خلوص مردي غريب
گفت و گو با سرتيپ خلبان حبيب بقايي، همرزم شهيد عباس بابايي
از اين رو، با تحقيق فراوان گروه زيادي از خلبان هاي نخبه را انتخاب کرد تا دوره اف 14 ببينند. در اين انتخاب ها دنبال کساني بود که با حداقل امکانات حداکثر کارآيي را دارند. افرادي مثل امير پيروان، ايام جنگ زماني ايشان در آسمان بوشهر پرواز داشت. از رادار به او اعلام کردند 4 فروند به طرف کنگان مي روند. آن زمان همه گاز کشور از کنگان تامين مي شد. عراق تصميم گرفته بود اين گونه اقتصاد جنگ را فلج کند و مردم راهم تحت فشار قرار دهد. «پيروان» به سمت هواپيماها حرکت کرد. مي توانست از دور با موشک بزندشان اما چون احتمال خطا بود آن قدر به آنها نزديک شد که مطمئن باشد به هدف مي زند. يکي شان را ساقط کرد. 3 تاي ديگر هم فرار کردند. بابايي چنين افرادي را انتخاب مي کرد، کساني که الان هم جزو نخبگان نيروي هوايي هستند.
عباس چند بار به شوخي گفته بود که چه خوب است ما با هم فاميل شويم. اما آن شب عباس حالت روحي خاصي داشت. دفترچه قهوه اي رنگي داشت که آن را به من داد و گفت براي دخترم نگهش دار. تو لفافه داشت وصيت مي کرد. برآشفته شدم.
گفتم چه مي گويي؟ نمي خواستم بيشتر بشنوم. با او قهر کردم. گفتم من حاضرم همه چيزم را به تو بدهم بعد تو براي يک خواسته اين قدر خواهش مي کني؟ آن هم اين خواسته؟ خلاصه بلند شد و رفت. رو کرد به من و گفت ديگر کار من با تو تمام شد. شما اينجا تکليفي نداري. برگرد دزفول. با ناراحتي و عصبانيت گفتم مي خواهم بمانم. نمي خواستم با من صحبت کند، نه اينکه قهر باشد، نه. ازنگاه کردم به من فرار مي کرد. داشت آماده ام مي کرد. رفت تبريز و من را نبرد. داخل پايگاه همدان بي هدف راه مي رفتم. نشستم زير درخت سيبي و گريه مي کردم که خدايا چرا عباس از دست من ناراحت است؟ عباس که با من دوست بود. پس چرا اين گونه رفتار مي کرد؟ مرتب با خودم حرف مي زدم. (چند روز پيش رفتم آنجا و آن قدر جست جو کردم تا آن درخت را پيدا کردم. همان طوري بود. با ناراحتي از هم جدا شديم. برگشتم.)گفته بود تو اين دفترچه درباره اين که بچه ام چگونه با قرآن انس بگيرد صحبت کرده ام. به دخترم برسانش. تو راه فکر مي کردم حالا چه وقت صحبت کردن درباره بچه هاست.
ظهر بود که به من زنگ زدند. از تبريز زنگ زدند. 3 روز بود نديده بودمش. اين 3 روز خيلي برايم سخت گذشت. رواني شده بودم. به او حق مي دادم. مي گفتم شايد به خاطر خودم است. اين که برخي ها فکر نکنند من دنبال فرماندهي پايگاه دزفول هستم. مرتب افکار مختلف دراين 3 روز من را احاطه کرده بود.
موضوع«لاف بامبينگ» را امير چيت فروش اشاره مختصري کردند. لطفا شما کامل بفرماييد.
خاطره ديگرم هم ز يک امامزاده غريب است، يک شب عباس آمد و بدون مقدمه به من گفت لباس بپوش برويم يک جاي خوب. کلي شيک کردم و راه افتاديم. به سمت ماهشهر حرکت کرديم. تو راه هيچ نمي گفت. فقط آدرس مي داد. 30 کيلومتر از شهر خارج شديم. کم کم مي ترسيدم. گفتم عباس کجا مي رويم، گفت برو.
وسط بيابان گفت بايست. نور بالا بزن. ساختماني شبيه مقبره يک امام زاده روبه رويم بود. رفتيم آنجا و کلي دعا خوانديم. عاشقانه و سوزناک مي خواند. بعد ها هم چند بار شب ها رفتيم. با اردستاني و يکي دو نفر ديگر هم رفتيم. تأکيد داشت به کسي نگو کجا مي رويم. خانواده ما پي گير شدند که شما دوتايي شب ها کجا مي رويد؟ آن قدر پي گير شدند که بالاخره يک روز آنها را بردم. موقع برگشتن تو گل گير کرديم. 5 ساعت معطل شديم تا ماشين آمد و ما را بکسل کرد. عباس راضي نبود. تو والفجر 8 همين امامزاده نشانه اي بود براي ما که در نزديکترين فاصله با فاو بود و با هواپيما مي رفتيم و برمي گشتيم آنجا و دوباره دور مي زديم و مي رفتيم.
يک بار هم يک سي 130 که از اميديه به شيراز مجروح مي برد، خورد به کوه و 73 مجروحي که حمل مي کرد باخدمه پروازي شهيد شدند. بابايي خيلي متأثر شد. با هم راه افتاديم روي خليج تاراه بهتري براي هواپيماها پيدا کنيم. راه هوايي موجود که از ميان کوه ها مي گذشت در زمستان ها به شدت ناامن بود واصلاً ديد نداشت. روي خليج به فاصله 5 متر از آب مي رفتيم که من ياد فيلم هاي سينمايي مي افتادم. داد و هوار راه انداختم «دزدان دريايي»! فيلمي با شرکت سرهنگ بابايي، سرهنگ بقايي و... لبخندي زد وگفت برادر بس کن، بگذار کارمان را بکنيم. بالاخره هم با تلاش و وقت زياد راه هوايي جديدي پيدا کرد و پس از مشورت آن را معرفي کرد.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره 33
درآمد
اولين بار کجا شهيد بابايي را ديديد؟
چه شد که با ايشان دوستي به هم زديد؟
اين ارتباط قطع شد يا ادامه يافت؟
از چه زماني رابطه شما شدت يافت؟
از اين رو، با تحقيق فراوان گروه زيادي از خلبان هاي نخبه را انتخاب کرد تا دوره اف 14 ببينند. در اين انتخاب ها دنبال کساني بود که با حداقل امکانات حداکثر کارآيي را دارند. افرادي مثل امير پيروان، ايام جنگ زماني ايشان در آسمان بوشهر پرواز داشت. از رادار به او اعلام کردند 4 فروند به طرف کنگان مي روند. آن زمان همه گاز کشور از کنگان تامين مي شد. عراق تصميم گرفته بود اين گونه اقتصاد جنگ را فلج کند و مردم راهم تحت فشار قرار دهد. «پيروان» به سمت هواپيماها حرکت کرد. مي توانست از دور با موشک بزندشان اما چون احتمال خطا بود آن قدر به آنها نزديک شد که مطمئن باشد به هدف مي زند. يکي شان را ساقط کرد. 3 تاي ديگر هم فرار کردند. بابايي چنين افرادي را انتخاب مي کرد، کساني که الان هم جزو نخبگان نيروي هوايي هستند.
در برخوردهاي اوليه کدام ويژگي بابايي شما را جذب مي کرد؟
تقوايش، رفتارش، تخصصش يا چيزهاي ديگر؟
قضيه انتقال اف 14 ها چه بود؟
اين ارتباط در سالهاي بعد چگونه ادامه يافت؟
شهيد بابايي مشورت هم مي کرد؟ با چه کساني؟
چنين شنيده ايم که بابايي، اردستاني و بقايي اضلاع يک مثلث بوده اند؟ لطفاً از آن مثلث بفرماييد؟
چه شدکه بچه هاي شما با هم ازدواج کردند؟
عباس چند بار به شوخي گفته بود که چه خوب است ما با هم فاميل شويم. اما آن شب عباس حالت روحي خاصي داشت. دفترچه قهوه اي رنگي داشت که آن را به من داد و گفت براي دخترم نگهش دار. تو لفافه داشت وصيت مي کرد. برآشفته شدم.
گفتم چه مي گويي؟ نمي خواستم بيشتر بشنوم. با او قهر کردم. گفتم من حاضرم همه چيزم را به تو بدهم بعد تو براي يک خواسته اين قدر خواهش مي کني؟ آن هم اين خواسته؟ خلاصه بلند شد و رفت. رو کرد به من و گفت ديگر کار من با تو تمام شد. شما اينجا تکليفي نداري. برگرد دزفول. با ناراحتي و عصبانيت گفتم مي خواهم بمانم. نمي خواستم با من صحبت کند، نه اينکه قهر باشد، نه. ازنگاه کردم به من فرار مي کرد. داشت آماده ام مي کرد. رفت تبريز و من را نبرد. داخل پايگاه همدان بي هدف راه مي رفتم. نشستم زير درخت سيبي و گريه مي کردم که خدايا چرا عباس از دست من ناراحت است؟ عباس که با من دوست بود. پس چرا اين گونه رفتار مي کرد؟ مرتب با خودم حرف مي زدم. (چند روز پيش رفتم آنجا و آن قدر جست جو کردم تا آن درخت را پيدا کردم. همان طوري بود. با ناراحتي از هم جدا شديم. برگشتم.)گفته بود تو اين دفترچه درباره اين که بچه ام چگونه با قرآن انس بگيرد صحبت کرده ام. به دخترم برسانش. تو راه فکر مي کردم حالا چه وقت صحبت کردن درباره بچه هاست.
اولين بار کجا و چگونه خبر را شنيديد؟
ظهر بود که به من زنگ زدند. از تبريز زنگ زدند. 3 روز بود نديده بودمش. اين 3 روز خيلي برايم سخت گذشت. رواني شده بودم. به او حق مي دادم. مي گفتم شايد به خاطر خودم است. اين که برخي ها فکر نکنند من دنبال فرماندهي پايگاه دزفول هستم. مرتب افکار مختلف دراين 3 روز من را احاطه کرده بود.
پس خيلي زود خبردار شديد؟
آيا هواپيماي ايشان الان در موزه است؟
در ازدواج پسر شما با دختر شهيد چه کسي بيشتر مؤثر بود؟ شما يا بچه ها؟
نقش شهيد بابايي را از جهت نظامي در جنگ چگونه ارزيابي مي کنيد؟
فلسفه شکل گيري قرارگاه رعد چه بود واز کجا آغاز شد؟
قرار گاه رعد چه سالي راه افتاد و سيستم هدايت در آن چگونه بود؟
موضوع«لاف بامبينگ» را امير چيت فروش اشاره مختصري کردند. لطفا شما کامل بفرماييد.
«لاف بامبينگ» اف 4 است و روي آن نصب مي شود. تصميم گرفتيم آن را روي اف 14 نصب کنيم. هيچ گونه سابقه اي از آن در کتاب ها نبود. مجبور شديم خودمان بسازيم و امتحان کنيم. مرکز هم با اين کار مخالف بود. باسختي زياد اين کار را انجام داديم. شهيد اردستاني و شهيد بيک محمدي پرواز کردند تا بمب را بياندازند. من و عباس هم رفتيم تا نتيجه را ببينيم. بمب که شليک شد، انگار زلزله اي 10 ريشتري در زمين ايجاد شد. 2 تا حفره درست کرد. يکي به قطر 70 متر و عمق 10 متر، ديگري هم يک متر آن طرف تر به قطر نيم تر. هنوز هم نتوانسته ام با هيچ قاعده فيزيکي اين دومي ر اتوجيه کنم.
شما معمولاً در خلوت هاي خود چه تصويرهايي از بابايي همراهتان است. کدام خاطره ها برايتان جذاب است؟
خاطره ديگرم هم ز يک امامزاده غريب است، يک شب عباس آمد و بدون مقدمه به من گفت لباس بپوش برويم يک جاي خوب. کلي شيک کردم و راه افتاديم. به سمت ماهشهر حرکت کرديم. تو راه هيچ نمي گفت. فقط آدرس مي داد. 30 کيلومتر از شهر خارج شديم. کم کم مي ترسيدم. گفتم عباس کجا مي رويم، گفت برو.
وسط بيابان گفت بايست. نور بالا بزن. ساختماني شبيه مقبره يک امام زاده روبه رويم بود. رفتيم آنجا و کلي دعا خوانديم. عاشقانه و سوزناک مي خواند. بعد ها هم چند بار شب ها رفتيم. با اردستاني و يکي دو نفر ديگر هم رفتيم. تأکيد داشت به کسي نگو کجا مي رويم. خانواده ما پي گير شدند که شما دوتايي شب ها کجا مي رويد؟ آن قدر پي گير شدند که بالاخره يک روز آنها را بردم. موقع برگشتن تو گل گير کرديم. 5 ساعت معطل شديم تا ماشين آمد و ما را بکسل کرد. عباس راضي نبود. تو والفجر 8 همين امامزاده نشانه اي بود براي ما که در نزديکترين فاصله با فاو بود و با هواپيما مي رفتيم و برمي گشتيم آنجا و دوباره دور مي زديم و مي رفتيم.
يک بار هم يک سي 130 که از اميديه به شيراز مجروح مي برد، خورد به کوه و 73 مجروحي که حمل مي کرد باخدمه پروازي شهيد شدند. بابايي خيلي متأثر شد. با هم راه افتاديم روي خليج تاراه بهتري براي هواپيماها پيدا کنيم. راه هوايي موجود که از ميان کوه ها مي گذشت در زمستان ها به شدت ناامن بود واصلاً ديد نداشت. روي خليج به فاصله 5 متر از آب مي رفتيم که من ياد فيلم هاي سينمايي مي افتادم. داد و هوار راه انداختم «دزدان دريايي»! فيلمي با شرکت سرهنگ بابايي، سرهنگ بقايي و... لبخندي زد وگفت برادر بس کن، بگذار کارمان را بکنيم. بالاخره هم با تلاش و وقت زياد راه هوايي جديدي پيدا کرد و پس از مشورت آن را معرفي کرد.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره 33
/ج
