پژوهشی جديد درباره سقط خودبه‌خودي
وندي بکر پيش از اينکه در 14 هفتگي دچار سقط خودبه‌خودي شود، سه دختر داشت اما اينکه او از قبل مادر بود، سوگواري او را کاهش نداد.
بکر ميگويد: «آنچه مردم نمي‌فهمند اين است که هر بچه‌اي منحصر به فرد است و اين امر از دست دادن جنين را براي من سخت‌تر کرده بود.» در ابتدا شوهر وندي درک مي‌کرد که او نياز به صحبت کردن در مورد اين فقدان دارد و ساعت‌ها را به جستجو روي اينترنت صرف کرد تا گروه‌هاي حمايتي در اين مورد را پيدا کند اما با گذر ماه‌ها نوميدانه متوجه شد که ظاهرا همسرش نمي‌تواند با موضوع سقط جنين‌اش کنار بيايد. بکر ميگويد: «در همان زماني که فکر مي‌کرديم، من و همسرم مي‌توانيم به يکديگر کمک کنيم، داشتيم در جهات متفاوتي حرکت مي‌کرديم».
بکر در اين تجربه و فشار آمدن بر رابطه زناشويي به علت سقط خودبه‌خوي تنها نيست. البته ازدواج آنها پايدار باقي ماند، اما پژوهش‌هاي جديد نشان مي‌دهد که زوج‌هايي که دچار سقط خود به خودي يا مردهزايي شده‌اند، نسبت به زوج‌هايي که بارداري آنها به تولد يک نوزاد انجاميده است، حتي سال‌ها بعد ممکن است دچار اختلافات زناشويي و طلاق شوند.
براساس اين بررسي جديد، در موارد سقط خودبه‌خودي يا خاتمه يافتن بارداري قبل از هفته بيستم، نسبت به زوج‌هايي که بارداري موفق داشته‌اند احتمال متارکه زوجين تا 22 درصد افزايش پيدا مي‌کند. احتمال جدا شدن زوجين در فاصله بين 18 ماه تا 3 سال پس از سقط خودبه‌خودي به حداکثر مي‌رسد و بعد از آن به حد عادي باز مي‌‌گردد.
اين بررسي نشان داد در موارد مردهزايي - خاتمه يافتن بارداري در 20 هفتگي يا پس از آن - خطر متارکه يا طلاق (حتي تا 10 سال پس از اين واقعه) تا 40 درصد افزايش پيدا مي‌کند.
دکتر کاتلين گولد، استاديار بخش پزشکي خانواده و زنان و زايمان در دانشگاه ميشيگان که سرپرست اين پژوهش بوده، ميگويد: «يافته‌هايي که ما به دست آورديم از اين لحاظ بسيار شگفت‌آور بود که سقط خودبه‌خودي چه اثر قوي و طولاني مدتي بر روابط زن و شوهر مي‌تواند داشته باشد».
منبع:www.salamat.com
بکر ميگويد: «آنچه مردم نمي‌فهمند اين است که هر بچه‌اي منحصر به فرد است و اين امر از دست دادن جنين را براي من سخت‌تر کرده بود.» در ابتدا شوهر وندي درک مي‌کرد که او نياز به صحبت کردن در مورد اين فقدان دارد و ساعت‌ها را به جستجو روي اينترنت صرف کرد تا گروه‌هاي حمايتي در اين مورد را پيدا کند اما با گذر ماه‌ها نوميدانه متوجه شد که ظاهرا همسرش نمي‌تواند با موضوع سقط جنين‌اش کنار بيايد. بکر ميگويد: «در همان زماني که فکر مي‌کرديم، من و همسرم مي‌توانيم به يکديگر کمک کنيم، داشتيم در جهات متفاوتي حرکت مي‌کرديم».
بکر در اين تجربه و فشار آمدن بر رابطه زناشويي به علت سقط خودبه‌خوي تنها نيست. البته ازدواج آنها پايدار باقي ماند، اما پژوهش‌هاي جديد نشان مي‌دهد که زوج‌هايي که دچار سقط خود به خودي يا مردهزايي شده‌اند، نسبت به زوج‌هايي که بارداري آنها به تولد يک نوزاد انجاميده است، حتي سال‌ها بعد ممکن است دچار اختلافات زناشويي و طلاق شوند.
براساس اين بررسي جديد، در موارد سقط خودبه‌خودي يا خاتمه يافتن بارداري قبل از هفته بيستم، نسبت به زوج‌هايي که بارداري موفق داشته‌اند احتمال متارکه زوجين تا 22 درصد افزايش پيدا مي‌کند. احتمال جدا شدن زوجين در فاصله بين 18 ماه تا 3 سال پس از سقط خودبه‌خودي به حداکثر مي‌رسد و بعد از آن به حد عادي باز مي‌‌گردد.
اين بررسي نشان داد در موارد مردهزايي - خاتمه يافتن بارداري در 20 هفتگي يا پس از آن - خطر متارکه يا طلاق (حتي تا 10 سال پس از اين واقعه) تا 40 درصد افزايش پيدا مي‌کند.
دکتر کاتلين گولد، استاديار بخش پزشکي خانواده و زنان و زايمان در دانشگاه ميشيگان که سرپرست اين پژوهش بوده، ميگويد: «يافته‌هايي که ما به دست آورديم از اين لحاظ بسيار شگفت‌آور بود که سقط خودبه‌خودي چه اثر قوي و طولاني مدتي بر روابط زن و شوهر مي‌تواند داشته باشد».
منبع:www.salamat.com
