بر جناحش چون دم طاوس هر پر آينه

بر جناحش چون دم طاوس هر پر آينه شاعر : سيف فرغاني صورت احوال خود زين شعر کردم بر تو عرض بر جناحش چون دم طاوس هر پر آينه چون خضر آب حيوة عشق تو خوردم، سزد داشتم خورشيد را اندر برابر آينه گر تو بي آيينه رو بنموده‌اي عشاق را گر بسازم بهر تو همچون سکندر آينه حد نيکويي روي اين است و نتوان نيز ساخت بعد ازين اي جان ز تو روي وز چاکر آينه اي ز عکس روي تو چون مه منور آينه آن نکورو گر بخواهد زين نکوتر آينه اي ز تاب حسن تو آيينه صورت آفتاب آن چنان...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بر جناحش چون دم طاوس هر پر آينه

شاعر : سيف فرغاني

صورت احوال خود زين شعر کردم بر تو عرض		بر جناحش چون دم طاوس هر پر آينه
چون خضر آب حيوة عشق تو خوردم، سزد		داشتم خورشيد را اندر برابر آينه
گر تو بي آيينه رو بنموده‌اي عشاق را		گر بسازم بهر تو همچون سکندر آينه
حد نيکويي روي اين است و نتوان نيز ساخت		بعد ازين اي جان ز تو روي وز چاکر آينه
اي ز عکس روي تو چون مه منور آينه		آن نکورو گر بخواهد زين نکوتر آينه
اي ز تاب حسن تو آيينه صورت آفتاب		آن چنان رو را نشايد جز مه و خور آينه
من همي گويم چو رويت در دو عالم روي نيست		وز فروغ روي تو خورشيد پيکر آينه
پيش روي تو که آب از لطف دارد، مي‌کند		تا مرا باور کني برگير و بنگر آينه
از ملاقات رخت شايد که ماند بعد ازين		از خوي خجلت زمين خشک را تر آينه
گرچه دودش بر نمي‌آيد ز سوز عشق تو		سرخ رو همچون شفق تا صبح محشر آينه
معدن حسني و از تاثير خورشيد رخت		آتش اندر سينه دارد همچو مجمر آينه
آينه از روح بايد کرد رويت را از آنک		همچو خاک کان شود يک روز گوهر آينه
آب روي تو ببيند در رخت از روشني		برنتابد پرتو روي تو را هر آينه
بهر روي تو بجز آيينه‌ي چيني مهر		با رخ و روي تو کس را نيست در خور آينه
چون تو در رويش نظر کردي ببيند بعد ازين		ديدم اندر روم لايق نيست ديگر آينه
پسته‌ي تنگت تبسم کرد چون آيينه ديد		چون عروسان پشت خود در زر و زيور آينه
شايد ار در وصف چون تو شکرستاني شود		همچو اجزاي قصب شد پر ز شکر آينه
گفت خواهد چون مذن اي امام نيکوان		بعد ازين اي دوست چون طوطي سخنور آينه
چون رخ تو کي شود حاصل مر او را آب لطف		پيش نقش روي تو الله اکبر آينه
زير پاي رخش آهن سم تو گردد چو نعل		ور چو آهن سرخ رو گردد در آذر آينه
عشق از آن سان محو گردانيد رسمم را که من		عاشق سرگشته را گر رو بود در آينه
عاشق رويت به دم آيينه‌ها روشن کند		مي نبينم روي خود گر بنگرم در آينه
گرچه شاهان بنده داري رو ز درويشان متاب		وز دم اين ديگران گردد مکدر آينه
آينه از زر توان کرد از پي زينت وليک		گر چه زر دارد نسازد زو توانگر آينه
غره‌ي روز رخت چون پرتوي بر وي فگند		بهر رو ديدن نشايد کردن از زر آينه
آفتاب رويت ار تابان شود محتاج نيست		هر شبي چون ماه نو گردد فزون‌تر آينه
تا تو پيدا آمدي ما را دگر حکمي نماند		صبح اگر ديگر برون آرد ز خاور آينه
کي بود زيبا چو رنگ روي غمخواران تو		تو نمودي روي و پنهان شد سراسر آينه
زاغ اگر بر اوج تو بالي زند روزي، شود		گر به آب زر کسي صورت کند بر آينه
همچنين در طبع کي گردد مصور آينه		در جهان تيره جز روشن‌دلان عشق را
بر سکندر ملک و بر وي شد مقرر آينه		عشق تو دل را مسلم گشت و طبعم را سخن
بهر کوران ساختم سوي تو رهبر آينه		من درين آيينه ار رويت نشان دادم به خلق
همچو خون از رگ برون کردم به نشتر آينه		از دل روشن براي روي چون تو دلبري
آهني داري که دروي هست مضمر آينه		زين چنين صورتگريها گر دلت نقشي گرفت
چون عرض زين پس جدا نبود ز جوهر آينه		از گهرهايي که دروي طبع من ترصيع کرد
از درون چون صبح روشنگر برآور آينه		سيف فرغاني دلت آيينه دان مهر اوست

بر جناحش چون دم طاوس هر پر آينه

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته