که بشنود اين شعر آب‌دار
وز سوي غرب صبح تلالا برافکند		چندان بمان که ماه نو آيد عيان ز شرق
مهري که جان سعد به اسما برافکند		بادت سعادت ابد و با تو بخت را
بر چشم فتنه خواب مهنا برافکند		بخت تو خواب ديده‌ي بيدار تا ز امن
طاعون به طاعن حسد آوا برافکند		تو شاد خوار عافيتي تا وباي غم
هر روز نو طراز مثنا بر افکند		عدل تو آن طراز که بر آستين ملک
بنيادشان خداي تعالي برافکند		خصمان اسير قهر تو تا هم به دست قهر

نوروز برقع از رخ زيبا برافکند

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته