راهنماي گام به گام نصب و آماده سازي لينوکس Ubuntu

خوب، باز هم به زمان انتشار يک نسخه جديد از Ubuntu رسيديم. نسخه 9/04 از محبوب ترين لينوکس جهان، اکنون براي بارگذاري رايگان در دسترس عموم قرار دارد. ما پس از يک هفته آزمايش اين نسخه جديد، واقعا تحت تاثير آن قرار گرفتيم. Ubuntu 9.04 که با اسم رمز Jaunty Jackalope شناخته مي شود، يک عرضه کاملا مستحکم است که ارزش پهناي باند صرف شده براي بارگذاري خود را دارد. هنگاميکه ارتقاء فرعي (Ubuntu 8.10 (intrepid Ibex در ماه اکتبر گذشته عرضه شد، ما به استفاده از (Ubuntu 8.04 LTS) Hardy Heron ادامه داديم، ولي حالا يقينا تمام ماشينهاي لينوکس خود را به Jaunty ارتقاء خواهيم داد.
پيش از آنکه مطالعه اين مقاله را در نيمه راه متوقف نمائيد، اجازه بدهيد صحبت را با اين واقعيت آغاز کنيم که ما نيز عاشق ويندوز هستيم. ما از سال 1995 تاکنون يکي از کاربران ويندوز بوده ايم و پيش از آن نيز از MS-DOS استفاده مي کرديم. ما حتي Windows Millennium Edition را آزمايش نموديم. ما در گروه آزمايش کنندگان و کاربران اوليه ويندوزهاي XP و ويستا قرار داشتيم و اکنون نيز نسخه هاي بتاي Windows 7 را دنبال مي کنيم. از سوي ديگر، ما هرگز درباره سوئيچ به يک Mac حتي فکر هم نکرده ايم. با اشاره به اين سوابق، بايد بگوئيم که لينوکس Ubuntu در طول يک سال گذشته در مرکز توجه ما قرار داشته است. ما بطور متناوب عرضه هاي لينوکس از سال 1997 به بعد بررسي کرده ايم. در واقع، ما بخاطر اين تجربيات بارها عصباني شده ايم، صفحه کليد را خرد کرده ايم، موهايمان را کنده ايم و بله، بيش از يکبار نااميد شده ايم. تجربه ها نشان مي دادند که اين سيستم عامل رايگان يقينا هنوز براي آغاز نمايش خود آماده نيست.
سپس، در ماه آوريل گذشته ما يک سيستم کاملا جديد را تهيه نموده و تصميم گرفتيم تا يک سيستم عامل کاملا جديد را براي انطباق با آن انتخاب کنيم. پس از مقالات انتقادي درباره ويندوز ويستا، به اين نتيجه رسيديم که پيش از تصميم گيري درباره پرداخت 400 دلار براي Vista Ultimate Edition، بايستي آن را امتحان کنيم. بطور خلاصه بايد بگوئيم که در انتها اين سيستم عامل نتوانست پرداخت چنين مبلغي را براي خودش توجيه نمايد. از سوي ديگر، عليرغم آنکه ما واقعا به XP علاقه داشتيم (و هنوز هم به يک شيوه نوستالژيک داريم)، ولي اين سيستم عامل به سرعت در حال تبديل شدن به يک ميراث است.
سپس ما به اين فکر افتاديم که يکبار ديگر به آزمايش لينوکس بپردازيم و اقدام به نصب Ubuntu 7.0 بر روي ماشين خود کرديم. از آخرين باري که عرضه هاي لينوکس را بررسي کرده بوديم، مدتي مي گذشت. بايد بگوئيم که از اين تصميم خود کاملا خوشحال هستيم، زيرا Ubuntu توانست درست به اندازه XP (در سال 2001) ما را تحت تاثير قرار دهد.
بعنوان کاربران کهنه کار ويندوز، ما به توصيه هاي هر شخصي پناه نمي بريم. ما صرفا به دنبال بالاترين سطح کنترل ممکن بر روي سيستم خود هستيم و به نظر مي رسد که در اين نقطه زماني،Ubuntu يکي از بهترين دنباله ها براي ويندوز XP باشد. البته بهتر است شما خودتان اين موضوع را بررسي کنيد، نه اينکه صرفا به گفته ما تکيه نمائيد. اگر شما هم در گذشته تجربيات ناموفقي را با لينوکس پشت سر گذاشته ايد، وقت آن رسيده است که يکبار ديگر شانس خود را امتحان کنيد. شما مي توانيد آن را با Live CD آزمايش نمائيد، اما اجازه بدهيد واقع گرا باشيم و بگوئيم که در اين حالت چيزي بيش از تصويرهاي Screenshot تعاملي را بدست نخواهيد آورد. بدون نصب و اجراي يک برنامه بصورت ذاتي، واقعا نمي توانيد آن را ارزيابي کنيد.
ما در اين مقاله شما را بعنوان يک کاربر با تجربه ويندوز در مسير فرآيند نصب Ubuntu از بارگذاري CD Image آن گرفته تا دريافت کمک بصورت آنلاين همراهي خواهيم نمود. راهنماهاي زيادي در اين مورد وجود دارند، اما اکثر آنها براي کاربران کاملا مبتدي کامپيوتر و يا افرادي که از قبل با لينوکس آشنائي دارند، نوشته شده اند. اکثر مشکلاتي که ما قبلا با لينوکس تجربه کرده ايم، به آساني از طريق مقياس هاي ساده با ويندوز قابل حل بودند.
در هنگام نوشتن براي کاربران جديد، فرض ما اين است که شما دانش کاري خوبي از ويندوز و بطور کلي کامپيوتر را در اختيار داريد، اما تاکنون تجربه چنداني با لينوکس نداشته ايد. در نتيجه، اين مقاله به شما نمي گويد که هر چيزي را از کد مرجع آن کامپايل نمائيد و هيچيک از جملات آن نيز با "ترمينال را باز کنيد" و يا هر اصطلاح فني ديگري در UNIX آغاز نمي شود. تله هاي رايج لينوکس نظير پارتيشن بندي درايو ديسک سخت، نصب نرم افزار و راه اندازي Plug-in هاي مهم کاملا با استفاده از اينترفيس گرافيکي کاربر(GUI) اداره خواهند شد.

پيش از آغاز کار
 

سخت افزار مورد نياز
 

يکي از جذاب ترين خصوصيات لينوکس اين است که حتي مدرن ترين توزيع هاي آن به سطح نسبتا پائيني از ملزومات سيستمي نياز دارند. حداقل ملزومات سيستمي Ubuntu بصورت (تنها) 384 مگابايت RAM و 4 گيگابايت فضاي ديسک فهرست شده اند.
کامپيوترهائي که براي تهيه اين راهنما مورد استفاده قرار گرفته اند، به هيچ وجه دسک تاپهاي سطح بالا و يا ماشينهاي مخصوص بازيهاي سنگين نبوده اند. در مقابل، هر دو سيستم بسيار معمولي هستند. آنها PCهاي دفتري کاملا عادي (با در نظر گرفتن ويندوز ويستا) به حساب مي آيند. سيستم آزمايشي 32 بيتي آماده شده بود تا منعکس کننده وضعيت PCهائي باشد که در حال حاضر بخاطر عملکرد پائين خود در هنگام استفاده از ويندوز ويستا، جايگزين مي شوند. سيستم 64 بيتي نسبتا جديدتر بوده و قادر به اداره ويندوز ويستا مي باشد، اما هنوز يک سيستم دفتري است. توجه داشته باشيد که دليل ما براي استفاده از دو سيستم به هيچ وجه مقايسه عملکرد آنها نبوده است. اين ماشينها صرفا جهت بررسي امکان نصب و کارکرد توزيع لينوکس مورد نظر به کار گرفته شده اند. جدول [1] ، پيکربندي سخت افزار سيستمهاي مورد استفاده ما را نشان مي دهد:

اقدامات احتياطي
 

ما قويا توصيه مي کنيم که پيش از ادامه کار از داده هاي حياتي خود کپي پشتيبان تهيه نمائيد، خصوصا اگر در نظر داريد عمليات نصب لينوکس را بر روي همان درايو ديسک سختي که يک نصب ويندوز بر روي آن وجود دارد، انجام دهيد. ما همچنين توصيه مي کنيم که شما ابتدا کل اين مقاله را مطالعه کرده و سپس اجراي عملي دستورالعملهاي آن را آغاز نمائيد.
اين راهنما اقدام به تغيير جدول پارتيشن درايو ديسک سخت شما خواهد کرد که اين فرآيند مي تواند با از دست رفتن داده ها همراه باشد. شما بايد بدانيد که چگونه يک فايل ISO را بر روي CD ضبط کرده و در عين حال بايد با نحوه تنظيم BIOS خود براي بوت از درايو اپتيکال نيز آشنائي داشته باشيد. بعلاوه، شما بايد با مقدمات پارتيشن بندي درايو ديسک سخت آشنا باشيد. اگر مي خواهيد يک بوت دوگانه را با Ubuntu و ويندوز ايجاد کنيد، مطمئن شويد که ابتدا ويندوز را نصب کرده ايد زيرا نصب Ubuntu پيش از ويندوز مي تواند مشکلاتي را برايتان به همراه داشته باشد. اگر به ابزار پارتيشن بندي همراه CD نصب Ubuntu اعتماد نداريد و يا مي خواهيد اينکار را قبلا توسط نرم افزار پارتيشن بندي مورد علاقه خودتان انجام دهيد، براي دنبال کردن اين مقاله حداقل به 10 گيگابايت فضاي پارتيشن بندي نشده آزاد براي Ubuntu نياز خواهيد داشت. اگر مي خواهيد Ubuntu را بر روي يک درايو ثانويه نصب کنيد (در حاليکه ويندوز بر روي درايو اول قرار دارد) صرفا دستورالعملهاي مربوط به يک درايو ديسک سخت خالي را دنبال نمائيد.

کدام نسخه را انتخاب کنيم؟
 

پيش از هر چيز، شما به يک فايل ISO از سايت وب رسمي Ubuntu نياز خواهيد داشت. اولين گزينه شما، انتخاب بين نسخه 9/04 (که آخرين نسخه پايدار اين سيستم عامل به حساب مي آيد) و (LTS(Long Term Support 8.04 خواهد بود. هر 6 ماه يکبار، نسخه جديدي از Ubuntu منتشر مي شود اما يک نسخه LTS هر دو سال يکبار عرضه مي گردد.LTS براي مدت 3 سال تحت پشتيباني قرار دارد، در حاليکه پشتيباني عرضه هاي غير LTS به 2 سال محدود مي شود. اگر از افرادي هستيد که مي خواهيد آخرين نرم افزارها را بر روي سيستم خود داشته باشيد، نسخه 9/04 را بارگذاري کرده و سپس آن را هر 6 ماه يکبار به آخرين نسخه ارتقاء دهيد. از سوي ديگر، اگر مي خواهيد سيستم خود را پس از آماده سازي براي مدت طولاني در همان وضعيت حفظ کنيد، مي توانيد نسخه LTS 8.04 را انتخاب نموده و آن را هر دو سال يکبار ارتقاء دهيد.

32 بيت يا 64 بيت؟
 

انتخاب بعدي شما بين ويرايشهاي 32 بيتي يا 64 بيتي نسخه مورد نظرتان خواهد بود. در نظر داشته باشيد که ويرايش 64 بيتي Ubuntu همانند ويندوز با مشکلات سازگاري بيشتري در مقايسه با همکار 32 بيتي خود مواجه است. تعدادي از برنامه هاي مشهور نظير Google Earth و Adobe Flash 10 بر روي ويرايش 64 بيتي اجرا نخواهند شد. پشتيباني درايوري نيز يکي از مشکلات هميشگي سکوهاي 64 بيتي است. در نهايت انتخاب با خود شما خواهد بود، اما ويرايشهاي 32 بيتي معمولا تجربه کم دردسرتري را فراهم مي کنند. تمام تصاوير ارائه شده در اين مقاله از ويرايش 32 بيتي Ubuntu 9.04 تهيه شده اند، ولي دستورالعملها اساسا براي نسخه 8.04 و يا ويرايشهاي 32 بيتي يا 64 بيتي هريک از آنها کاملا مشابه خواهند بود.

آغاز نصب
 

پس از آنکه فايل ISO را بارگذاري نموده و آن را بر روي يک CD ضبط کرديد، زمان بوت مجدد سيستم شما فرا رسيده است. به ياد داشته باشيد که بايد BIOS کامپيوتر خود را براي انجام فرآيند بوت از درايو CD/DVD تنظيم نمائيد.
پس از آغاز فرآيند بوت از CD، زبان مورد نظر خود را براي نصب از فهرستي که در اختيارتان قرار گرفته است انتخاب نموده و سپس کليد Enter را فشار دهيد.
در صفحه بعد (شکل [3]) گزينه دوم را انتخاب کرده و سپس کليد Enter را فشار دهيد تا نصب Ubuntu آغاز شود.

قدم اول (Step 1 of 7)
 

اولين قدم در ويزارد نصب گرافيکي، انتخاب زباني است که سيستم عامل جديد شما پس از اتمام فرآيند نصب از آن استفاده خواهد کرد. هنگاميکه زبان مورد نظر خود را در بخش سمت چپ انتخاب کرديد (شکل[4])، بر روي Forward کليک نمائيد.

قدم دوم (Step 2 of 7)
 

دومين قدم، انتخاب محدوده زماني شما است. شما مي توانيد به سادگي بر روي موقعيت مکاني خود در يک نقشه از جهان ( شکل[5]) کليد کرده، يک منطقه را انتخاب نموده و يا يک شهر بزرگ را در منطقه زماني خودتان انتخاب کنيد. پس از تنظيم منطقه زماني خود، بر روي Forward کليک نمائيد.

قدم سوم (Step 3 of 7)
 

قدم سوم به تنظيمات صفحه کليد مربوط مي شود. شما مي توانيد با گزينه Suggested به کار خود ادامه داده و يا پس از انتخاب گزينه Choose your own، زبان صفحه کليد خود را در فهرست سمت چپ و آرايش صفحه کليد مربوطه را در فهرست سمت راست تنظيم نمائيد( شکل [6]). پس از اتمام کار، بر روي Forward کليک کنيد.

آماده سازي درايو ديسک سخت (Step 4 of 7، بخش اول)
 

اين مرحله با دو مجموعه از مراحل سروکار دارد: اول، آماده سازي (ايجاد فضا براي) پارتيشنهاي لينوکس و دوم، ايجاد پارتيشنهاي لينوکس. در ابتدا، چند گزينه بر اساس وضعيت فعلي درايو ديسک سخت شما در اختيارتان قرار مي گيرد. ما گزينه Manual را انتخاب کرده و سپس بر روي Forward کليک مي کنيم.
توجه داشته باشيد که اگر مي خواهيد Ubuntu را بر روي يک درايو ديسک سخت ثانويه نصب کنيد (در حاليکه ويندوز بر روي درايو اول قرار دارد) مي توانيد مستقيما دستورالعملهاي مربوط به يک درايو ديسک سخت خالي را دنبال نمائيد.
- براي ديسکهائي که کاملا براي ويندوز پارتيشن بندي شده اند، مرحله 1 را دنبال کنيد.
- براي ديسکهائي که کاملا خالي هستند، مرحله 2 را دنبال کنيد.
- براي ديسکهائي که براي ويندوز پارتيشن بندي شده اند اما يک فضاي خالي پارتيشن بندي نشده بر روي آنها وجود دارد، مرحله 3 را دنبال کنيد.

1- اگر درايو ديسک سخت شما کاملا براي ويندوز پارتيشن بندي شده است، پارتيشن ويندوز خود را انتخاب کرده و بر روي گزينه Edit Partition کليک نمائيد.
در اولين فيلد، اندازه اي که مي خواهيد پارتيشن ويندوز شما به آن تغيير کند را (برحسب مگابايت) وارد نموده، گزينه "do not use the partition" را در فيلد دوم انتخاب کرده و سپس بر روي OK کليک نمائيد( شکل [9]). براي مثال، فرض کنيد که شما يک درايو ديسک سخت 60 گيگابايتي با تنها يک پارتيشن (کل ظرفيت درايو) براي ويندوز داريد و حالا مي خواهيد ويندوز و Ubuntu بطور مساوي از اين درايو ديسک سخت بهره مند شوند. شما مي توانيد اندازه پارتيشن ويندوز خود را به 30 گيگابايت کاهش داده و به اين ترتيب 30 گيگابايت فضاي خالي را براي Ubuntu بدست آوريد.
در اين مرحله يک جعبه محاوره اي ظاهر خواهد شد که از شما مي خواهد اعمال تغييرات مورد نظر بر روي ديسک را تائيد نمائيد. اين آخرين شانس شما براي بازگشت پيش از اعمال تغييرات خواهد بود. وقتي آماده بوديد، بر روي Continue کليک نمائيد.
2- اگر يک ديسک سخت واحد در اختيار داريد که کاملا خالي است، اولين قدم اين خواهد بود که يک جدول پارتيشن جديد را بر روي آن ايجاد کنيد. اين کار را با انتخاب درايو خالي خود که معمولا با برچسب HDA (براي IDE) يا SDA (براي SATA،SCASI و USB) مشخص شده است و سپس کليک بر روي گزينه" New partition table" انجام دهيد. اگر در حال نصب Ubuntu بر روي يک درايو ديسک سخت ثانويه هستيد، درايو دوم به احتمال قوي تحت عنوان "HDB" يا " SDB" نمايش داده مي شود.
در اين مرحله يک هشدار رفع مسئوليت (Disclaimer) ظاهر مي شود. اگر درايوهاي متعددي داريد، مطمئن شويد که درايو صحيح را انتخاب کرده ايد و سپس بر روي Continue کليک نمائيد.
3- در صفحه بعد( شکل [13]) ورودي که با عنوان "Free Space" نمايش داده شده است را انتخاب کرده و براي ايجاد يک پارتيشن جديد بر روي گزينه "New Partition" کليک نمائيد.

آشنائي با پارتيشنهاي لينوکس
 

همانند شرايطي که در هنگام نصب يک کپي جديد از ويندوز با آن مواجه هستيد، پارتيشن بندي براي لينوکس نيز موضوعي است که بايد طرح ريزي آن را پيش از انجام عملي اين فرآيند انجام دهيد. پيش از آنکه به کار خود ادامه دهيم، چند نکته در مورد پارتيشنهاي لينوکس وجود دارند که بايستي آنها را درک کنيد. يک نصب لينوکس حداقل به دو پارتيشن نياز خواهد داشت: يک پارتيشن براي خود سيستم عامل که بصورت"/" نمايش داده شده و تحت عنوان "Root" شناخته مي شود و پارتيشن دوم برا حافظه مجازي (يا اگر ترجيح مي دهيد، Page File) که تحت عنوان ناحيه "Swap" شناخته مي شود.

سيستم فايل
 

همانند ويندوز، سيستم عامل لينوکس نيز در طول سالهاي حيات خود سيستمهاي فايل مختلفي را پشت سر گذاشته است. Ubuntu از قابليت خواندن و نوشتن اطلاعات از/ به سيستمهاي فايل ويندوز برخوردار است، اما بر روي آنها نصب نخواهد شد. پارتيشنهاي FAT32،FAT16 و VFAT بلافاصله بر روي نصب Ubuntu قابل خواندن و نوشتن خواهند بود. سيستمهاي فايل NTFS پس از نصب اين عرضه لينوکس تنها قابل خواندن خواهند بود، اما شما به آساني مي توانيد آنها را براي نوشتن نيز تنظيم کنيد. از آنجائيکه ويندوز قادر به خواندن و يا نوشتن اطلاعات بر روي سيستمهاي فايل لينوکس نمي باشد، بياد انتقال فايلها از/ به ويندوز را در داخل سيستم عامل Ubuntu انجام دهيد.
غير از سيستمهاي فايل آشناي ويندوز، شما گزينه هاي متعدد ديگري را نيز در اختيار داريد که احتمالا هنوز آنها را نمي شناسيد. در ميان اين گزينه ها مي توان به سيستم فايل ext3 اشاره کرد. Ext3 در حال حاضر مناسب ترين سيستم فايل براي يک دسک تاپ به حساب مي آيد و يکي از گزينه هائي است که ما آن را در نظر مي گيريم. سيستم فايل ext2 تا حدود زيادي منسوخ شده است. در حاليکه سيستم فايل ext4 نيز در حال حاضر بر روي Ubuntu 9.04 قابل دسترسي مي باشد، اما هنوز به اندازه کافي پايدار نيست که بتوان آن را توصيه نمود. سيستمهاي فايل ReiserFS، XFS و JFS نيز کاربردهاي تخصصي خود را دارند، اما به يک نصب دسک تاپ استاندارد ارتباطي پيدا نمي کنند. ناحيه Swap تنها براي استفاده حافظه مجازي در نظر گرفته مي شود و بر خلاف ساير سيستمهاي فايل، نيازي به يک Mount Point نخواهد داشت.

Mount Point
 

برخلاف شيوه عملکرد ويندوز و DOS، لينوکس به هر درايو يا پارتيشن يک حرف را اختصاص نمي دهد. در مقابل، شما بايد يک Mount Point را براي هر درايو يا پارتيشن خود مشخص نمائيد. لينوکس بر روي يک درختواره دايرکتوري سلسله مراتبي کار مي کند که در آن ريشه (Root يا /) بعنوان Mount Point اصلي در نظر گرفته مي شود و بطور پيش فرض حاوي تمام Mount -Pointهاي ديگر است. شما مي توانيد / را بعنوان معادل c:\ در لينوکس به حساب آوريد که محل پيش فرض تمام دايرکتوريها و فايلهاي ويندوز است. براي مثال، /example/test را در نظر بگيريد. در اين مسير شما به يک فولدر با نام test در دايرکتوري example هدايت مي شويد که به نوبه خود در دايرکتوري ريشه قرار گرفته است.
Mount -Point ها در واقع دايرکتوريهاي فرعي هستند، چيزي شبيه به نحوه اشاره c:\Document and Settings\test که به فولدري با نام test در داخل دايرکتوري My Documents بر روي درايو C: ساده به نظر مي رسد، اينطور نيست؟ در اينجا است که ويندوز و لينوکس با يکديگر تفاوت دارند: لينوکس بخاطر ريشه هاي سرور خود اهميتي نمي دهد که يکي از دايرکتوريهاي فرعي ريشه بر روي يک پارتيشن يا درايو جداگانه قرار داشته باشد. با تعيين دايرکتوريهاي فرعي بصورت Mount -Pointهائي براي درايوها و پارتيشنها، لينوکس اين دايرکتوريهاي فرعي را تشخيص داده و آنها را بر روي پارتيشن يا درايو ريشه شما تکرار نخواهد کرد.

براي مثال، /home محلي است که تمام فايلهاي شخصي شما در آن قرار گرفته اند. اگر بخواهيد اين فايلها بر روي يک پارتيشن يا ديسک جداگانه ذخيره شوند، بايد پس از نصب يک درايو ثانويه يا ايجاد يک پارتيشن مجزا، Mount Point آن را بصورت /home مشخص کنيد. اين کار مي تواند براي هر دايرکتوري فرعي ديگري نيز انجام شود.Ubuntu به شما امکان مي دهد که Mount -Point هاي معيني را در طول فرآيند نصب مشخص نمائيد. اين موارد عبارتند از:/boot (هدرهاي کرنل و boot loader ،(/dev (درايوها و ابزارها)، /home (فايلهاي کاربر)،/opt (بعضي از نرم افزارهاي اضافي)،/serv (سرويسهاي سيستمي)،/tmp (فايلهاي موقتي)،/usr (نرم افزارهاي کاربردي)، /user/local (داده هاي قابل دسترسي براي تمام کاربران) و /var) logها و Spoolهاي سرور).
براي يک سيستم دسک تاپ معمولي، واقعا هيچ دليل وجود ندارد که پارتيشنهاي جداگانه اي را براي dev, /opt, /srv, /tmp/, /usr, /local و var/ اختصاص دهيد. اگر در نظر داريد که بيش از دو سيستم عامل را بر روي چند درايو ديسک سخت اجرا کنيد، احتمالا ايده خوبي خواهد بود که يک پارتيشن جداگانه براي /boot ايجاد نمائيد. ايجاد يک پارتيشن براي /user نيز مي تواند مناسب باشد، اما تنها در صورتي بايد اينکار را انجام دهيد که از قبل اطلاعات کافي درباره ميزان فضائي که توسط نرم افزارهاي کاربردي اشغال مي شود را در اختيار داشته باشيد. ايجاد /home بر روي يک پارتيشن جداگانه را "الزامي" در نظر بگيريد، در حاليکه قرار دادن آن بر روي يک درايو ديسک سخت جداگانه مي تواند حتي فکر بهتري باشد. شما مي توانيد حداقل پارتيشنهاي ريشه و Swap را ايجاد نمائيد که در اين حالت boot, /home, /usr/ و تمام موارد ديگر در داخل پارتيشن ريشه( /) قرار خواهند گرفت. با قرار دادن /home بر روي يک پارتيشن (و يا چند درايو) جداگانه، اساسا مي توانيد اسناد، موسيقي ها، ويديوها، تصاوير و بازيهاي ذخيره شده خود را از بلايائي که مي توانند گريبانگير فايلهاي سيستمي شما بر روي پارتيشن ريشه شوند، دور نگهداريد. بنابراين، اگر تمام فايلهاي خود که معمولا بايد از آنها کپي پشتيبان تهيه کنيد را در دايرکتوري home قرار دهيد، نيازي نخواهيد داشت که خودتان را براي تهيه کپي پشتيبان بخاطر نصب مجدد، ارتقاء و يا حتي سوئيچ مابين توزيع ها به دردسر بيندازيد.
حالا که با پارتيشنهاي لينوکس و نحوه کار درختواره دايرکتوري آن آشنا شديد، اجازه بدهيد به ادامه کار خود بازگشته و درايو ديسک سخت را پارتيشن بندي کنيم. براي اين نصب دسک تاپ، ما از سه پارتيشن استفاده خواهيم کرد: home،root و swap.

ايجاد پارتيشنهاي لينوکس (Step 4 of 7، بخش 2)
 

همانند فضائي که در ويندوز به Page-Fileها اختصاص داده مي شود، نظرات گوناگوني درباره اندازه مناسب ناحيه swap وجود دارد. با اينحال بخاطر ساده تر شدن کار، ما يک ناحيه swap مساوي با مقدار RAM سيستم شما را ايجاد خواهيم کرد. براي مثال، اگر سيستم شما 512 مگابايت حافظه دارد، پارتيشن swap شما نيز بايد 512 مگابايت ظرفيت داشته باشد. در نتيجه اگر 4 گيگابايت حافظه بر روي سيستم خود نصب کرده ايد، بايستي 4 گيگابايت از فضاي ديسک را به پارتيشن swap اختصاص دهيد. اينکه پارتيشن مورد نظر از نوع Primary خواهد بود يا Logical،به تعداد سيستمهاي عاملي بستگي خواهد داشت که در نظر داريد بر روي اين درايو قرار دهيد. هر درايو مي تواند حداکثر 4 پارتيشن Primary داشته باشد. گرچه قرار دادن ناحيه swap در ابتدا و يا انتهاي يک درايو مي تواند با مزايائي همراه باشد، اما اين موضوع تا حدود زيادي به مشخصات درايو ديسک سخت شما بستگي خواهد داشت. بنابراين بخاطر ساده شدن کار، ما ناحيه swap را در ابتداي درايو خود ايجاد مي کنيم. پس از پر کردن تمام گزينه ها به استثناء "Mount Point" بر روي OK کليک نمائيد.
پارتيشن بعدي که بايد آن را ايجاد کنيم، پارتيشن ريشه(/) است. ورودي مشخص شده با برچسب "Free Space" را انتخاب کرده و سپس بر روي "New Partition" کليک نمائيد. از آنجائيکه پارتيشن root حاوي تمام Mount Point ها (به استثناء home/) خواهد بود، بايد فضاي کافي را به آن اختصاص دهيد. حداقل اندازه پارتيشن root معادل 4 گيگابايت است و اگر اکثر فعاليتها و نرم افزارهاي کاربردي شما آنلاين هستند، همين مقدار فضا کافي خواهد بود. با اينحال اگر تصميم داريد نرم افزارهاي کاربردي متعدد و يا بزرگي را بر روي سيستم خود نصب کنيد، بايد فضاي بيشتر را به root اختصاص دهيد (اندازه دقيق آن به نيازهاي خودتان بستگي خواهد داشت). ما توصيه مي کنيم که بر حسب فضاي خالي اضافي که در اختيار داريد، فضائي بين 10 تا 30 گيگابايت را به پارتيشن root اختصاص دهيد. واقعا اهميتي ندارد که پارتيشن root در ابتداي يک درايو ايجاد شود يا در انتهاي آن. يکبار ديگر براي ساده تر شدن کار، ما اين پارتيشن را در ابتداي درايو ايجاد خواهيم کرد. بر خلاف ويندوز، فايلهاي سيستمي Ubuntu مي توانند بر روي يک پارتيشن منطقي (Logacal) نصب شوند. براي اين پارتيشن از گزينه "Ext3 journaling file system" استفاده کنيد( شکل [15]). پس از اعمال تنظيمات مربوطه، بر روي OK کليک نمائيد.
آخرين پارتيشني که در اين مرحله به نصب آن خواهيم پرداخت، فولدر خانگي شما(/home) است. يکبار ديگر، ورودي مشخص شده با عنوان "Free Space" را انتخاب کرده و سپس بر روي گزينه "New Partition" کليک نمائيد. از آنجائيکه /home محل ذخيره سازي اسناد، کاتالوگ موسيقي، مجموعه فيلم، آلبومهاي عکس و ساير فايلهائي است که مي خواهيد بطور محلي ذخيره سازي شوند، بايد از تمام فضاي خالي که برايتان باقي مانده است استفاده کند. فولدر /home مي تواند در ابتدا يا انتهاي درايو ايجاد شود و هيچ تفاوتي مابين اين دو حالت وجود نخواهد داشت. اين پارتيشن الزاما نبايد از نوع Primary باشد، ولي ما قويا به شما توصيه مي کنيم که /home را بر روي يک پارتيشن Primary ايجاد نمائيد. براي اين پارتيشن از گزينه" Ext3 journaling file system" استفاده کنيد. پس از اتمام تنظيمات، بر روي OK کليک نمائيد.

هر درايو خالي که پارتيشنهاي root،swap و home را به آن اضافه کرده ايد، بايد وضعيت مشابه با شکل [17] را پيدا کرده باشد.
اگر پارتيشنهاي root،swap و home را به درايوي با يک نصب ويندوز اضافه کرده ايد، درايو مذکور وضعيتي مشابه شکل [18] خواهد داشت.
اين آخرين شانس شما براي بازگشت پيش از اعمال اين تغييرات بر روي جدول پارتيشن درايوتان خواهد بود. حالا که پارتيشنها ايجاد شده اند، بر روي Forward کليک نموده و فرآيند نصب را ادامه دهيد.

قدم پنجم (Step 5 of 7)
 

اين مرحله از نصب بسيار ساده است، الزاما بايد آنچه را که در اين بخش وارد مي کنيد يادداشت نموده و يا به خاطر بسپاريد. شما در بالاترين فيلد بايد نام خود را وارد کنيد و سپس يک نام کاربري بر اساس نامي که وارد کرده ايد در فيلد دوم ظاهر خواهد شد (شکل[19]). در اين نقطه، شما مي توانيد نام کاربري را در صورت تمايل تغيير دهيد. صرفنظر از اينکه نام کاربري پيشنهادي را پذيرفته و يا نام کاربري دلخواه خودتان را وارد مي نمائيد. " نبايد آن را فراموش کنيد". شما براي مواردي بيش از صرفا log-in بر روي سيستم به نام کاربري و کلمه عبور خود نياز خواهيد داشت.
دو فيلد بعدي به کلمه عبور شما مربوط مي شوند. اگر کلمه عبور شما حاوي کاراکترهاي غيرقابل قبولي باشد، از شما خواسته مي شود تا مجددا آن را وارد کنيد. اگر کلمه عبور انتخابي شما بيش از حد ضعيف باشد، يک جعبه محاوره اي ظاهر خواهد شد که توصيه هائي را جهت افزايش امنيت در اختيارتان قرار مي دهد. در صورت تمايل مي توانيد از اين جعبه محاوره اي صرفنظر کرده و بر روي Continue کليک نمائيد.

در زير فيلدهاي Password، بخش ديگري براي وارد کردن نام کامپيوترتان قرار گرفته است. اين نامي است که سيستم شما بر روي شبکه با آن شناخته خواهد شد. اگر PCهاي متعددي بر روي شبکه خود داريد، احتمالا مي خواهيد نام پيش فرض کامپيوترتان را از "username-desktop" به يک نام تشريحي تر ديگر تغيير دهيد. آخرين گزينه در اين قدم از نصب، انتخاب مابين مشاهده صفحه Login (که در آن از شما خواسته مي شود تا نام کاربري و کلمه عبور خود را وارد کنيد) و يا ورود مستقيم به دسک تاپ است. اگر قرار است کاربران متعددي از کامپيوتر شما استفاده کنند و يا اينکه کامپيوترتان در يک محل عمومي قرار دارد، بايد گزينه "Require a password to log in" را فعال نمائيد. اگر شما تنها کاربر سيستم خود هستيد و هيچ شخص ديگري به آن دسترسي فيزيکي ندارد، مي توانيد گزينه "Log in automatically" را فعال کنيد که باعث صرفه جوئي در زمان بوت شما مي گردد. پس از اتمام کار، بر روي Forward کليک نمائيد.

قدم ششم(Step 6 of 7)
 

ششمين قدم در فرآيند نصب، تابع:
"Migrate documents and settings"
است که يک ويزارد انتقال فايل و تنظيمات به حساب مي آيد. اگر از قبل يک سيستم عامل ديگر بر روي کامپيوتر شما نصب نشده است، مي توانيد از اين مرحله صرفنظر نمائيد. اگر در حال نصب Ubuntu بعنوان تنها سيستم عامل کامپيوتر خود باشيد، مستقيما به مرحله بعدي خواهيد رفت.
اگر يک نصب فعال ويندوز بر روي کامپيوتر خود داريد، اين مرحله به شما اجازه مي دهد تا تنظيمات و فايلها را از حسابهاي کاربري ويندوز به Ubuntu انتقال دهيد. شما مي توانيد هريک از گزينه هاي تحت هر حساب کاربري را براي انتقال اين فايلها يا تنظيمات به نصب جديد Ubuntu خود انتخاب نمائيد. اگر مربع کنار نام يک حساب کاربري را تيک بزنيد، تمام گزينه هاي مربوط به آن حساب کاربري انتخاب خواهند شد. اگر قبلا از همه چيز کپي پشتيبان تهيه کرده ايد ( که البته بايد اينکار را انجام داده باشيد) و به استفاده از اين ويزارد اهميتي نمي دهيد، مي توانيد بدون انتخاب هيچيک از گزينه ها بر روي Forward کليک نموده و از اين مرحله صرفنظر کنيد.
ما هيچ مشکلي با انتقال محتويات فولدرهاي My Pictures، My Dovumens و My Music خود نداشتيم. کاغذ ديواريها و فايلهاي تصوير کاربر نيز منتقل مي شوند، اما باز نخواهند شد. بطور شگفت انگيزي،Favoriteهاي Internet Explorer نيز به Bookmarkهاي Mozilla Firefox منتقل شدند. انتقال Bookmarkهاي مرورگر به تنهائي مي تواند ارزش زيادي را براي اين مرحله ايجاد نمايد.

قدم هفتم(Step 7 of 7)
 

صفحه نهائي نصب، صرفا يک خلاصه از گزينه ها و تنظيمات است که تا اين مرحله انتخاب کرده ايد.
کليد Advanced، گزينه هائي را براي boot loader، تنظيماتي را براي يک پروکسي شبکه و همچنين گزينه اي جهت ثبت نام در يک مطالعه اختياري استفاده از (برنامه) Package را در اختيار شما قرار مي دهد. اگر چند درايو ديسک سخت داريد، مطمئن شويد که boot loader بر روي درايوي که بعنوان اولين گزينه بوت براي کامپيوترتان تعيين شده است، نصب خواهد شد. تنظيمات پيش فرض(hd0) از قبل به اولين درايو ديسک سخت در ترتيب بوت اشاره مي کند. پس از اتمام کار، بر روي OK کليک نمائيد. شما اکنون براي کليک بر روي گزينه Install و آغاز فرآيند کپي فايلها بر روي ديسک سخت خود آماده هستيد.

بر حسب مشخصات سيستم شما، کپي فايلها به مقداري زمان نياز خواهد داشت. هنگاميکه اين فرآيند به پايان مي رسد، از شما خواسته مي شود تا کامپيوتر خود را با کليک بر روي گزينه Restart Now مجددا راه اندازي نمائيد.
پس از چند لحظه، CD شما از درايو خارج شده و سيستم از شما مي خواهد تا آن را برداشته و سپس کليد Enter را براي ادامه کار فشار دهيد.

بوت Ubuntu براي اولين بار
 

Boot Loader
 

پس از POST و البته پيش از بارگذاري سيستم عامل، Boot Loared سيستم عامل Ubuntu در اختيار شما قرار مي گيرد که تحت عنوان GRUB GRand Unified Bootloader شناخته مي شود. اگر Ubuntu تنها سيستم عامل کامپيوتر شما است، سه گزينه در اختيار خواهيد داشت. اولين گزينه،Ubuntu است که بطور خودکار پس از 10 ثانيه بوت خواهد شد. گزينه دوم "recovery mode" است که به " safe mode" در ويندوز شباهت دارد. سومين گزينه يک آزمايش Random-Access Memory را اجرا مي کند. اگر يک ساختار Dual-Boot با ويندوز داشته باشيد، اين سيستم عامل نيز بعنوان چهارمين گزينه ظاهر خواهد شد. شما مي توانيد 10 ثانيه براي بوت به Ubuntu صبر کرده و يا پس از انتخاب دستي ساير گزينه ها کليد Enter را فشار دهيد.

صفحه Login
 

پيش از آنکه به دسک تاپ Ubuntu دسترسي پيدا کنيد، با صفحه Login مواجه خواهيد شد. اگر گزينه Log in" automaticaly" را در قدم پنجم نصب انتخاب کرده باشيد، بدون مشاهده اين صفحه مستقيما به دسک تاپ هدايت خواهيد شد. اگر نام کاربري و کلمه عبور دقيق خود را حفظ (و يا يادداشت) نکرده باشيد، در اينجا با مشکل مواجه خواهيد شد. بدون اين اطلاعات، شما بايد تمام فرآيند نصب را تکرار کنيد زيرا هيچ راهي براي ورود به دسک تاپ نخواهيد داشت. اگر به توصيه ما عمل کرده و اطلاعات Login خود را در اختيار داريد، پس از تايپ نام کاربري کليد Enter را فشار دهيد. سپس، کلمه عبور خود را وارد کرده و کليد Enter را فشار دهيد تا وارد Desktop شويد.

دسک تاپ
 

يکي از اولين مواردي که بر روي دسک تاپ Ubuntu توجه شما را به خود جلب خواهد کرد، وجود دو Taskbar است که تحت عنوان "Panel" شناخته مي شوند. پانل بالائي در انتهاي سمت چپ خود حاوي منوي Start شما است. اين بخش به سه منوي مجزا اما منطقي تقسيم شده است. اولين منو، Applications است که حاوي ميان برهائي به نرم افزارهاي کاربردي نصب شده بر روي سيستم (که بر حسب دسته بندي سازماندهي شده اند) و ويزارد Add/Remove مي باشد. اين منو به Windows Start Menu کلاسيک و يا بخش All Programs در ويندوز XP يا ويستا شباهت دارد.
منوي مياني، Places نام دارد که حاوي ميان برهائي به فولدر home شما و متداول ترين فولدرهاي داخل آن است. اين منو در عين حال ابزارهاي متصل شده شما نظير درايوهاي ذخيره سازي، درايوهاي اپتيکال، درايو فلاپي و همچنين ميان برهائي به مکانهاي شبکه را در بر مي گيرد. منوي Places داراي مقاصد معادل آيکنهاي My Documents،My Computer و My Network Places و اقلام منوي Start در ويندوز است. از سوي ديگر، منوي Places بعنوان ابزار جستجوي دسک تاپ و recently-viewed documents نيز عمل مي کند.
سومين منو بر روي پانل بالائي، تحت عنوان منوي System شناخته مي شود که حاوي منوهاي فرعي، Administration Perferences و همچنين کليدهاي Help و About است. منوهاي فرعي Administration ،Perferences عملکرد پانل کنترل در ويندوز را فراهم مي کنند.

پس از منوي System، ميان برهائي به Mozilla Firefox، کلاينت پست الکترونيکي Evolution و Ubuntu Help Center قرار گرفته اند. اين بخش هيچ تفاوتي با Quick Launch ويندوز ندارد و شما مي توانيد براي اضافه کردن يا حذف اين ميان برها بر اساس نيازهاي خود، بر روي آن کليک راست نمائيد.
در امتداد سمت راست پانل بالائي، اپلتهاي calendar/time،volume control،network status و user/shutdown قرار گرفته اند. کليدهاي Calendar،Volume و User/shutdown زمانيکه بر روي آنها کليک نمائيد با توابع بيشتري بازي مي شوند (درست همانند ويندوز). بعلاوه، اين همان جائي است که شما هشدارهاي مربوط به ارتقاء و يا راه اندازي مجدد سيستم و همچنين اطلاعات device-status را دريافت مي کنيد. بعضي از برنامه ها نظير کلاينت Bittorent, (IM (Instant Messaging، و پخش کننده موسيقي به اين قسمت Minimize مي شوند. در واقع اين بخش اساسا معادل Taskmanager و Notification Area در ويندوز است که در سمت راست Taskbar ويندوز قرار مي گيرند.
پانل پائيني حاوي يک کليد "Show Desktop" در انتهاي سمت چپ خود است که اگر آن را فشار دهيد تمام پنجره هاي جاري Minimize خواهند شد. فهرستي از تمام پنجره هاي باز در بخش مياني پانل پائيني ديده مي شود (درست مانند ويندوز). يک Workspace Switcher (بطور پيش فرض شما دو دسک تاپ در اختيار داريد) و آيکن Trash معادل Recycle Bin در ويندوز در انتهاي سمت راست پانل پائيني قرار گرفته اند.)

توجه داشته باشيد که توضيحات ما به GUI پيش فرض درج شده در Ubnutu مربوط مي شود. امکان جابجائي، تغيير اندازه، تغيير تنظيمات، حذف هريک از عناصر GUI ( نظير جايگزين نمونه کل GUI با يک نمونه ديگر و يا با اينترفيس خط فرمان CLI) وجود دارد. ترکيب پانلها، Widget ها ، Gadgetها، اپلتها، آيکنها، تمها و افکتها واقعا بي شمار است.

ارتقاء فايلهاي سيستمي و درايورها
 

سيستم خود را بروز رساني کنيد
 

تنها پس از 5 دقيقه، Update Manager ظاهر شده و بطور خودکار به جستجوي بروز رساني مي پردازد. پس از باز شدن اين ابزار، ممکن است چند دقيقه طول بکشد تا Update manager تمام بروز رساني موجود را بيابد. پس از اتمام اين مرحله، بر روي Install Updates کليک نمائيد.
توجه داشته باشيد که اگر شما نسخه LTS 8.04 را بجاي 9/04 انتخاب کرده باشيد، يک پيکان قرمز رنگ به سمت پائين در ناحيه Notification ظاهر خواهد شد. اين يک سمبل براي بروزرساني هاي حياتي است، در حاليکه بروز رساني هاي غير حياتي بصورت يک درخشش نارنجي ظاهر مي شوند. بر روي پيکان قرمز رنگ کليک کنيد تا Update Manager باز شود (در صورتيکه قبلا باز نشده است).
در اين مرحله، صفحه نمايش تاريک شده و سيستم از شما مي خواهد تا کلمه عبور خود را وارد کنيد. هر بار فعاليتي را انجام دهيد که مستلزم تغييراتي در فايلهاي سيستمي باشد، همين وضعيت اتفاق خواهد افتاد.
پس از اتمام کار، بر روي کليد User/Power در انتهاي سمت راست پانل بالائي کليک نموده و سپس گزينه Restart را انتخاب کنيد.

فعال سازي درايورهاي انحصاري
 

هنگاميکه کامپيوتر شما مجددا راه اندازي شد، به دسک تاپ بر مي گرديد. اگر يک آيکن "add-in card" در مدت چند دقيقه در ناحيه Notification ظاهر نشد، بر روي منوي System کليک کرده، به منوي فرعي Administration رفته و سپس Hardware Drivers را انتخاب نمائيد.
از آنجائيکه Ubuntu 9.04 يک سيستم کاملا تازه است، ممکن است هنوز درايورهاي انحصاري جديد براي آن در دسترس قرار نداشته باشند که در اين صورت، نيازي نيست کاري را در اين مرحله انجام دهيد. هنگاميکه AMD، اينتل و يا Nvidia درايورهاي جديدي را براي کارت ويديوئي شما منتشر مي کنند، براي فعال نمودن آنها بايد به اين محل بيائيد.

اگر هنگاميکه شما تصميم به نصب Ubuntu 9.04 بر روي سيستم خود گرفتيد درايورهاي انحصاري براي آن ارائه شده بودند، يکي از آنها با بالاترين شماره نسخه را انتخاب کرده و سپس بر روي Enable کليک نمائيد. پس از فعال سازي درايورهاي جديد، بايد سيستم خود را مجددا راه اندازي کنيد.

نصب نرم افزارها
 

هر کاربري که از ويندوز به سمت لينوکس حرکت مي کند، در ذهن خود با چنين پرسشي مواجه مي شود که "چرا نصب نرم افزارهاي کاربردي در لينوکس به کشيدن دندان شباهت دارد، در حاليکه همين کار در ويندوز تا اين حد آسان است؟". اما آيا فرآيند نصب در ويندوز واقعا User-Friendly است؟ براي نصب اکثر برنامه ها و نرم افزارهاي کاربردي در ويندوز، شما بايستي آنها را تهيه کرده و سپس بر روي يک فايل .exe کليک نمائيد تا يک اسکريپت راه اندازي بصورت يک فايل اجرائي فعال شود. در لينوکس، شما براي اضافه کردن و يا حذف نرم افزارهاي کاربردي صرفا به بخش Add/Remove Applications در منوي Applications مي رويد. براي يک کاربر کاملا تازه کار، اين بخش يک محل طبيعي براي بررسي به حساب مي آيد. براي يک کاربر حرفه اي تر، اين بخش بطور خودکار بعنوان يک ابزار نيمه کارآمد فقط حذفي (همانند شرايطي که در Windows دارد) ناديده گرفته مي شود.
بطور کلي يکي از دلايلي که باعث مي شود لينوکس کمتر مستعد آلوده شدن به ويروسها و يا Malware را داشته باشد، اين است که فاقد فايلهاي .exe مي باشد. در حاليکه يک فايل.exe نه تنها داده هاي نرم افزار کاربردي بلکه وسايل نصب خودش را نيز نگهداري مي کند، يک "Package" در لينوکس صرفا داده هاي نرم افزار کاربردي را حمل مي نمايد. براي نصب برنامه ها و نرم افزارهاي کاربردي، شما بايد نرم افزار مديريت Package را اجرا کنيد. بخاطر کنترلهاي سخت گيرانه حساب کاربري، هر بار که يک Package-Manager براي نصب يک Package تلاش مي کند، از شما خواسته مي شود تا کلمه عبور خود را وارد نمائيد. همانند شرايطي که هنگام بروز رساني سيستم مشاهده کرديد، در اين وضعيت نيز صفحه نمايش تاريک شده و يک جعبه محاوره اي ظاهر خواهد شد که از شما مي خواهد کلمه عبور خود را وارد نمائيد. بدون وارد کردن کلمه عبور خود (هربار)، نمي توانيد هيچ چيزي را در سيستم فايل root سيستم عامل خود نصب کنيد و اين بدان معني است که نرم افزارهاي بدخواهانه نمي توانند خودشان را بعنوان يک پردازش پشت صحنه بر روي سيستم شما نصب نمايند.

مطمئنا سئوال بعدي شما اين است که "از کجا مي توانم اين Packageها را تهيه کنم؟". در ويندوز، شما مي توانيد به يک فروشگاه رفته و نرم افزار مورد نظر خود را خريداري کنيد و يا آن را از وب بارگذاري نمائيد. در لينوکس، مي توانيد نرم افزار مديريت Package خود را باز کرده و نرم افزارهاي قابل دسترسي را بر اساس دسته بندي آنها مرور نمائيد. شما همچنين مي توانيد يک عنوان خاص را در فيلد Search جستجو کنيد. نرم افزار مديريت Package ارائه شده به همراه Ubuntu، به يک بانک اطلاعاتي مخزن نرم افزاري يا "Repo" متصل است. Repoهاي Ubuntu داراي تمام Packageهاي نرم افزاري آزمايش شده سازگار با نسخه مورد استفاده شما مي باشند.
اگر به دنبال يک عنوان خاص هستيد که در Repoهاي رسمي وجود ندارد، هنوز مي توانيد Packageها را بصورت آنلاين پيدا کنيد. فايلهاي .deb سيستم عامل Ubuntu، نزديک ترين معادل ها براي يک فايل.exe به حساب مي آيند. شما مي توانيد يک .deb را بارگذاري کرده و بر روي آن دوبار کليک نمائيد (درست همانطور که با يک فايل.exe در ويندوز رفتار مي کنيد)، با اين تفاوت که فرآيند مذکور صرفا يک Package Manager را باز خواهد کرد.Gdebi، همان مدير Package است که براي نصب فايلهاي .deb باز خواهد شد.
در حاليکه Add/Remove Applications کاربرپسندترين شيوه براي نصب برنامه ها و نرم افزارهاي کاربردي به حساب مي آيد، Synaptic Package Manager در منوي System/Administration مي تواند هر Package (برنامه ها، نرم افزارهاي کاربردي، کتابخانه ها، Codecها، Plug-inها و امثالهم) را نصب کند. Synaptic Package Manager از تمام عملکردهاي Add/Remove Applications به همراه چند تابع اضافي برخوردار است. وقتي با لينوکس آشنائي بيشتر پيدا کنيد، به احتمال قوي ترجيح خواهيد داد که براي مديريت Packageها از Synaptic Package Manager بهره گيري نمائيد.

Codec هاي مورد نياز براي پخش چند رسانه اي
 

بخاطر مشکلات قانوني و فلسفي مختلف،Ubuntu بصورت از پيش نصب شده با بعضي از Codecهاي مورد نياز براي پخش انواع مشهور فايلهاي چندرسانه اي ارائه نمي شود. هنگاميکه براي پخش يک فايل چندرسانه اي در Firefox يا يک پخش کننده رسانه تلاش مي نمائيد، اعلانهائي ظاهر خواهند شد که شما را در فرآيند نصب هر يک از Codec هاي مورد نيازتان هدايت خواهند کرد (درست همانند ويندوز).
اگر مي خواهيد اکثر Plug-inهاي اساسي را بصورت يکجا بدست آوريد، Add/Remove Applications را از منوي Applications باز کنيد.
حالا فيلد Show را از "Canonical-maintained applications" به " All available aplications" تغيير دهيد.
عبارت "Restricted" را در جعبه Search تايپ نموده و مربع کنار"Ubuntu restricted extras" را تيک بزنيد. يک جعبه محاوره اي ظاهر خواهد شد که از شما مي پرسد آيا مي خواهيد ضمائم محدود شده (Restricted Extras) را فعال کنيد يا خير. بر روي Enable و سپس Apply Changes کليک نمائيد.

حالا جعبه محاوره اي ديگري ظاهر خواهد شد که سئوال مي کند آيا مطمئن هستيد که مي خواهيد تغييرات اعمال شوند يا خير. بر روي Apply کليک نمائيد.
پس از نصب موفقيت آميز نرم افزارها، يک جعبه محاوره اي نهائي ظاهر خواهد شد که دو گزينه "Add/Remove More Software" و "Close" را در اختيار شما قرار مي دهد. بر روي Close کليک نمائيد.

دريافت کمک آنلاين
 

موفقيت Ubuntu مي تواند تا حدود زيادي به جامعه آنلاين گسترده و مسئوليت پذير آن مربوط باشد (شايد بيش از هر خصيصه طراحي ديگري). تالارهاي گفتگوي رسمي Ubuntu، بهترين منبع براي يافتن پاسخهاي شما درباره اين سيستم عامل به حساب مي آيد. زمان کوتاهي را براي ثبت نام خودتان بر روي اين انجمن ها صرف کنيد تا بتوانيد در صورت نياز سئوالات خود را مطرح نمائيد. به تمام سئوالات مطرح شده توسط ما که قبلا در اين انجمنها پرسيده و يا پاسخ داده نشده بودند، تنها در مدت 12 ساعت پاسخ داده شد.
اگر پاسخهاي خود را در اين انجمنها پيدا نکرديد و يا با مشکل ديگري مواجه شده ايد، مي توانيد پرسش خود را با اضافه کردن عبارت "Ubuntu" به آن در Google جستجو کنيد. احتمال زيادي وجود دارد که شخص ديگري قبلا يک رشته بحث را درباره مشکل شما در محل ديگري شروع کرده باشد. اگر در اين مسير نيز موفق نشديد، عبارت Ubuntu را در جستجوهاي خود با عبارت Linux جايگزين نمائيد. بسياري از راه حلهاي ارائه شده در بين توزيع هاي مختلف لينوکس يکسان هستند.

اگر مي خواهيد بدانيد که آيا تجهيزات بي سيم شما در سيستم عامل جديد کار خواهند کرد يا خير. به سايت وب پشتيباني Linux wireless LAN برويد. شما مي توانيد سخت افزار خود را جستجو کنيد تا سايت مذکور در پاسخ به شما نشان دهد که آيا سخت افزار شما:
1- بلافاصله پس از راه اندازي با لينوکس کار خواهد کرد.
2- به هيچ وجه با لينوکس کار نخواهد کرد.
3- براي استفاده از سخت افزار خود در لينوکس بايد دردسرهائي را بپذيريد.
LinuxCompatible.org يک بانک اطلاعاتي سازگاري آنلاين براي نرم افزارهاي کاربردي، بازيها و سخت افزارها به حساب مي آيد که دائما در حال گسترش است. اگر در حال تصميم گيري براي خريد چيزي هستيد که مي خواهيد با لينوکس کار کند، اين سايت ارزش بررسي را خواهد داشت. با اينحال، سايت مذکور به هيچ وجه "تمام" نرم افزارهاي کاربردي، بازيها و سخت افزارهاي سازگار با لينوکس را در فهرست خود ندارد و به همين دليل نبايد آن را بعنوان تنها مرجع خود در نظر بگيريد.
منبع:بزرگراه رايانه، شماره 121.