سنجد
ميوه ي سنجد از زمان هاي گذشته در سبد غذايي ايرانيان جا داشته و در اعياد سنتي به آن توجهي خاص مبذول داشته است. امروزه از درخت سنجد و ميوه ي آن در صنايع غذايي، بهداشتي، دارويي، عطرسازي و صنايع چوب استفاده مي شود. رويشگاه اين درخت به دليل سازگاري آن با محيط هاي مختلف در اغلب نقاط کره ي زمين از جمله آمريکاي شمالي، اروپاي شرقي و غربي، آسياي مرکزي، شمالي و ...است.
خواص درخت سنجد در تمام اندام هاي منتشر شده است و ريشه، چوب، پوست و ميوه ي آن داراي خواص دارويي و صنعتي متفاوتي است. از پوست درخت سنجد يک ماده ي شيميايي دارويي مهم به نام «نتراهيدروآرمور متيل N» استخراج مي شود. از برگ درخت سنجد «الکانوييد» استخراج مي شود که در صنايع داروسازي کاربرد دارد. اسانس گل سنجد در صنايع داروسازي، آرايشي و عطرسازي بکار مي رود.
درخت سنجد داراي سه قسمت برون بر (پوست قهوه يي رنگ)، ميان بر (آردي شکل) و درون بر (هسته ي چوبي و سفت) است که قسمت ميان بر و درون بر آن داراي ارزش غذايي فراوان است. در قسمت ميان بر دو نوع قند گلوکز و فروکتوز، هفت نوع چربي اشباع شده و اشباع نشده وجود دارد. در قسمت درون بر سنجد هفده نوع آمينواسيد و مقداري پروتئين وجود دارد که هر يک از اين آمينواسيدها خواص دارويي بسيار مفيدي است.
سنجد براي درمان بيماري هاي کبدي مانند زردي و يرقان مفيد است و سنجد پخته شده بطور کامل (پوست، گوشت هسته) در روغن زيتون به صورت خوراکي جهت درد مفاصل، خارش پوست و رشد مو توصيه شده است.
عرق شکوفه ي سنجد، ضد نفخ مؤثري براي معده است. ميوه ي سنجد گوشت بر استخوان مي روياند و انسان را فربه مي کند. پوست را تقويت کرده و کليه ها را گرم نگه داشته و مانع از تکرار ادرار مي شود. در هند از روغن هسته ي آن شربت غليظي درست مي کنند که در التهاب غشاهاي مخاطي همراه با ترشح همانند انواع زکام و نيز در موارد عفونت هاي برونش ها مصرف مي شود.
در اسپانيا از شيره ي گل سنجد براي قطع تب هاي مهلک و خطرناک استفاده مي شود. ميوه ي سنجد از نظر طب سنتي، طبيعت سرد و خشک دارد و مقوي و مفرح است. جوشانده ي گل سنجد براي بيماري هاي دماغي مانند فلج و کزاز و نيز براي قلب و زخم هاي ريوي و تنگي نفس مفيد بوده و براي تقويت معده و کبد و بازکردن گرفتگي ها و تحليل گاز معده و يرقان نافع است.
منبع:نشريه 7 روز زندگي، شماره 97.
خواص درخت سنجد در تمام اندام هاي منتشر شده است و ريشه، چوب، پوست و ميوه ي آن داراي خواص دارويي و صنعتي متفاوتي است. از پوست درخت سنجد يک ماده ي شيميايي دارويي مهم به نام «نتراهيدروآرمور متيل N» استخراج مي شود. از برگ درخت سنجد «الکانوييد» استخراج مي شود که در صنايع داروسازي کاربرد دارد. اسانس گل سنجد در صنايع داروسازي، آرايشي و عطرسازي بکار مي رود.
درخت سنجد داراي سه قسمت برون بر (پوست قهوه يي رنگ)، ميان بر (آردي شکل) و درون بر (هسته ي چوبي و سفت) است که قسمت ميان بر و درون بر آن داراي ارزش غذايي فراوان است. در قسمت ميان بر دو نوع قند گلوکز و فروکتوز، هفت نوع چربي اشباع شده و اشباع نشده وجود دارد. در قسمت درون بر سنجد هفده نوع آمينواسيد و مقداري پروتئين وجود دارد که هر يک از اين آمينواسيدها خواص دارويي بسيار مفيدي است.
خواص درماني
سنجد براي درمان بيماري هاي کبدي مانند زردي و يرقان مفيد است و سنجد پخته شده بطور کامل (پوست، گوشت هسته) در روغن زيتون به صورت خوراکي جهت درد مفاصل، خارش پوست و رشد مو توصيه شده است.
عرق شکوفه ي سنجد، ضد نفخ مؤثري براي معده است. ميوه ي سنجد گوشت بر استخوان مي روياند و انسان را فربه مي کند. پوست را تقويت کرده و کليه ها را گرم نگه داشته و مانع از تکرار ادرار مي شود. در هند از روغن هسته ي آن شربت غليظي درست مي کنند که در التهاب غشاهاي مخاطي همراه با ترشح همانند انواع زکام و نيز در موارد عفونت هاي برونش ها مصرف مي شود.
در اسپانيا از شيره ي گل سنجد براي قطع تب هاي مهلک و خطرناک استفاده مي شود. ميوه ي سنجد از نظر طب سنتي، طبيعت سرد و خشک دارد و مقوي و مفرح است. جوشانده ي گل سنجد براي بيماري هاي دماغي مانند فلج و کزاز و نيز براي قلب و زخم هاي ريوي و تنگي نفس مفيد بوده و براي تقويت معده و کبد و بازکردن گرفتگي ها و تحليل گاز معده و يرقان نافع است.
منبع:نشريه 7 روز زندگي، شماره 97.
