چرا با وجود پيشرفت علم باز هم نياز به دين داريم؟
در پاسخ به اين سؤال ابتدا دليل نيازمندي به دين را بررسي مي نماييم و در ادامه ثابت خواهيم كرد دين در بر آوردن برخي نيازها، بي بديل و بي رقيب است و علم هر قدر هم پيشرفت كند نمي تواند پاسخگوي اين نيازها باشد. و در آخر برخي از كاركردهاي دين را بر مي شماريم كه مجموعة آنها در حدّ كامل و آرماني جز از راه دين قابل دست يابي نيست.
دليل نيازمندي به دين:
متكلمين[1] و فيلسوفان[2] براي اثبات نيازمندي به دين ادلة فراواني ذكر كرده اند كه ما در اين مختصر فقط به يكي از آنها اشاره مي كنيم. اين دليل بر مقدمات ذيل استوار است:
1. خداوند حكيم است و كار لغو و بيهوده نمي كند، بنابراين افعال او غايتمند است. اما غايت و هدف آفرينش آن است كه مخلوقات خداوند، و از جمله انسان، به كمالات شايستة خود دست يابند.
2. زندگي دنيا مقدمة زندگي آخرت است و سعادت و شقاوت ابدي در گرو چگونه زيستن در اين جهان است.
3. انتخاب مسير زندگي، افزون بر اراده، وابسته به شناخت و آگاهي است.
4. ابزار عمومي شناخت (حس و عقل) از درك راه درست زندگي و چگونگي رابطة دنيا و آخرت ناتوان است. حس در قلمرو خارج از محسوسات كاربردي ندارد و عقل، فراوان دچار خطا مي شود. افزون بر اين، عقل از تشخيص بسياري از مصالح و مفاسد انسان ناتوان است.[3]
از مجموع مقدمات ياد شده، روشن مي شود كه انسان براي وصول به كمال نهايي خويش، نياز به منبع ديگري، ـ غير از حس و تجربه و عقل ـ دارد كه تا با بهره گيري از آن بتواند در هر مورد راه درست را كاملاً بازشناسد و بر اساس اين شناخت، به گزينش صحيح دست زند. بنابراين با توجه به مقدمه نخست حكمت الهي اقتضاء مي كند كه با بعثت پيامبران، مجموعه آنچه كه شناخت آن براي وصول انسان به كمال نهايي اش لازم است در اختيار او نهاده شود و اين به معناي ضرورت نياز به دين است. و علوم بشري هر قدر هم پيشرفت كند توانايي پاسخگويي به اين نياز اصيل انسان را ندارد؛ چرا كه همان طور كه اشاره شد اين علوم در پي ريزي برنامه اي همه جانبه براي زندگي اين جهاني كارآمد نيست تا چه برسد به اين كه دور نماي زندگي پس از مرگ را تبيين كنند و راه درست زيستن را بنمايانند.
كاركردهاي دين
انديشمنداني كه در حوزه دين مطالعه و تحقيق مي كنند دربارة خدمات و كاركردهاي دين رويكردهاي مختلفي دارند. گروهي دين را داراي كاركردهاي منفي مي شمارند[4] و بعضي ديگر بر كاركردهاي مثبت آن تاكيد مي ورزند. گروه دوّم خود در دو دسته جاي مي گيرند: 1ـ كساني كه اين كاركردها را هميشگي و جانشين ناپذير مي دانند، 2ـ آنان كه با وجود ستايش از خدمات گذشته دين، دوران آن را پايان يافته مي خوانند. حقيقت آن است كه دين الهي - بدان سبب كه با فطرت انسان هماهنگ است - افزون بر سعادت اخروي، آرامش و رفاه دنيوي را نيز تأمين مي كند و نيازهاي اصيل اجتماعي و رواني انسان را - كه اينك به مهم ترين آنها اشاره مي كنيم - به نيكوترين صورت برآورده مي سازد.[5]
1ـ معنا بخشي به زندگي؛ يكي از مهم ترين كاركردهاي دين، معنا بخشيدن به زندگي دنيوي است. از نگاه انسان خدا باور، زندگي منحصر در حيات مادي نيست بلكه مرگ آغاز زندگي حقيقي است و حيات جاويدان انسان پس از مرگ شروع مي شود. اين تفسير از مرگ به زندگي معنا مي بخشد و خدا باوران را به استقبال عاشقانه از شهادت مي كشاند. در مقابل، كساني كه مرگ را پايان حيات انسان مي شمارند به پوچ انگاري مي رسند و زيستن در اين جهان را بي معنا مي يابند. به گفته برخي از دانشمندان، «مرگ چندان به سبب ناشناخته بودن يا پايان دادن به حيات فرد مايه هراس نيست، بلكه بيشتر به اين دليل مايه نگراني است كه زندگي را در هنگام حيات فرد برايش بي معنا و بيهوده مي سازد.»[6]
2ـ نجات از تنهايي؛ آدميان هر اندازه ديوارهاي زمان و مكان را فرو ريزند و آرزوي زندگي در دهكدة جهاني را دست يافتني تر مي بينند، گونه هايي از احساس تنهايي را با خود به همراه دارند و در ميان هم نوعان خود دارويي براي آن نمي يابند، به گفتة پل تيليش (1886ـ1965م) «پيشرفت فناوري فاصله هاي زماني و مكاني را برداشته، امّا بيگانگي دل ها از يكديگر به گونة شگفت انگيزي افزايش يافته است.»[7] اين احساس تنهايي كه يكي از عوامل پيدايش افسردگي است، شكل هاي گوناگوني مي يابد و در فراگيرترين حالت، در قالب اين آگاهي جلوه گر مي شود كه ديگران ـ هر اندازه نيروي خود را به كار گيرند ـ به دليل نارسايي در علم و قدرت، از گشودن گره بسياري از مشكلات انسان ناتوانند.[8] در اين حالت اعتقاد به خدايي كه در دانش و توانايي بي همتاست، آدمي را از گرداب تنهايي مي رهاند و خلوت با پروردگار يكتا را شيرين ترين لحظه ها مي گرداند.
3ـ دين الهي مظهر وفاق و همبستگي و همزيستي مسالمت آميز بين افراد جامعه بوده و همواره پيام آور صلح و دوستي است و برقراري عدالت را از مهم ترين اهداف خويش به شمار مي آورد. و جامعه را به حركت و جنبش وا مي دارد و مؤمنان را به ستيز عليه ظلم و نابرابري فرا مي خواند. نقش دين وحياني در بالا بردن قدرت تحمل مشكلات چنان است كه برخي از جامعه شناسان اين حقيقت را خاستگاه پيدايش اديان دانسته و بر آن شده اند كه «دين اساساً پاسخي است به دشواري ها و بي عدالتي هاي زندگي و مي كوشد تا اين ناكامي ها را جبران كند.[9]
4ـ زندگي اجتماعي انسان بدون قانوني كه ويژگي هاي آدميان را در نظر آورد و حكومتي كه آن قانون را به اجرا گذارد، برقرار نمي ماند. دين الهي در اين زمينه بزرگ ترين راهنماي بشريت بوده و نقشي منحصر به فرد را بر عهده گرفته است.
دين الهي در ابعادي گوناگون چون پي ريزي نظام ارزشي، فراهم نمودن ضمانت اجرايي و تقويت انگيزة دروني به ياري اخلاق مي شتابد[10] و آدميان را به تهذيب و تزكية روحي فرا مي خواند. پشتيباني دين از اخلاق چنان است كه برخي معتقدند «اگر خدا نباشد، هر كاري مجاز است».
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ خسرو پناه، عبدالحسين، كلام جديد، قم، مركز مطالعات و پژوهشهاي فرهنگي حوزة علميه.
2ـ يوسفيان، حسن، نياز به دين، تهران، موسسه دانش و انديشه معاصر.
3ـ حسين زاده، محمد، مباني معرفت ديني، مؤسسه امام خميني(ره).
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . حلّي، كشف المراد في شرح تجريد الاعتقاد، قم: انتشارات مصطفوي، ص375.
[2] . ابن سينا، الشفاء، الالهيات، قم، منشورات مكتبة آيت الله المرعشي، ص441؛ و صدر المتالهين، المبدء و المعاد، تهران، انجمن فلسفه ايران، 1354ش، ص488ـ489.
[3] . ر.ك: مصباح يزدي، محمد تقي، راهنما شناسي، تهران، امير كبير، 1375، ص27ـ38.
[4] . ر.ك: اريك فروم، روانكاوي و دين، ترجمة آرسن نظريان، تهران، انتشارات پويش، 1363، ص23.
[5] . ر.ك: طباطبايي، محمد حسين، اصول فلسفه و روش رئاليسم، تهران، انتشارات صدرا، 1374، ج5، ص8؛ ويليام جيمز، دين و روان، ترجمه مهدي قائني، ص193.
[6] . هميلتون ملكم، شناسي دين، ترجمه محسن ثلاثي، تهران، تبيان، 1377، ص381.
[7] . ويليام آلستون و ديگران، دين و چشم اندازهاي نو، ترجمه غلامحسين توكلي، قم، دفتر تبليغات 1376، ص115.
[8] . ر.ك: ملكيان، مصطفي، كلام جديد 2، (جزوة درسي)، ص126.
[9] . جامعه شناسي دين، همان، ص241.
[10] . نصري، عبدالله، خدا در انديشه بشر، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبايي، 1373، ص286ـ306.
سايت انديشه قم
سايت انديشه
ارسال توسط کاربر محترم سایت :hasantaleb
دليل نيازمندي به دين:
متكلمين[1] و فيلسوفان[2] براي اثبات نيازمندي به دين ادلة فراواني ذكر كرده اند كه ما در اين مختصر فقط به يكي از آنها اشاره مي كنيم. اين دليل بر مقدمات ذيل استوار است:
1. خداوند حكيم است و كار لغو و بيهوده نمي كند، بنابراين افعال او غايتمند است. اما غايت و هدف آفرينش آن است كه مخلوقات خداوند، و از جمله انسان، به كمالات شايستة خود دست يابند.
2. زندگي دنيا مقدمة زندگي آخرت است و سعادت و شقاوت ابدي در گرو چگونه زيستن در اين جهان است.
3. انتخاب مسير زندگي، افزون بر اراده، وابسته به شناخت و آگاهي است.
4. ابزار عمومي شناخت (حس و عقل) از درك راه درست زندگي و چگونگي رابطة دنيا و آخرت ناتوان است. حس در قلمرو خارج از محسوسات كاربردي ندارد و عقل، فراوان دچار خطا مي شود. افزون بر اين، عقل از تشخيص بسياري از مصالح و مفاسد انسان ناتوان است.[3]
از مجموع مقدمات ياد شده، روشن مي شود كه انسان براي وصول به كمال نهايي خويش، نياز به منبع ديگري، ـ غير از حس و تجربه و عقل ـ دارد كه تا با بهره گيري از آن بتواند در هر مورد راه درست را كاملاً بازشناسد و بر اساس اين شناخت، به گزينش صحيح دست زند. بنابراين با توجه به مقدمه نخست حكمت الهي اقتضاء مي كند كه با بعثت پيامبران، مجموعه آنچه كه شناخت آن براي وصول انسان به كمال نهايي اش لازم است در اختيار او نهاده شود و اين به معناي ضرورت نياز به دين است. و علوم بشري هر قدر هم پيشرفت كند توانايي پاسخگويي به اين نياز اصيل انسان را ندارد؛ چرا كه همان طور كه اشاره شد اين علوم در پي ريزي برنامه اي همه جانبه براي زندگي اين جهاني كارآمد نيست تا چه برسد به اين كه دور نماي زندگي پس از مرگ را تبيين كنند و راه درست زيستن را بنمايانند.
كاركردهاي دين
انديشمنداني كه در حوزه دين مطالعه و تحقيق مي كنند دربارة خدمات و كاركردهاي دين رويكردهاي مختلفي دارند. گروهي دين را داراي كاركردهاي منفي مي شمارند[4] و بعضي ديگر بر كاركردهاي مثبت آن تاكيد مي ورزند. گروه دوّم خود در دو دسته جاي مي گيرند: 1ـ كساني كه اين كاركردها را هميشگي و جانشين ناپذير مي دانند، 2ـ آنان كه با وجود ستايش از خدمات گذشته دين، دوران آن را پايان يافته مي خوانند. حقيقت آن است كه دين الهي - بدان سبب كه با فطرت انسان هماهنگ است - افزون بر سعادت اخروي، آرامش و رفاه دنيوي را نيز تأمين مي كند و نيازهاي اصيل اجتماعي و رواني انسان را - كه اينك به مهم ترين آنها اشاره مي كنيم - به نيكوترين صورت برآورده مي سازد.[5]
1ـ معنا بخشي به زندگي؛ يكي از مهم ترين كاركردهاي دين، معنا بخشيدن به زندگي دنيوي است. از نگاه انسان خدا باور، زندگي منحصر در حيات مادي نيست بلكه مرگ آغاز زندگي حقيقي است و حيات جاويدان انسان پس از مرگ شروع مي شود. اين تفسير از مرگ به زندگي معنا مي بخشد و خدا باوران را به استقبال عاشقانه از شهادت مي كشاند. در مقابل، كساني كه مرگ را پايان حيات انسان مي شمارند به پوچ انگاري مي رسند و زيستن در اين جهان را بي معنا مي يابند. به گفته برخي از دانشمندان، «مرگ چندان به سبب ناشناخته بودن يا پايان دادن به حيات فرد مايه هراس نيست، بلكه بيشتر به اين دليل مايه نگراني است كه زندگي را در هنگام حيات فرد برايش بي معنا و بيهوده مي سازد.»[6]
2ـ نجات از تنهايي؛ آدميان هر اندازه ديوارهاي زمان و مكان را فرو ريزند و آرزوي زندگي در دهكدة جهاني را دست يافتني تر مي بينند، گونه هايي از احساس تنهايي را با خود به همراه دارند و در ميان هم نوعان خود دارويي براي آن نمي يابند، به گفتة پل تيليش (1886ـ1965م) «پيشرفت فناوري فاصله هاي زماني و مكاني را برداشته، امّا بيگانگي دل ها از يكديگر به گونة شگفت انگيزي افزايش يافته است.»[7] اين احساس تنهايي كه يكي از عوامل پيدايش افسردگي است، شكل هاي گوناگوني مي يابد و در فراگيرترين حالت، در قالب اين آگاهي جلوه گر مي شود كه ديگران ـ هر اندازه نيروي خود را به كار گيرند ـ به دليل نارسايي در علم و قدرت، از گشودن گره بسياري از مشكلات انسان ناتوانند.[8] در اين حالت اعتقاد به خدايي كه در دانش و توانايي بي همتاست، آدمي را از گرداب تنهايي مي رهاند و خلوت با پروردگار يكتا را شيرين ترين لحظه ها مي گرداند.
3ـ دين الهي مظهر وفاق و همبستگي و همزيستي مسالمت آميز بين افراد جامعه بوده و همواره پيام آور صلح و دوستي است و برقراري عدالت را از مهم ترين اهداف خويش به شمار مي آورد. و جامعه را به حركت و جنبش وا مي دارد و مؤمنان را به ستيز عليه ظلم و نابرابري فرا مي خواند. نقش دين وحياني در بالا بردن قدرت تحمل مشكلات چنان است كه برخي از جامعه شناسان اين حقيقت را خاستگاه پيدايش اديان دانسته و بر آن شده اند كه «دين اساساً پاسخي است به دشواري ها و بي عدالتي هاي زندگي و مي كوشد تا اين ناكامي ها را جبران كند.[9]
4ـ زندگي اجتماعي انسان بدون قانوني كه ويژگي هاي آدميان را در نظر آورد و حكومتي كه آن قانون را به اجرا گذارد، برقرار نمي ماند. دين الهي در اين زمينه بزرگ ترين راهنماي بشريت بوده و نقشي منحصر به فرد را بر عهده گرفته است.
دين الهي در ابعادي گوناگون چون پي ريزي نظام ارزشي، فراهم نمودن ضمانت اجرايي و تقويت انگيزة دروني به ياري اخلاق مي شتابد[10] و آدميان را به تهذيب و تزكية روحي فرا مي خواند. پشتيباني دين از اخلاق چنان است كه برخي معتقدند «اگر خدا نباشد، هر كاري مجاز است».
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ خسرو پناه، عبدالحسين، كلام جديد، قم، مركز مطالعات و پژوهشهاي فرهنگي حوزة علميه.
2ـ يوسفيان، حسن، نياز به دين، تهران، موسسه دانش و انديشه معاصر.
3ـ حسين زاده، محمد، مباني معرفت ديني، مؤسسه امام خميني(ره).
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . حلّي، كشف المراد في شرح تجريد الاعتقاد، قم: انتشارات مصطفوي، ص375.
[2] . ابن سينا، الشفاء، الالهيات، قم، منشورات مكتبة آيت الله المرعشي، ص441؛ و صدر المتالهين، المبدء و المعاد، تهران، انجمن فلسفه ايران، 1354ش، ص488ـ489.
[3] . ر.ك: مصباح يزدي، محمد تقي، راهنما شناسي، تهران، امير كبير، 1375، ص27ـ38.
[4] . ر.ك: اريك فروم، روانكاوي و دين، ترجمة آرسن نظريان، تهران، انتشارات پويش، 1363، ص23.
[5] . ر.ك: طباطبايي، محمد حسين، اصول فلسفه و روش رئاليسم، تهران، انتشارات صدرا، 1374، ج5، ص8؛ ويليام جيمز، دين و روان، ترجمه مهدي قائني، ص193.
[6] . هميلتون ملكم، شناسي دين، ترجمه محسن ثلاثي، تهران، تبيان، 1377، ص381.
[7] . ويليام آلستون و ديگران، دين و چشم اندازهاي نو، ترجمه غلامحسين توكلي، قم، دفتر تبليغات 1376، ص115.
[8] . ر.ك: ملكيان، مصطفي، كلام جديد 2، (جزوة درسي)، ص126.
[9] . جامعه شناسي دين، همان، ص241.
[10] . نصري، عبدالله، خدا در انديشه بشر، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبايي، 1373، ص286ـ306.
سايت انديشه قم
سايت انديشه
ارسال توسط کاربر محترم سایت :hasantaleb
/ج
