که بر من از کرمت وام‌هاي بسيار است

که بر من از کرمت وام‌هاي بسيار است شاعر : خاقاني ز گنج مردي اين مايه وام من بگزار که بر من از کرمت وام‌هاي بسيار است ازين معامله ار خود زيان کند کرمت که وام شکر تو بر گردن من انبار است بده قراضگکي تا عطات پندارم دلم ز خدمت تو وز خداي بيزار است به چشم‌هاي جگر گوشه‌ات که بيش مرا مگو که سوخته‌ي من چه خام پندار است به جان شاه که در نگذراني از امروز مخور جگر که مرا خود فلک جگر خوار است به جان شاه که در نگذراني از امروز که نگذرم ز سر اين صداع...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

که بر من از کرمت وام‌هاي بسيار است

شاعر : خاقاني

ز گنج مردي اين مايه وام من بگزار		که بر من از کرمت وام‌هاي بسيار است
ازين معامله ار خود زيان کند کرمت		که وام شکر تو بر گردن من انبار است
بده قراضگکي تا عطات پندارم		دلم ز خدمت تو وز خداي بيزار است
به چشم‌هاي جگر گوشه‌ات که بيش مرا		مگو که سوخته‌ي من چه خام پندار است
به جان شاه که در نگذراني از امروز		مخور جگر که مرا خود فلک جگر خوار است
به جان شاه که در نگذراني از امروز		که نگذرم ز سر اين صداع و ناچار است
که حاجتم به بهاء تمام دستار است		به خاک پاي تو کان هست خون بهاي سرم
بر آن مگير که اين مايه حق اشعار است		به شعر گر صله خواهم تو مال‌ها بخشي
به راوي من کو مدح خوان احرار است		به يک دو بيت نود اقچه داد کافي کور
چهل درست که بخشش کني چه دشوار است		تو را که صاحب کافي خريطه‌کش زيبد
کم از قراضه‌ي معلول قلب کردار است		به مرد مردمي آخر که صلت چو مني
تبارک الله کارم نگر که چون زار است		بهاي خير طلب مي‌کنم بدين زاري
کو ز شرف کعبه‌وار قطب کمال است		قبله‌ي ابدال قله‌ي سبلان دان
جامه‌ي احراميان که کعبه‌ي حال است		کعبه بود سبزپوش او ز چه پوشد
خاست مرا آرزوش قرب سه سال است		در خبري خوانده‌ام فضيلت آن را
کوست عروسي که امهات جبال است		رفتم تا بر سرش نثار کنم جان
يعني بکرم من اين چه لاف محال است		چادر بر سر کشيد تا بن دامن
بکر کجا ماند اين چه نادره حال است		مقعد چندين هزار ساله عجوزي
صومعه دارد مگر فقير مثال است		موسي و خضر آمده به صومعه‌ي او
چادر از آن عيب پوش بيني زال است		هست همانا بزرگ بيني آن زال
بکر نه‌اي شرم داشتن چه خصال است		گفتم چادر ز روي باز نگيري
ايام نظام ممالک قوام روي زمين		از پس بکران غيب چادر غيرت
ز دور خامه‌ي تو شرق و غرب بيرون نيست		تو آفتابي و صدر تو آسمان‌وار است
ز بس که بر سم اسبت لب کفات رسيد		که بر محيط جهان خامه‌ي تو پرگار است
به دست عدل تو باشه پر عقاب بريد		سم سمند تو را لعل نعل و مسمار است
فسون خصم تو بحران مغز سرسام است		کبوتران را مقراض نوک منقار است
مرا به دولت تو همتي است رفعت جوي		که مغز خصم به سرسام حقد بيمار است
به نيم بيت مرا بدره‌ها دهند ملوک		نه در خور نسب و نه سزاي مقدار است
بدان طمع که رساني بهاي دستارم		تو کدخداي ملوکي تو را همين کار است
به انتظار اشارات تو که هان فردا		شريف وعده که فرموده‌اي دوم بار است
به سعد و نحسي کاين آيد آن دگر برود		دلم نماند بجاي و چه جاي گفتار است
نه لفظ من به تقاضاي سرد معروف است		گذشت مدتي و خاطرم گران بار است
خداي داند اگر آن، بها به نيم سخن		نه صدر تو به مواعيد کژ سزاوار است
سرم که نيم جو ارزد به نزد همت تو		کراکند وگر آن خود هزار دينار است
گر اين جگر خوري ارزد بهاي صد دستار		به بخشش زر و دستار بس گران بار است
به دل معاينه آيد مرا که دستاري		سرم چنان که سبک‌بار هست سگسار است
کنون به عرض صله خاطر من آشوب است		ز من برند که اين را بها و بازار است
تو گر بها دهي آن داده را زکات شمار		کنون به جاي درم در کف من آزار است
به وام کن زر و زين مختصر مرا درياب		بده زکات بدان کس که گنج اسرار
کرم کن و بخر از دست وام خواهانم		چه وام خيزد ازين مختصر پديدار است

که بر من از کرمت وام‌هاي بسيار است

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته