پيش که صبح بر درد شقه‌ي چتر عنبري

شاعر : خاقاني

خيز مگر به برق مي برقع صبح بر دري		پيش که صبح بر درد شقه‌ي چتر عنبري
بر صدف فلک رسان خنده‌ي جام گوهري		پيش که غمزه زن شود چشم ستاره‌ي سحر
اين خشن هزار ميخ از سر چرخ چنبري		برکش ميخ غم ز دل پيش که صبح برکشد
صبح قبا زره زند، ابر کند زره‌گري		ساخت فرو کند ز اسب، آينه بندد آسمان
صبح برهنه مي‌کند بر تن چرخ زيوري		زآنکه برهنگي بود زيور تيغ صبح فش
گه چو حلي دلبران مرغ کند نواگري		گاه چو حال عاشقان صبح کند ملوني
خنده کند نه قهقهه، صبح چو نوگل طري		چون به صبوح بلبله قهقهه کرد و خنده‌ني
صبح سه گردد ار به کف جام صبوحي آوري		روز به روزت از فلک نزل دو صبح مي‌رسد
داد دمي که مي‌دهد صبح‌دمت به نوبري		نوبر صبح يک دم است، اينت شگرف اگر دهي
صدره اگر قضا کني تا ز صبوح نشمري		فرض صبوح عيد را کز تو به خواب فوت شد
حاصل وقت را نگر تا دم رفته ننگري		نيست ز نامده خبر وز دم رفته حاصلي
کوش که نارسيده سيل، از پل رخنه بگذري		عمر پلي است رخنه‌سر، حادثه سيل پل شکن
پس تو غم جهان مخور، تا ز حيات برخوري		آنکه غم جهان خورد، کي ز حيات برخورد
خواب پلنگ نه ز سر گرچه پلنگ گوهري		آهوکا! سگ توام مي خور و گرگ مست شو
گرچه ز خواب جسته‌اي خوش ترش و گران سري		برگ مي صبوح کن، سرکه فروختن که چه
کان همه مشک بر سرت وين همه مغز را تري		خواب تو مي‌نشاندم بر سر آتش هوس
تا به دو لاله درکشي جام گلاب عبهري		شو به گلاب اشک من خواب جهان ز عبهرت
با همه درد دل مرا درد سري است بر سري		هم به گلاب لعل بر، درد سرم که از فلک
سوخته بيد خواه اگر رواق عيد پروري		برق تويي و بيد من، سوخته‌ي توام کنون
طوق کشان سرودمش چون خطت از معنبري		رقص کنان نگر خره لعل غبب چو روي تو
چون دمش از مطوقي چون غببش ز احمري		بر غبب و دم خزه خيز و رکاب باده ده
خوانچه کن و چمانه‌کش خوانچه‌ي زر چه مي‌بري		منتظري که از فلک خوانچه‌ي زر برآيدت
عمر تو مي‌خورد تو هم در غم خوانچه‌ي زري		جز جگري نخورده‌اي بر سر خوانچه‌ي زر برآيدت
کرده به جور جو جوت هم به جوال او دري		کرده‌ي چرخ جو به جو ديده و آزموده‌اي
کبله‌ي رخ فلک، برد عروس خاوري		در ده از آن چکيده خون ز آبله‌ي تن رزان
رفت سياهي از محک، ماند سپيد پيکري		از پس زر اختران کامده بر محک شب
بر درجات خط جام آب چو آتش اختري		تيره شد آب اختران ز آتش روز و مي‌کند
تا تو ز جرعه بر زمين جامه‌ي عيد گستري		چرخ کبود جامه بين ريخته اشک‌ها ز رخ
کرده ز سيم ده دهي صره‌ي زر شش سري		آن مي و جام بين بهم گوئي دست شعبده
در گلوي قدح ز کف رشته‌ي عقد عنبري		در کف ساقي از قدح حقه‌ي لعل آتشي
او نرمد ز جام اگر ز آينه مي‌رمد پري		ساقي بزم چون پري جام به کف چو آينه
آتش موسوي است آن در بر گاو سامري		در کف آهوان بزم آب رز است و گاو زر
يافته چون رخ فلک پشت زمين مجدري		از قطرات جرعه‌ها ژاله‌ي زرد ريخته
گشته به زهره‌ي فلک حامله هم به دختري		دختر آفتاب ده در تتق سپهر گون
کرده به نقش بستنش نار خليل آزري		کرده به جلوه کردنش باد مسيح مريمي
آتش و آب و باد و گل کرده بهم ز ساحري		مطرب سحرپيشه بين در صور هر آلتي
از سر زخمه ترجمان کرده به تازي و دري		بربط اعجمي صفت هشت زبانش در دهان
تاج نهاده بر سرش از ني قند عسکري		ناي عروسي از حبش ده ختنش به پيش و پس
خشک رگي کشيده خون ناله کنان ز لاغري		چنگ برهنه فرق را پاي پلاس پوش بين
زير خزينه‌ي شکم کاسه‌ي سر ز مضطري		دست رباب و سر يکي بسته به ده رسن گلو
ليک به هيچ وقت ازو هيچ شکار نشکري		چنبر دف شکارگه ز آهو و گور و يوز و سگ
روز چو محرمان زند لاف سپيد چادري		روز رسيد و محرمان عيد کنند زين سبب
ما و تو بسپريم هم باديه‌ي قلندري		در عرفات بختيان باديه کرده پي‌سپر
کز همه بارکش‌تري وز همه بي‌خبرتري		در عرفات عاشقان بختي بي‌خبر توئي
چون تو صبوح کرده‌اي مرد نماز ديگري		دي به نماز ديگري موقف اگر تمام شد
محرم مي شويم ما ميکده کرده مشعري		ور سوي مشعر الحرام آمده‌اند محرمان
ما بخوريم خون رز تا نرسد به جانوري		ور به مني خورد زمين خون حلال جانوران
خيز و ببر گلوي دل، کو کندت کبوتري		هر که کبوتري کشد هم به ثواب در رسد
ما همه جان فشان کنيم از پي خم به مي خوري		سنگ فشان کنند خلق از پي دين به جمره در
ما و تو و طواق دير از سر دل، نه سرسري		ور به طواف کعبه‌اند از سر پاي سر زنان
ما همه بوسه گه کنيم آن سر زلف سعتري		ور همه سنگ کعبه را بوسه زنند حاجيان
پاي تو کرده زمزمي، دست تو کرده ساغري		کوي مغان و ما و تو هر سر سنگ کعبه‌اي
روي سپيد جامه را داغ سياه گازري		طاعت ماست با گنه کز پي نام درخورد
بخشش اصل دان همه، ما و تو از ميان بري		کعبه به زاهدان رسد، دير به ما سبو کشان
داورتان خداي بس، اينهمه چيست داوري		زهد شما و فسق ما چون همه حکم داور است
ما حج و عمره مي‌کنيم از در خسرو سري		گر حج و عمره کرده‌اند از در کعبه رهروان
در حرم خدايگان کرده به جان مجاوري		خاطر خاقاني از آن کعبه شناس شد که او

پيش که صبح بر درد شقه‌ي چتر عنبري

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته